Bikinilijf en wiebelbillen

Ik stond vanochtend op de weegschaal en maakte een sprongetje toen ik zag dat ik een kilo! minder woog dan voor het weekend. Niet zo heel gek aangezien ik een weekend lang in een oververhitte sportschool mezelf kapot heb staan badmintonnen. Het zweet liep lekker fris al in straaltjes door je billen als je je arm omhoog hield. Stel je even voor dat ik zo’n 11 wedstrijden heb moeten spelen. Hoogst waarschijnlijk moet mijn lijf vandaag een klein vocht tekortje wegwerken en weeg ik morgen gewoon weer net als vrijdag.

Lullig streefdoel

Maar toch. Zo’n cijfertje doet iets. Ik probeer niet heel erg bezig te zijn met wat de weegschaal van mij denkt. Het is uiteindelijk nooit goed. Tuurlijk wil ik best een strakke buik en een paar gespierde stokken. Maar ach, ik ben de dertig gepasseerd en moeder van drie kinderen. Ik heb zo’n lullig streef doel in mijn hoofd, wat ik waarschijnlijk nooit ga halen, dat terzijde, maar weet ook dat er gewoon een knopje om moet in de kop.

Lees ook: Weegschaalregels

Soms zie ik foto’s voorbij komen van mij, nog kinderloos en ongeschonden en tjee, wat had ik nou te klagen. Geef mij dat lijf terug en ik loop dagelijks in een bikini. Zo dacht ik er toen niet over, jammer toch?

Plezier in sporten

Ik stond een wedstrijd van de jeugd te bekijken en bedacht me ineens hoe waardevol dat is. Dat vier kinderen het voorbeeld van hun vader volgen en plezier hebben in sporten. Mooi contrast met de tribunes waar alle aanwezige jeugd met gebogen ruggetjes hun duimpjes trainen op de foon of tablet. Niet perse erg als daar genoeg beweging tegenover staat.

De kinderen zien mij nooit op de weegschaal staan en hebben werkelijk geen idee wat lijnen is. Ik ook niet, behalve van de zijlijn en ik heb er nog nooit iemand gelukkig van zien worden. Ze zien me wel drie keer per week in sportkleding rondlopen. Het kost zo ontzettend veel energie om negatief over jezelf te denken. Oh jongens, wat heb ik toch een tijd verspild.

Bikinilijf en wiebelbillen

Fenne wordt bijna zes en ik merk dat ze langzaam aan steeds meer bezig is met haar uiterlijk. Haartjes mooi maken, leuke kleren aantrekken, de spiegel is tegenwoordig een fijne vriend. Dat zou zo moeten blijven. Ze is prachtig en haar uiterlijk zou nooit een obstakel moeten zijn.

En ik merk dat ze mij kopieert. Ze kijkt naar mij en mijn en haar vriendinnen. Ze maakt opmerkingen over mijn uiterlijk, altijd neutraal of positief. Mam, wat heb je dikke zijkanten, je billen wiebelen, wat zit je haar mooi en wat heb je een mooie jurk aan. Het is een constatering en het is waar. Mijn zijkanten zijn dikker dan die van haar en mijn billen wiebelen als je er op slaat. Grappig toch?

Ik hoop dat zij net als wij zich over een paar jaartjes kunnen verliezen in sporten. Hun zelfvertrouwen laten groeien en een positief zelfbeeld ontwikkelen.

Ik denk dat het tijd wordt eens een bikini aan te schaffen om samen met mijn kinderen van de zomer mijn bikinilijf en wiebelbillen eens op het strand te planten en schijt te hebben aan die kilo meer of minder die überhaupt helemaal niemand ziet 😉