Ik mag me officieel hoogzwanger noemen. Ik heb DE grens van 37 weken bereikt en mag plaatsnemen op het wachtbankje. Een lang bankje waarschijnlijk in mijn geval, dat ik door ga lopen tot over de 41 weken zal straks voor niemand als een verassing zijn. Ondanks de doembeelden die er steeds vaker in mijn hoofd oppoppen ga ik er toch vanuit dat mijn kindje straks helemaal gezond zal zijn en mee naar huis gaat. Dat ik hem vanaf het eerste moment op mijn borst krijg, dat ik hem zelf kan voeden, dat hij zijn broertje en zusje zal ontmoeten, dat zij hem kunnen knuffelen zoveel ze willen. Dat mijn kleine mannetje straks lekker kan slapen in zijn bedje of dicht bij papa en mama. Dat we hem in bad doen en Fenne en Melle zijn voetjes zullen wassen. We samen kleertjes uitzoeken. Maar vooral dat we ons enkel bezig hoeven te houden met kraambezoek, herstellen en een nieuw ritme vinden in ons wederom kersverse gezinnetje. Een ander scenario wil ik niet aan denken. Dat gaat ons niet gebeuren.
Voor mij zal het waarschijnlijker zijn dat ik er een serotiene in plaats van premature baby uitpoep. De premature grens ben ik overigens al voorbij. Wat ik ook al weet is dat het geen dysmatuur zal worden, eerder ene kiloknaller die de magische grens van 4 kilo gaat raken net als broer en zus hem voor gingen. Ook de echo’s wezen geen zichtbare afwijkingen uit. Dat zijn weer wat zorgen minder.
Stichting Prilleven; een hart vol hoop
Dat geldt helaas niet voor iedereen. In mijn werk, voordat ik thuis bleef bij de kinderen, had ik regelmatig te maken met premature baby’s. Niet de net geboren baby’s maar een aantal weken verder, al heb ik bij invalbeurten of plaatsgebrek op de NICU ook wel eens zo’n klein hompie van 24 weken vast gehad. Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken bij wat dat met je moet doen. Hoe het moet voelen zo’n veel te jong, ogenschijnlijk breekbaar, klein, fragiel, maar zo ontzettend dapper en sterk mensje op de wereld te zetten. Ik ben bekend met de gevolgen voor de kindjes en hun ouders. Ik heb met grote regelmaat gezien hoe ouders van hun roze wolk waren geknikkerd of verscheurd werden door een gezinnetje thuis en hun pasgeboren kindje in het ziekenhuis. Die allemaal, als je het ze van te voren zou vertellen, zouden zweren dat ze het niet zouden kunnen, en het toch maar gewoon doen. Want wat voor opties heb je? Ik heb vaak de verhalen aangehoord, geprobeerd steun te bieden en zo goed mogelijk voor hun kindje te zorgen. Dat is waardevol.
Kennen jullie Stichting Prilleven?
Dat is een stichting die zich juist inzet voor de ouders van deze kindjes. Door ze een hart onder de riem te steken. Dit doen ze onder andere door de ouders van deze mini prinsjes en prinsesjes een kasteeltje aan te bieden, vol met nuttige, serieuze, nutteloze en leuke presentjes en informatie. Een van de presentjes die in het kasteeltje terecht komt is een gehaakt ‘Hart vol Hoop’. Er zijn op het moment 3000 harten nodig en ze zijn super easy te haken. Dus als je kan haken zou het natuurlijk tof zijn de stichting te bedelven onder een enorme lading.
En als je niet kan haken zijn er uiteraard ook andere mogelijkheden om de stichting te steunen, deze zijn allemaal te vinden op de website.
Doe je mee?
Geef een antwoord