1, 2, 3, ….. 10!

Stelt u zich eens voor. De wekker gaat. U stapt uit bed en wordt langzaam wakker onder de douche. Beneden wordt u enthousiast begroet, gekust en geknuffeld door een uitgeslapen stelletje, uw koffie staat klaar. De kindjes hebben gegeten en gedronken. Manlief zwaait u uit en vertrekt.

Tot zover, wat wilt u nog meer.

Nou. Dan dit.

Ik sta te midden van een zootje ongein, in gesprek. Dat was tenminste het proberen waard. Langzaam tel ik tot tien. Aan mijn jurk hangt mijn kleine man. Alhoewel… klein? Hij kreeg heel even niet zijn zin. Rood van frustratie aangelopen snoetje, dikke ogen, dikke tranen, snot zo’n beetje overal en een alsmaar aanhouden gehuil en gemopper. Ik til hem op. Wil hij niet. Ik zet hem neer. Wil hij niet. Hij beukt met nog grotere frustratie en boosheid zijn inmiddels blauwe kop op de houten keuken en zet het op een krijsen. Auw. Kleine meid en vriendin irriteren elkaar maar bovenal zich zelf. En mij. Mama van vriendin slaat dit zootje eens gade en probeert te redden wat er te redden valt, ze stappen op. Net op tijd.

Onweer. Kleine meid schreeuwt moord en brand dat ze niet met vriendin mee mag. Oh, het was blijkbaar toch wel gezellig. Struikelt over de drempel terug naar binnen, schreeuwt nog harder, nu over pijnlijke knieën. Kleine man houdt van schrik heel even zijn volume in, net lang genoeg om kleine meid een kus op haar pijnlijke knieën te geven, om dit als de deur gesloten is weer op volle kracht te hervatten. Het wordt van kwaad tot erger.

Het schreeuwen van kleine man veranderd in hysterisch krijsen, hij staat boven op zijn kinderstoel een gevaarlijke scene te trappen. Kleine meid eet rustig haar brood. Het is 11.15 uur.

Nee, ze willen niet naar bed en neehee, ze zijn ook niet moehoe.

11.30 uur: het is stil boven. Het slaapt.

Nou, ging best goed vanochtend.