Jezelf accepteren zoals je bent. Klinkt mooi he? Het is zo fijn als het lukt, je leven wordt er zoveel leuker van als je niet continue bezig bent met wat mensen van je zouden denken.
Het gaat met ups en downs, hoe ik tegen mezelf aankijk. Ik ben niet meer wie ik was, mijn lijf is veranderd en heeft sporen van de drie zwangerschappen. Het is echt heel erg tijd dat ik tevreden ga zijn met wie ik ben. Met elk aspect van mij uiteraard maar al helemaal met mijn lijf. Dat ik accepteer hoe ik er uit zie, bodypositivity, waar nog al veel om te doen is op dit moment. Het is niet de verpakking die mij gelukkig zou moeten maken, maar vooral hoe ik in die verpakking zit. Dik cliché natuurlijk maar zo ontzettend waar. Ook voor jou natuurlijk 🙂
Niet druk maken om dingen die niet belangrijk zijn
Ik las laatst het onwijs populaire (terecht vind ik) boek ‘de edele kunst van not giving a fuck, waar ik behoorlijk enthousiast over ben en echt iedereen wil aanraden (wat niet gaat over bodypositivity trouwens mocht je dat idee nu krijgen). Het is zo zonde om je constant druk te maken over dingen die niet belangrijk zijn.
Wat als we dat even door trekken naar negatief denken over hoe je eruit ziet, hoe ontzettend nutteloos is dat eigenlijk? Ik ben inmiddels de dertig al een paar jaartjes gepasseerd en ik heb al zo veel tijd verspild, lees jaren en jaren aan negatief denken, jij? Proberen weer eens wat kilo’s kwijt te raken, het weer opgeven, me zelf volvreten in een bui waarin het me even niks meer uitmaakt om me vervolg weer schuldig te voelen en dat cirkeltje draait in een negatieve spiraal naar beneden.
Heel veel en fanatiek sporten, het heel veel sporten weer opgeven, me schuldig voelen, bla bla bla. Die eindeloze vicieuze cirkel. En word ik daar blij van? Nou niet bepaald. Wordt mijn leven er leuker van, nee ook niet. Sterker nog, het bepaalde in grote mate hoe ik over mezelf dacht. En eerlijk is eerlijk, ik heb altijd een haat liefde verhouding met mezelf gehad, het was nooit ernstig. Niet in die mate tenminste dat ik echt ziek was of extreem aan het lijnen sloeg. Lijnen is (gelukkig) nooit mijn ding geweest, ik heb nooit het nut van diëten in gezien.
Jezelf accepteren hoe je bent
Hoe fijn is het als je jezelf gewoon kan accepteren zoals je bent? Met dikke billen, met blubberbuikje en breden heupen, putten, tijgerstrepen en hangtieten. Mijn lijf is al lang niet meer zoals het was toen ik twintig was. Niet dat ik toen wel tevreden was, echt enorm zonde achteraf… Maar guess what? Ik ben ook geen twintig meer. Mijn lijf heeft inmiddels drie keer 42 weken een baby gedragen. Drie prachtige kinderen op de wereld gezet. Alles zit er op en er aan. Ze doen precies wat ze moeten doen. Dat vind ik nogal een applausje waard. Die strepen hebben een verhaal. Vind ik ze mooi? Nee dat niet, maar ze waren het allemaal waard en het wordt wel tijd ze te gaan accepteren. Ze zitten er nou eenmaal. Die theezakjes hebben de afgelopen jaren ook het een en ander voor de kiezen gehad. Ze staan helaas niet meer prontig naar voren maar ze deden precies wat ze moesten doen en ze deden het goed.
Oh mijn god wat heeft er veel energie gezeten in het nadenken over mijn lijf. En nog steeds… maar het begin is er.
Richt je op omdenken – je fit voelen en gezond zijn
Hoe je er uit ziet is niet belangrijk, dat je gezond bent en je fit voelt en de dingen kan doen die je graag wil doen. Dat is belangrijk. En als daar iets niet helemaal lekker zit, zou je daar als dat kan wat mee moeten doen. Want eerlijk is eerlijk, als je nu niet gelukkig bent, ben je dat dan wel als je 5 kilo minder weegt?
