Afgelopen weekend tikte ik over de 40 weken zwanger zijn. Wat betekent dat het nu echt echt echt niet lang meer kan gaan duren, ook al duren de laatste twee weken drie maanden, voor we ons meisje in onze armen gaan hebben en voor we de kinderen kunnen laten kennis maken met hun zusje. Eindelijk. Het einde is heel erg in zicht.
Het is een bizarre periode geweest. Zwanger zijn was nooit aan mij besteed, ik voelde me altijd zeer onzeker, ziek, oververmoeid en niet lekker in mijn uitdijende lijf. Deze vierde zwangerschap mocht ik eens ervaren hoe fijn het ook kan zijn. Ik heb me zo goed gevoeld en voelde me niks onzeker of lelijk.
Het is en blijft zo speciaal en zeer bijzonder een nieuw leven in je te dragen, dat mocht ik vier keer meemaken. Tegelijkertijd merk ik dat het veel gevraagd is voor mijn lijf. De afgelopen weken waren de kinderen non stop om de beurt ziek en thuis, ik kan wel zeggen dat we echt enorm pech hebben gehad hier, ik kan me niet voorstellen dat er nu nog ergens een virus rondzweeft wat we niet hebben gehad. Ik hoop het van harte. En hoezeer ik me ook voornam zo veel mogelijk rust te pakken, het schiet er dan toch veel te vaak weer bij in.
Ik ben er heel erg aan toe die buik kwijt te raken en ons vierde kindje te ontmoeten en besef me tegelijkertijd keihard dat het de laatste keer gaat zijn dat ik een kindje mag dragen.
De laatste keer zwanger. De laatste keer vol verwachting uitkijken naar een nieuw wonder. De laatste keer kei onzeker zijn of alles wel goed gaat verlopen. De laatste keer kleine onderonsjes samen. Papa of de kindjes proberen te waarschuwen die altijd net te laat zijn om het gewoel in mijn buik nu echt in volle hevigheid te zien. De laatste keer alles wat met zwanger zijn te maken heeft en hoe bizar het is dat ik deze periode binnen een paar dagen ga afsluiten, voelt het ook heel erg oke zo.
Kom maar kleine meid, we zijn toe aan het maken van de volgende stap in ons leven. Je bent zo enorm welkom, er wordt zo hard op je gewacht. Je mag komen.
