26 weken, mijlpaal!

Ik dacht, het wordt weer eens tijd voor een update. Inclusief zeer slechte kwaliteit buik foto’s. Maar het is gewoon leuk ze allemaal bij elkaar te zien. Het zit niet in mijn genen beeldige foto’s van mij zelf te maken. Al moet ik zeggen… het lijkt toch steeds beter te worden. Helpt het schoonmaken van de spiegel ook een handje mee. Ai, triest Maai, zeer triest.

Al weer 26 weken zwanger. Ik vind het een mijlpaal. Eigenlijk vind ik de mijlpaal zitten bij 24 weken. Dan is het kindje al levensvatbaar. Ongelofelijk. Nog zo klein. Ik kan me die periode nog zo goed herinneren van de zwangerschap van kleine man. Dat is inmiddels al weer bijna drie jaar geleden. Is dat gek? Misschien. In mijn geval komt het door een gesprek wat ik toen in die week had met een moeder op mijn werk. Op de intensive care kinderen. Ik liep daar rond met mijn toen nog aardig bescheiden toeter en deed zoals wel vaker die periode een kleine hummel in bad. Een op en top schatje wat mijn hart had gestolen. Een klein donker prinsesje met prachtige gitzwarte oogjes en zulke mooie kroeshaartjes. Het was altijd een cadeautje als moeder wist dat ik er was en ’s ochtends wat later zou komen zodat ik met haar popje kon badderen. Echt badderen gebeurd niet zo heel vaak op de intensive care kinderen, dat is echt even knuffelen zonder toeters en bellen.

Een meisje wat werd geboren met 24 weken. Een meisje wat samen met haar vader en moeder een enorme strijd geleverd heeft te mogen leven, maar wat op dat moment in mijn armen alleen nog maar afhankelijk was van een canule. Een buisje via haar hals in haar keel om de luchtpijp goed open te houden (en waar ’s nachts eventueel beademing op aan gesloten kon worden). Alleen nog maar? Ja, alleen nog maar. Dit was het staartje. Ze zou bijna naar huis gaan met haar mama mee. Hoe gaaf is dat?

Deze moeder vertelde mij dat zij ook zo graag een tweede kindje wilde maar dat zij een ‘luie’ baarmoeder had die de kinderen er steeds na net wat meer dan 20 weken uit gooide. Nog een kindje in deze situatie kon zij er niet bij hebben. Zeer begrijpelijk. Wat zeg je dan? Dat is bizar. Dat je beseft dat jouw kindje al ruim een week langer in de buik van mama zit. 25 Weken klinkt nog zo niet af. Ze zijn ook gewoon nog niet af. Eigenlijk nog niet rijp genoeg voor en leven buiten de buik.

Nu al weer ruim 26 weken. Van mij mijn derde kindje. Wat een rijkdom. En nog veilig in de buik.

En hoe gaat het nu? Ik mag niet klagen. Vergeleken bij…. Ons kindje komt elke keer weer glansrijk door elke keuring. Groeit goed, verbouwd regelmatig zijn optrekje, zelfs papa heeft de kleine nieuwe man al uitgebreid kunnen voelen en zelfs af en toe als je lang genoeg je ogen op mijn buik richt, komt er een golfslagbad voorbij. Het is een kleine drukte maker, wie had dat nou gedacht? Mijn eigen keuring verloopt ook altijd nog vrij snel snel, het enige wat sommigen wat zorgen baart is mijn bekken. Note to myself, bel nou eens die fysio. Dat ik de komende maanden in het bezit ben van een rothumeur, vermoeidheid en dagelijkse koppijn moeten we voor lief nemen, hormonen en me. Niet de beste combinatie. Een zwanger lijf mensen.

Maar feit blijft dat de tijd hier voorbij vliegt. Ik heb weinig tijd me druk te maken. Ook om bij te tanken. Maar op naar het derde trimester.