Het aller aller grootste verschil deze zwangerschap met de vorige drie is dat de tijd echt enorm snel voorbij vliegt. Ik zat van de week bij de verloskundige die me er op wees dat ik al weer over de helft ben. I know, I know, dat had ik zelf ook al bedacht natuurlijk, 22 weken zwanger alweer en vroeg me of ik er eigenlijk wel genoeg bij stil stond.
Wat heb ik vaak gewenst ooit eens een zwangerschap te mogen meemaken waarin ik me goed voelde. Dat die wens ooit nog ging uitkomen had ik nooit durven dromen en bovendien ook nooit verwacht. En het feit dat de weken voorbij vliegen heeft daar waarschijnlijk alles mee te maken. Dus… nee, je hoort me niet klagen.
Ik voel me goed ja. Heb nog geen bekkenklachten nee, nu je het zegt…. nee voel helemaal niks. De misselijkheid is niet meer, ja nog wel aan de pillen. Vermoeidheid, dat wel maar echt, als dat het is, durf ik wel keihard in mijn handjes te knijpen en de papa van bijna vier is zo lief de rest van het schorem af en toe ergens mee naar toe te nemen zodat het huis stil genoeg is voor een middagtuk. Een zwangerschap tot nu toe zonder langdurig gekke onoverkomelijke dingen, joehoe!
Maar het vliegt en of ik er genoeg bij stil sta? Ik heb er hier drie rondlopen, je kan je er misschien wat bij voorstellen. De feestdagen gingen net voorbij, nu staat er weer een verjaardag rap voor de deur en bovendien is Siem aan het wennen op school. Ik ben soms bang van niet dus. Alsof we door mijlpalen en fases worden geleefd.
Dat ik straks met het gevoel blijf zitten dat ik niet genoeg genoten heb. Enorm lastig die druk om te moeten genieten, dit gaan we nooit nog een keer meer meemaken.
Ik denk er dus niet de hele dag aan maar er zijn gelukkig zat momenten dat ik er aan herinnerd word dat ik nog eens voor de vierde keer zo’n enorm speciaal nieuw leventje in me mag laten groeien. Als ik bijvoorbeeld mijn schoenen wil aantrekken 😉 Bij zo’n vierde is alles niet meer zo strak en groeit extra snel.
Wanneer ik ook maar even mijn rust pakt laat de kleine meid van zich horen, ik zou bijna zeggen dat er opnieuw een pittige tante in de maak is. Die momentjes dat ik haar voel trappelen in mijn buik zijn zo enorm bijzonder en waardevol.
Het mag dan voorbij vliegen allemaal en misschien zijn we iets te relaxed in alles wat er nog moet gebeuren, we hebben keihard een het komt wel mentaliteit op dit moment. Het komt goed. En des te sneller hebben we ons kleine meisje in onze armen. Tot die tijd proberen we af en toe de pauze knop te vinden.
Verder lezen?
No Comments