Als ik naar je kijk…

Als ik naar je kijk. Mijn kleine rode meid. Je wordt zo groot. Ik kijk graag naar je. En vaak. Je bent zo mooi. Je bent prachtig. Wat ben ik trots. Soms als ik aan je denk en ik denk ook zo graag aan je. Als je je kleine armpjes om me heen slaat, je je kleine lijfje tegen me aan vleit, dan voel ik je vertrouwen. Ik voel het tot diep in mijn hart, tot in het binnenste van mijn botten. Mijn ogen worden vochtig en ik lach.

Wat ben ik trots. Zo open als jij naar de wereld kijkt. Hoe alles jou nog verwonderd. Hoe vol je bent van vertrouwen in alles en iedereen om je heen. Hoe je iedereen lief hebt en tot je beste vrienden rekent. Je naar bekend en onbekend je kleine, zachte handje uitreikt en lacht. Je meent het.

Hoe de wereld om jou heen je zo kan interesseren. Je zuigt het in je naar binnen. Hoe verzorgend en zacht je bent, hoe helpend en hoe lief. Wat ben ik trots. Zo ontzettend trots.

Maar soms ook bang. Zal iedereen die je tegenkomt, al die bekende en onbekende in jouw leven, al die honderden, duizenden mensen. Zullen zij net zo lief voor jou zijn. Zal op een dag jouw oneindige vertrouwen niet worden geschaad. Zal er geen misbruik worden gemaakt van jou goedheid. Wordt je behandeld met respect. Wat zou ik je daar graag voor beschermen.

Maar dat kan ik niet. Ik mag het niet. Je moet het leren en het zal je vormen. Steeds verder, stukje bij beetje, leer jij de wereld met alle mooie maar soms ook gruwelijke dingen kennen. En oh mijn god. Ik zal je moeten loslaten. Je zal vallen. Je zal zelf weer moeten opstaan.

Maar uiteindelijk, ik weet het zeker, ik voel het. Zal jij opgroeien tot  een waardevolle zus, een prachtige dochter, een waardevolle vriendin, een persoon om van te houden. Mijn kleine, grootste liefde. Zielsveel!