Het is inmiddels al weer bijna 15 weken geleden dat baby 3 intreden nam in mijn buik. 15 Weken die ik met alle liefde had willen overslaan, behalve die ene week op Terschelling, die had ik ondanks de kotseritis niet willen missen. Verder stel ik voor dat we voortaan zo rond de 20 weken starten, mocht er ooit nog een baby 4, 5… 10 komen. Ik stelde ook al voor dat man de overige kinderen zou baren, haha wat een humor, dat zag hij veruit niet zitten. Zijn trauma is groter dan dat van mij (gna gna).
Bij deze baby 3 zou ik niet mogen klagen (maar ik doe het toch). De medicijnen doen hun werk redelijk, beter dan bij baby 1 en 2. Het spugen beperkt zich over het algemeen tot de ochtend en na de ochtend ben ik inmiddels al een aantal dagen per week up and running. Die dagen loop ik inmiddels alweer veel te hard van stapel. De rest van de dagen moet ik blijkbaar bekopen wegens alle verbruikte energie. Ik heb toch goede hoop, ik moet hoop blijven houden, dat het deze keer allemaal anders is. Dat baby 3 zich koest houdt en ik ook wat energie voor mijzelf mag gebruiken. Dat ik de komende maanden profijt heb van de dutjes die ik overdag deed, de pogingen een keer wel naar mijn lijf te luisteren. Dat ik hoop ik wat minder hondsvermoeid aan de tweede helft van de zwangerschap begin. En uiteindelijk fluitend aan het laatste stuk. Dat hoop ik. Dat ik uiteindelijk de eerste periode vergeet en kan zeggen dat het allemaal best mee viel.
Maar eigenlijk gaat het allemaal wel zo zo. Behalve mijn ochtendritueel boven de pot, die verdomde aanhoudende allesoverheersende vermoeidheid, dat lusteloze gevoel, die neiging mensen te slaan als ze een stap te dicht in mijn aura zetten of dreigen met goedbedoelde adviezen of hele flauwe humor te komen (ik kan er niet om lachen), mijn gekneusde schaambeen, mijn disfunctionerende brein, de irritatie naar alle zwangeren die wel een vlekkeloze draagtijd hebben (sorry dames, mijn brein…., ik gun het jullie, echt) gaat het deze keer allemaal toch vrij vlot. Vlotter dan bij baby 1 en 2. Waar ik het echt nog veel zwaarder had de volle negen maanden. En toch voel ik me blegh. Ik voel me blegh over mijn uitdijende lijf, het fijt dat ik niet eens heerlijk hard kan trainen om alle vetjes op verkeerde plekken weg te werken. Ik voel me nog meer blegh omdat men wel moet denken dat ik dik geworden ben in plaats van zwanger. Ik voel me zelfs ook blegh over die buik die veel en veel harden groeit dan bij baby 1 en 2 terwijl ik dat stiekem ook wel heel erg leuk vind. Ik voel me blegh over alle hormolnale schade die mijn gezicht oploopt. Over het feit dat mijn haar met bosjes lijkt uit te vallen terwijl ik bij 1 en 2 juist zo’n volle bos mocht bezitten. Ik voel me blegh vanwege vermoeidheid, het feit dat ik niet eens zonder hijgen de trap op kan lopen en na een ochtendje shoppen energieloos weer op de bank plof. Blegh vanwege mijn rot humeur. Vanwege mijn beperkte eetlust en blegh omdat ik niet fatsoenlijk uit een stoel kan opstaan zonder zwarte vlekken voor mijn ogen.
En ik blijf klagen want zwanger zijn is alles behalve mijn hobby, meer een weg naar een heel mooi doel, blegh.
Laat een reactie achter