37 weken; Een hart vol hoop

Ik mag me officieel hoogzwanger noemen. Ik heb DE grens van 37 weken bereikt en mag plaatsnemen op het wachtbankje. Een lang bankje waarschijnlijk in mijn geval, dat ik door ga lopen tot over de 41 weken zal straks voor niemand als een verassing zijn. Ondanks de doembeelden die er steeds vaker in mijn hoofd oppoppen ga ik er toch vanuit dat mijn kindje straks helemaal gezond zal zijn en mee naar huis gaat. Dat ik hem vanaf het eerste moment op mijn borst krijg, dat ik hem zelf kan voeden, dat hij zijn broertje en zusje zal ontmoeten, dat zij hem kunnen knuffelen zoveel ze willen. Dat mijn kleine mannetje straks lekker kan slapen in zijn bedje of dicht bij papa en mama. Dat we hem in bad doen en Fenne en Melle zijn voetjes zullen wassen. We samen kleertjes uitzoeken. Maar vooral dat we ons enkel bezig hoeven te houden met kraambezoek,  herstellen en een nieuw ritme vinden in ons wederom kersverse gezinnetje. Een ander scenario wil ik niet aan denken. Dat gaat ons niet gebeuren.

Fenne en Melle
Fenne en Melle

Voor mij zal het waarschijnlijker zijn dat ik er een serotiene in plaats van premature baby uitpoep. De premature grens ben ik overigens al voorbij. Wat ik ook al weet is dat het geen dysmatuur zal worden, eerder ene kiloknaller die de magische grens van 4 kilo gaat raken net als broer en zus hem voor gingen. Ook de echo’s wezen geen zichtbare afwijkingen uit. Dat zijn weer wat zorgen minder.

Stichting Prilleven; een hart vol hoop

Dat geldt helaas niet voor iedereen. In mijn werk, voordat ik thuis bleef bij de kinderen, had ik regelmatig te maken met premature baby’s. Niet de net geboren baby’s maar een aantal weken verder, al heb ik bij invalbeurten of plaatsgebrek op de NICU ook wel eens zo’n klein hompie van 24 weken vast gehad. Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken bij wat dat met je moet doen. Hoe het moet voelen zo’n veel te jong, ogenschijnlijk breekbaar, klein, fragiel, maar zo ontzettend dapper en sterk mensje op de wereld te zetten. Ik ben bekend met de gevolgen voor de kindjes en hun ouders. Ik heb met grote regelmaat gezien hoe ouders van hun roze wolk waren geknikkerd of verscheurd werden door een gezinnetje thuis en hun pasgeboren kindje in het ziekenhuis. Die allemaal, als je het ze van te voren zou vertellen, zouden zweren dat ze het niet zouden kunnen, en het toch maar gewoon doen. Want wat voor opties heb je? Ik heb vaak de verhalen aangehoord, geprobeerd steun te bieden en zo goed mogelijk voor hun kindje te zorgen. Dat is waardevol.

stichting prilleven
Klik op de foto voor vergroting

Kennen jullie Stichting Prilleven?

Dat is een stichting die zich juist inzet voor de ouders van deze kindjes. Door ze een hart onder de riem te steken. Dit doen ze onder andere door de ouders van deze mini prinsjes en prinsesjes een kasteeltje aan te bieden, vol met nuttige, serieuze, nutteloze en leuke presentjes en informatie. Een van de presentjes die in het kasteeltje terecht komt is een gehaakt ‘Hart vol Hoop’. Er zijn op het moment 3000 harten nodig en ze zijn super easy te haken. Dus als je kan haken zou het natuurlijk tof zijn de stichting te bedelven onder een enorme lading.

En als je niet kan haken zijn er uiteraard ook andere mogelijkheden om de stichting te steunen, deze zijn allemaal te vinden op de website.

Doe je mee?

 

 

 


Geplaatst

in

door

Reacties

10 reacties op “37 weken; Een hart vol hoop”

  1. Jess avatar

    Oef, deze komt wel even binnen. Hoewel Jim’s vroeggeboorte wat op de achtergrond raakt nu hij richting de 4 kilo gaat, blijft de schrik er goed inzitten. De angst kan ik zo weer terughalen. Maar broed jij nog maar even verder op die kleine gigant. Gaat vast helemaal goedkomen allemaal. En ik bedenk me nu, misschien zijn onze ukkies wel even groot straks, haha!

    1. MamaMaai avatar
      MamaMaai

      Jaa Jess, jullie hebben het zo goed gedaan! Toppertjes 🙂 En inderdaad, misschien zijn ze nu al even groot, we gaan het zien. Gek idee toch?

  2. Syl avatar

    Yep, ik kan er wel over meepraten over wat het met je doet als je kindje prematuur – of zelfs immatuur in het geval van Laura – geboren wordt.Toch heeft het me wel gemaakt tot wie ik nu ben, want het leert je relativeren, met elk klein stapje blij te zijn. En nu kijk ik naar mijn grote dochter die met al die kleine stapjes al richting eindexamen koerst en dan denk ik… dat hebben we toch mooi gefikst samen. Maar prematuur zal die van jou niet worden haha. Ik duim dat alles goed is en dat je straks lekker mag genieten van een heerlijk 5-koppig gezin. x Fijne feestdagen

    1. MamaMaai avatar
      MamaMaai

      Dat wist ik inderdaad. Maar zoals je zegt, jullie zijn al zover gekomen, het heeft jullie gemaakt tot wie jullie zijn, mooi!

  3. Roos avatar

    De 37w is zo’n mooie grens! Ook ik ben mama van een prematuurtje dus weet helaas ook de rollercoaster waarin je terrecht komt. Wat goed dat je aandaht besteedt aan Prilleven! Ik ‘ken’ de oprichster via haar blog en fb, en vind het een prachtige stichting!
    Ooh enne, succes met de laatste loodjes meid!

  4. Saskia avatar
    Saskia

    Wat maak je er weer een mooi ontroerend verhaal van. Krijg tranen in mijn ogen. Wat gun ik iedereen toch een roze wolk en een gezond kindje.
    Zet m op en geniet van humpie die nog verstopt zit in je mooie bolle buikje.

  5. Vlijtig Liesje avatar

    Ik vond de 37 weken grens ook altijd belangrijk. Vanaf dat moment mag je ook thuis bevallen!

    1. MamaMaai avatar
      MamaMaai

      Ja inderdaad. Mijlpaal.

  6. Karoeza avatar

    Hier ook een mama die eerder overtijd liep dan te vroeg ging bevallen (Olivia kwam pas met 42w4dgn en Runar met 41wk4dgn). 9 jaar geleden hoopte ik dat ik ging bevallen, maar het duurde nog zo;n drie weken 🙂
    Sterkte met de laatste loodjes, je ziet er prachtig uit!

    Liefs Karin (die hier kwam al googlend op almere, want daar willen we heen verhuizen). Fijne blog heb je.

    1. MamaMaai avatar
      MamaMaai

      Oh pfff, jeetje, dat is nog langer. Tja, er zit niks anders op dan afwachten he 😉 Dank voor je compliment. Grappig dat je via die zoekterm bij mij komt. Tis niet dat ik daar nou vaak over schrijf ofzo. Maar waar willen jullie dan heen verhuizen? Liefs

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *