Bekentenissen van een moeder

Moeders onderling kunnen elkaar aardig onzeker maken. Overal lijkt het altijd net wat rustiger, geduldiger, vriendelijker en gemoedelijker te gaan dan bij ons thuis. Maar eerlijk is eerlijk, kom maar eens kijken achter de gesloten deuren…. Ik heb ergens de afgelopen vier en een half jaar besloten mijn eigen plan te trekken als het de opvoeding van de kinderen aangaat en vooralsnog lijken het sociale, goed ontwikkelde mensen te worden dus maak ik me nog weinig zorgen.

Bekentenissen van een moeder

• Een inkoppertje. Tijdens mijn eerste zwangerschap bedacht ik mij het beeldbuis gebruik tot een minimum te beperken. Al vrij snel vond ik dat de kinderprogramma’s tegenwoordig een aardig leerzaam element bevatten en dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen met die slechte ontwikkeling. Ik moet toegeven dat peuter de afgelopen maanden aardig wat zaken van de ipad leerde in plaats van van zijn moeder. Ik bedacht me die tijd maar dat een spelletje spelen op de ipad minder schadelijk voor hem zou zijn dan een moeder die door de zwangerschapshormonen slash vermoeidheid de hele dag aan het snauwen sloeg.
  Zelfde overweging neem ik rond de klok van vier, wanneer de dag voor peuter en met name kleuter na schooltijd eigenlijk te lang duurt, mik ik een filmpje in het apparaat. Het zegt wel iets dat kleuter Frozen en Assepoester zo’n beetje letterlijk kan mee praten. Maar daarin is ze niet de enige, dus meisjes mama’s, kom maar op met jullie bekentenis 😉
• De kinderen slapen hier wel eens in het ouderlijk bed. Waaaaat????? Jep. Sowieso ben ik zo’n moeder die vindt dat mijn baby’s na de geboorte zo dicht mogelijk bij mama in de buurt moeten blijven, dus zowel kleuter als peuter sliepen de eerste maanden van hun leven met hun neuzen op mama’s borst. Mini lijkt een kind wat beter afstand van zijn moeder kan nemen, dus slaapt in de co sleeper op mama’s ongewassen shirt van die dag. Jasses, I know, maar het werkt. Als een kind hier in huis nachtelijke beslommeringen heeft, twijfelen wij maar enkele minuten voor we besluiten te kiezen voor de snelste manier van slapen, de desbetreffende nachtelijke verstoorder tussen ons in. Ik ken weinig achttien jarigen die nog tussen hun ouders slapen, dus laten we nog maar even genieten van die warme, ronkende, kleine lijfjes.
• Consequent zijn blijft een dingetje, ik ben met regelmaat te moe mijn luie gat van de bank af te hijsen om daad bij het woord te voegen waardoor loze dreigementen in de lucht blijven steken. Zo doe ik in dezelfde orde van grote ook regelmatig of ik bepaalde zaken domweg niet zie of hoor, ik laat ze met regelmaat rustig hun eigen ruzies uitvechten ook al betekend dat dat het eindigt in een waar drama met hier en daar wat blauwe plekken, en laat ik daarmee waarschijnlijk grote opvoedkundige kansen lopen. Ze leven nog en het lijkt nog geen hopeloze zaak te worden met mijn kinders.
• Ik ben regelmatig wel eens te lui om te koken. Daarentegen vind ik het wel belangrijk de kinderen gevarieerde voeding aan te bieden, dus krijgen ze zo nu en dan een feestelijk bordje op hun schoot voor de tv (zijn dat twee bekentenissen in één?). Een feestelijk bordje is een bij elkaar geraapt zootje voedsel met zoveel mogelijk verschillende kleuren waar ik verder niks anders aan hoef te doen dan een beetje rangschikken op het bord.
• Ik laat ze trouwens ook rustig van de grond eten (of buiten uit de tuin) terwijl er al dagen niet is gedweild. Hallo huishouden van Jan Steen, goed voor de weerstand denk ik altijd maar.
• Er ligt trouwens ook nog een opvoedkundig kansje als het gaat om handen wassen voor het eten. En handen wassen na het afvegen van je billen. Kleuter met name vindt dat zware onzin, ze bekijkt ze eens en komt tot de conclusie dat ze niet vies zijn of legt er rustig een leugentje overheen.
• Ik betrap mezelf er wel eens op antwoord te geven op de kinderen terwijl ik geen idee heb wat ze hebben gezegd. Dat heeft te maken met het feit dat ze op het meest ongunstige moment van de dag, in hun enthousiasme met enorme decibellen en de snelheid van het licht hun dag eruit blaten. En verder hun ratel echt nooit dicht weten te houden. En ‘soms’ ben ik gewoon te druk met mijn telefoon, ai.
• En uhm…. snoepen in de keuken. Sta ik dan met mijn principes weinig snoep voor de kinderen.
• Ik doe ze wel eens tekort door andere ouders gerust te stellen dat die van mij ook heus waardeloos luisteren, dit of dat nog niet kunnen terwijl dat stiekem helemaal niet waar is, of minder snel ontwikkelen dan ze werkelijk doen. In het bijzijn van andere ouders corrigeer ik ze ook wel eens voor dingen waarvoor ik thuis mijn neus zou ophalen. Note to self: daar moet ik per direct mee stoppen.

En nu jullie, ik ben vast niet de enige 😉