Afrika reis deel #1

Het staat al zo lang op mijn to do list om wat over Afrika te schrijven. Vijf jaar geleden, toen we dus nog niet in het bezit waren van onze geweldige draakjes, maar al wel wisten dat we onszelf wilden uitbreiden (omdat daar vanzelfsprekend fantastische kinderen uit zouden komen) besloten we een lange reis te maken. In eerste instantie stond Australië/ Nieuw Zeeland heel hoog op mijn wensen lijstje. Ik had al verschillende keren bedacht dat ik die reis zou gaan maken en na de Havo zelfs ook al uitgezocht hoe het zat met visums en banksaldo’s, om vervolgens toch maar aan een vervolgstudie te beginnen. Na mijn opleiding moest het er maar van komen. Tegen die tijd kreeg ik direct een baan aan geboden in een tijd dat de banen in de zorg niet voor het oprapen lagen dus besloot ik daar maar voor te gaan. Smoesjes. Ik durfde stiekem niet alleen. Mijn Australië wens schoof dus weer een stukje vooruit.

En toen kwam ik Merijn tegen. En wij bleken dezelfde wens te hebben ooit een lange wereld reis te maken. Dus toen wij vonden dat we lang genoeg bij elkaar waren en het met elkaar aandurfde besloten we er voor te gaan. 7 Weken moest het gaan worden. Het voordeel van daten met een docent. En we gingen op zoek. Jammer de bammer voor ons was de zomervakantie niet het beste jaargetijde om naar Australië en Nieuw Zeeland af te reizen en dus besloten we onze wens om te gooien. Australië en Nieuw Zeeland zou ooit ook nog wel kunnen met kinderen, bedachten wij zo. Afrika zou het worden en we zochten een mooie reis uit. 42 dagen van Kaapstad naar Nairobi.

Punt was, 7 weken achter elkaar vrij, zat er voor mij eigenlijk niet in. Op het zelfde moment besloot ik dat ik meer met mijn opleiding wilde doen en solliciteerde op de intensive care kinderen. Ik werd aangenomen en mocht starten met de opleiding. En nog beter, in mijn arbeidsvoorwaarden gesprek regelde ik 7 weken vakantie in de zomer periode. Zo doe je dat mensen.

Zie hier Afrika. In stukjes geknipt want zeven weken in één blogje gepropt gaat niet. Maar vandaag deel #1. Het eerste deel van onze reis, Kaapstad en een deel van Namibië.

Een ussie boven op de tafelberg. Met redelijk brakke koppen want net ’s ochtends geland na een lange vlucht en zoeken van appartement wat toch weer een ander appartement werd. Ieeuww wat een angstige buurt waar we slapen, met tralies voor onze ruiten. Welkom in Afrika. Zo gaan die dingen hier dus. We hebben precies één middag om Kaapstad te ontdekken. Dat is echt veel te kort. En door alle vertraging die we hebben opgelopen kunnen we niet meer naar Kaap de goede hoop om pinguïns te zien. Ik heb gezworen daar ooit nog een keer terug te gaan.

Na een slechte nacht op naar de afgesproken plek waar we onze internationale groep ontmoeten. Het mag direct duidelijk zijn, dit wordt geen vakantie, dit wordt hard werken, we zijn op avontuur. 600 km per dag, gemiddeld 8 – 11 uur rijden in een zeer oncomfortabele overland truck. Maar direct super gezellig. Dit gaan we wel overleven, die zeven weken. Pit stop onderweg….

Dit is toch geweldig? Andere kant van de wereld maar we kunnen ze gewoon verstaan. Geniaal!

Even wat actiefs doen. Na de lange tochten in onze truck een zeer welkome afleiding. Kanoën op de grens rivier. Links Zuid Afrika en rechts Namibië. We mogen zwemmen maar we mogen niet naar de overkant omdat we dan een grens over gaan.

En we moeten de grens over naar Namibië. Dag Zuid Afrika, tot ooit. We worden verzocht onze ‘plastic smile’ gereed te houden en geïnteresseerd over te komen, daar schijnen ze rondom de douanes nog al gevoelig voor te zijn. Eerste stempel onderweg is binnen.

Weer een ussie. Onderweg richting Namibie. We strekken hier even de benen in de woestijn en krijgen uitleg over de fauna hier. Wat een bijzonder gebied. Prachtig en echte stilte. Echte stilte ervaren is heel raar.

Fish river canyon. Hier al was ik mijn hart aan Afrika verloren. Wat een prachtig continent. Helaas voor ons was het erg bewolkt en begon het te regenen. Op de camping proberen we een berichtje naar het thuisfront te sturen. Dat gaat niet, we zijn afgesloten van de moderne communicatie.

Niemand heeft deze nacht kunnen slapen, het was te koud. Het vroor. Ik had al mijn mee genomen kleding aangetrokken en toch was het niet te doen. In alle voorbereidingen voor onze reis hebben we diverse keren de temperaturen gecheckt en dat het kon vriezen hadden we echt wel gezien maar het ging er bij mij gewoonweg niet in. Afrika associeer ik met heet.

Op staan om 4.45 uur om als eerste de Dune 45 te kunnen beklimmen om de zonsopkomst vanaf daar te kunnen bekijken. Een zware toch van 150 m zonder ontbijt naar boven. Met elke stap zak je er weer een aantal terug en het is koud. Maar de zonsopkomst maakt alles goed. Wat is dat mooi. Onmogelijk om dat net zo mooi op de foto te krijgen. Al geldt dat natuurlijk voor alles.

Daarna door naar de Dead Vlei. Man wat is dat indrukwekkend. Er is gewoon niks. Alles is dood.

En daarna door naar de Sesriem Canyon, de kleinste canyon van de wereld. 30m hoog en 14m lang. Die zit vol met bavianen. Leuke beesten hoor maar ik hoef ze niet ineens voor me te hebben. Toch even er doorheen. Nu we er toch zijn… Snel dan.

Onderweg naar Solitair (minder dan 100 inwoners maar met tankstation) komen we de eerste giraffen tegen. Wat een machtig mooie beesten. Dit is toch zoals je Afrika voor je ziet. We zagen al eerder wat dieren in het wild. Het blijft bizar hoe je eerst voor elk beest wat je ziet wil stoppen. Het is raar om dat soort dieren in het wild tegen het lijf te lopen. Maar nog bizarder is het dat je daar ook zo snel aan went. Na een paar dagen kijk je niet meer op van een kudde springboks. Stop je ook niet meer voor een giraf of olifant. Oh wat zou ik er nu weer graag eentje in het wild zien.

Het bewijs. We hebben op de Steenbokskeerkring gestaan. Achter ons de overland truck waarmee we de reis maken. Zeer comfortabel zoals je ziet.

Walvisbaai. Als we daar aankomen staat het hele strand vol flamingo’s. Wat een prachtig gezicht weer. Daar waaien we even uit.

En dit was ook de laatste dag van de eerste week. Een heel indrukwekkende week, maar elke week lijkt wel nog bijzonderder te worden. Afrika sloot ik daar in mijn hart. Wat een fantastisch continent. Waar we ook waren, het was geweldig. Nog regelmatig komen we er op terug. Man gebruikt onze verhalen en filmpjes zelfs in zijn lessen. Wat zou ik graag weer zo’n mooie reis maken. Ooit, als de kinderen groot genoeg zijn om alles goed te herinneren, gaan we terug. Binnenkort meer.