Bijna lege nest syndroom

Dit schooljaar is bijna afgelopen en dat vinden we heerlijk, we kijken er zelfs enorm naar uit. Even geen ochtendrush, het ritme een klein beetje laten vieren, leuke dingen doen, langzaamaan leven en vooral weer helemaal opladen. Eventjes ontstressen weer. Maar het betekend ook dat we weer een fase gaan afsluiten en een nieuwe periode gaan inluiden. En dat vind ik stiekem best enorm lastig. Ik geef toe, ik heb last van het bijna lege nest syndroom.

Komend jaar is Melle ineens geen kleuter meer. Vier worden vind ik een mijlpaal maar zes worden eigenlijk net zo. Die stap dat de nadruk ineens veel meer komt liggen op leren in plaats van spelen en leren. Soms lijkt het alsof ik stukjes mis. Dat je ze ziet staan en je afvraagt wanneer ze zo’n enorme lange benen kregen. En hun bolle babysnoeten veranderden in slanke kindergezichten met van die wijze kijkers terwijl ik nog altijd het gevoel heb dat ze gisteren zijn geboren. Hallo zeg jongens, waar haalden jullie dat taalgebruik?

Ik zie me nog met hem wennen in de klas. Steeds een stapje verder, het voordeel van de tweede en de derde zijn, dat kon en kan. Hoe anders was dat bij Fenne die twee ochtenden kon komen kijken en toen direct vol mocht meedraaien, wat overigens prima was voor haar. De jongens mogen eerst eens even voelen hoe de klas aanvoelt en lopen zelfs eerst al een tijdje mee op school zonder dat er ook maar iets van ze verwacht wordt wat niet past bij een peuter. We mogen binnen spieken in de toekomstige klas terwijl de juf een ommetje maakte want met de juf erbij was direct nog een stap te ver.

Man o man wat maakte mijn kleuterkind de afgelopen 2 jaar enorme sprongen. Wat een heerlijk tijd heeft hij gehad, wat is hij gegroeid. Het is spannend volgend jaar een nieuwe groep met nieuwe kindjes en vooral… een nieuwe juf in te stappen maar wat is hij er enorm aan toe. Eind van de week horen we welke juffen het genoegen hebben 😉 Kom maar door met al die nieuwe uitdagingen, hij is er zo ontzettend meer dan klaar voor.

Het gaat ook het jaar worden waarin Siem het avontuur op de basisschool aangaat. Dat staat hem. Ik zie natuurlijk wel dat mijn baby geen baby meer is. Dat ook hij ineens zo enorm lang begint te worden, andere interesses begint te krijgen, zo graag mee wil doen met zijn broer en zus en ook steeds meer en meer kan. ‘Maar dat duurt nog een half jaar Maai…’ Jup dat klopt, maar trekken we de razendsnel voorbij vliegende zomervakantie er vanaf, dan staat dat vier worden van mijn jongste ineens wel heel snel voor de deur. En dat moment zou ik het liefste nog ver ver ver uitstellen als dat kon.

Ik geef het toe, ik vind het fantastisch om te zien hoe mijn kindjes zich ontwikkelen. Hoe ze hun karaktertjes aan het uitvouwen zijn en wat voor mooie mensjes ze worden. Ik geniet van de stappen die ze maken, de succesjes die ze behalen, hun overwinningen na hard werken. Maar tegelijkertijd heb ik er moeite mee dat ze zo snel groot worden. Alsof de tijd af en toe ongemerkt tussen mijn handen doorglipt.

Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me heerlijk te ervaren dat ik eens fatsoenlijk aan het huishouden ga toekomen. Dat er misschien wel tijd is om eens een rondje te gaan rennen, een huisvrouwen kopje koffie te drinken of gewoon doelloos te niksen zonder dat er altijd een oog op waak staat. Het ouder worden van de kinderen brengt ook heel veel voordelen met zich mee, uiteraard, die voel ik ook. Een deel van mij gaat ook de vlag uithangen.

Een ander deel van mij heeft nog wat af te sluiten. Loslaten was nooit al mijn sterkste kwaliteit. Dat Siem straks al weer vier wordt en naar school gaat vind ik tegelijkertijd helemaal niet leuk. Met zijn vier worden heb ik officieel geen kleine kindjes meer in huis, moet er een fase worden afgesloten die ik helemaal niet wil afsluiten. Liefste begin ik nog één laatste keertje helemaal opnieuw.

En ik moet weer gaan nadenken over wat dan. Hoe gaat mijn leventje er vanaf dat moment uit zien, hoe wil ik/ willen we dat gaan invullen. Steeds vaker krijg ik vragen of ik weer aan het werk ga. Wat ga ik dan doen en hoe ga ik het aanpakken? En ik weet het nog niet. Het is lastig nadenken wat je wil als je er nog niet aan toe bent.

Maar goed, het duurt nog een half jaar Maai…

Dit vind je misschien ook leuk:

• De volgende stap, school
• Mama ziet spoken (op school)
• De eerste schooldag, een groot avontuur
• Komt een moeder op het schoolplein
• Eerste keer naar school
• Vanaf het moment dat je kind naar school gaat

Ik ben heel benieuwd hoe dat voor jou was. Herkenbaar dit gevoel, heb of had jij ook last van het (bijna) lege nest syndroom of ging de vlag uit toen het hele nest op de basisschool zat?

Vind je het leuk mij te volgen via mijn Facebookpagina, ik ook 🙂 Ik ben ook te vinden op instagram.