Blijf met je poten van mijn man af

Ik krijg zomaar de indruk dat niet alleen onze kinderen in allerlei fases zitten maar hun ouders ook. En net als bij kinderen, stapt de een er wat vlotter over heen en blijft de ander er in hangen. En zoals dat dan gaat, kleine mensjes, kleine probleempjes, grote mensen, grote problemen.

Mijn jongste zit momenteel in de ‘alle tanden komen tegelijk door, ik ontwikkel me als een trein want wil lopen en praten, plak mama’ fase. Dat zijn problemen op wereld niveau uiteraard. Hij heeft het er maar druk mee. En ik ook. De middelste zit in de ‘het gaat precies zo als ik wil en anders niet’ fase en de oudste… Momenteel lijkt er bij haar even geen fase te zijn.

Het lijkt wel of we in de ‘laten we gaan scheiden want het gras is bij de buren echt groener’ fase zijn belandt.’

Wat me op valt? Het lijkt wel of man en ik in de ‘laten we gaan scheiden want het gras bij de buren is echt groener’ fase zijn aanbeland. De mannen die buiten de pot piesen dus. Nee, niet man en ik gekkies. Gewoon, de papa’s en mama’s in diezelfde fase als wij. Happily married, stelletje schorem geworpen, huisje, tuintje, beesje… Beetje burgerlijk, wat saai maar dat mag.

De fase van tropenjaren is voorbij

Die fase waarin je net een beetje onfatsoenlijk door die eerste tropenjaren van slapeloze nachten, snotneuzen, strontluiers en doorkomend gebit heen bent. Slapeloze nachten kreeg een andere dimensie. Die fase waarin je elkaar tot in detail op de hoogte houdt over de inhoud van de luiers, wie wat heeft gegeten, wie waar wat deed en wat zei. Er een compleet ingenieuze dagplanning op na geleefd wordt en er geen boe of bah meer uit lijkt te komen als het eindelijk kindertjes bedtijd is geweest. Sorry schat, ik heb het even gehad met al dat gereutel en gekakel, laten we even zappen.

De eerste zwangerschapskilos eindelijk afscheid namen, en de eerste grijze haren en groeven zichzelf verwelkomen en je bent gaan accepteren dat je als stel niet meer zo strak bent als in het prekinderen tijdperk. Jij niet omdat het afbakken van een nieuw leven nou eenmaal gepaard gaat met schade en blijvende veranderingen aan het lijf, man niet omdat slaapgebrek en stress en tekort aan me time ook hem de afgelopen drie jaar, drie decennia ouder maakte.

Maar hey, je lijkt weer wat energie te krijgen en zin om dingen te ondernemen. Zowaar breekt er een tijd aan dat overdag het nageslacht op school zit en er tijd is voor andere dingen.

En precies dat moment.

Is daar ineens die ander

Ik word er een beetje triest van. Vind het ook zo oneerlijk. Heb je net de zwaarste periode overleeft samen (laten we het niet hebben over die zak die er tijdens die fase vandoor gaat), die fase waarin je gewoon de tijd of puf niet had, is er weer tijd voor elkaar en dan… Is daar ineens die ander.

Ja hallo, krijg ik nog even de kans mijn leukste versie van mezelf te worden voor ik word ingeruild? Ik zie het om me heen bij bosjes gebeuren. Nee, niet toevallig een enkeling, echt hele bossen ouders gaan uit elkaar in deze fase om deze reden. Bijna de helft van de ouders uit de klas. De kleuterklas.

Bij met je poten van mijn man af

Mischien hè, mischien zijn man en ik zo’n stel wat er toevallig met gemak over heen stapt, deze fase. Uit ervaring weet ik dat het nog ruim een jaar duurt voor ik mezelf weer een beetje ga herkennen. Nog ruim 3 jaar voor de jongste naar school gaat. En als we daar dan doorheen komen…

Ik geloof er echt heilig in dat ik zo’n man heb gevonden die samen met mij de tijd uitzit, er het beste van maakt en over deze rottige fase heen stapt.

Het is een fase, het is een fase, het is een fase. En o, blijf met je poten van mijn man af.