De drempel over

Al dagen voel ik me schuldig dat ik met de kinderen binnen blijf zitten als ik weer eens naar buiten kijk. Zo’n mooi weer. Ik moet daarvoor een drempel over. Letterlijk. Ik ben zo moe. Ik heb te weinig energie en ik zie er als een berg tegen op. Niet luisteren, weg rennen, als een kip zonder kop een druk fietspad of een straat over steken…. Ik met mijn handen in het haar, hoe ik mijn ondernemende, nieuwsgierige, allebei wat anders willende kinderen in het gareel hou. Maar toen ik ze vanmiddag uit hun bedjes haalde deden we het gewoon.

Naar buiten. Met de camera. Ik maakte met Fenne een afspraak. Dat ze zou luisteren als ik haar zou roepen. En wat waren ze lief.

Anderhalf uur waren we buiten en nog hadden we er geen genoeg van. Heerlijk was het. Mijn vermoeidheid leek als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik had sinds tijden mijn camera weer eens vast. De kinderen waren blij en enthousiast.

Het is echt zo. Hier schreef ik het al. In mijn zoektocht naar geluk. Buitenlucht is goed. Buiten zijn maakt je gelukkiger! We moeten het vaker doen. Niet nadenken, gewoon gaan!

* Note: de ochtend brachten ze door in het gezelschap van een stel stiften. Ze vonden het tijd voor een snorretje maar mochten hem van mij niet afmaken. Nah jah…