Ik schreef ooit 12 weegschaalregels. Hartstikke sarcastisch bedoeld maar tegelijkertijd was het precies zoals ik het deed en ik hoor dit ook van andere vrouwen terug. 2 Jaar geleden schreef ik bikinilijf en wiebelbillen. Ik eindigde dat ik eens een bikini moest gaan aanschaffen. Die had ik dus gewoon niet, wat erg.
Bodypositief voorbeeld naar onze kinderen
Bodypositivity houdt niet alleen in dat we ons eigen lijf accepteren maar dat we alle lijven in elke vorm of maat accepteren. Het wordt verdorie toch eens tijd dat we mensen gaan accepteren om wie ze zijn in plaats van hoe ze eruit zien. Wat kan het ons schelen of iemand dik dun lang kort, groen geel of paars met gouden stippen is Het kan allemaal tegenwoordig.
Iets wat ik me heel hard voornam toen ik mama van Fenne werd bijna acht jaar geleden, was me nooit maar dan ook nooit negatief uit te laten over mijn of andermans figuur in het bijzijn van mijn kinderen. Toen ik mama werd besefte ik dat mijn kinderen niet naar mij kijken zoals ik mezelf zie. Zij houden van mij zoals ik vanbinnen ben, onvoorwaardelijk, puur. Ik wilde mijn kinderen liefst niet of in iedergeval zo laat mogelijk pas laten kennismaken met beoordelen op en oordelen over iemands uiterlijk. Ze proberen mee te geven dat zij maar ook anderen helemaal goed zijn zoals ze zijn.
Maar goed, dat klinkt allemaal heel ideaal he. Kinderen zijn nieuwsgierig en opmerkzaam. Ze vinden het heerlijk om op mijn billen te slaan en samen te schaterlachen omdat ze wiebelen. Een van de jongens vroeg zich af of mijn dikke zijkanten het gevolg waren van baby’s maken, en of dat ooit nog verdween. Fantastische opmerkingen die ik gek genoeg van mijn kinderen zo makkelijk accepteer, maar owee als ik ook maar denk dat iemand anders dat zou kunnen vinden.
Kinderen zeggen dat soort dingen omdat het ze opvalt, ze doen een constatering nog zonder waarde. Niet omdat ze daarmee een oordeel hebben over die persoon. Die waarde leren wij ze door hoe wij op zo’n opmerking reageren. Schamen we ons of worden we boos, of beamen we gewoon wat ze zien. Zo puur zou het moeten blijven toch?
Je bent niet zo belangrijk als je denkt
Vorig jaar besloot ik met Siem te gaan zwemmen. In bikini. Deze zomer besloot ik korte broeken te gaan dragen omdat het gewoon hartstikke heet is. En op vakantie in Zweden droeg ik mijn bikini zelfs bijna dagelijks. Whut, wat was er gebeurd? Als je goed kijkt, echt kijkt naar je omgeving, blijk je helemaal niet zo op te vallen als je denkt. En er lopen niet alleen maar mooiere betere mensen waar jij gaat. Het is een verademing als je tegen jezelf kunt zeggen dat mensen helemaal niet bezig zijn met jou en waarschijnlijk helemaal niet naar jouw minpunten zitten te kijken. Ze zijn vel te druk met hoe ze er zelf bijlopen.
En het leuke is dat ik dus niet aan de rand van het meer bleef zitten maar samen met mijn kinderen herinneringen aan het maken was in het water terwijl het zo heet was. Te zonde om niet te doen toch? Wat erg als ik deze momenten met mijn kindjes had moeten missen. Ik kan me echt niet voorstellen dat er daar aan de rand van het meer iemand zich druk heeft zitten maken over mijn billen. En mocht iemand er toevallig wel wat van gedacht hebben, zijn ze het inmiddels waarschijnlijk allang vergeten. Ze denken maar lekker. Ik heb er geen last van.
Er kwam een omslag toen ik me begon te realiseren dat al die dingen die anderen eventueel over mij zouden kunnen denken, vooral de dingen zijn die ik zelf denk. Het is mijn eigen onzekere stemmetje in mijn hoofd wat mij niet goed laat voelen en tegen mij zegt dat mijn billen te dik zijn en die strepen op mijn buik lelijk. Een duiveltje. En ik blijk gelukkig ook een aardiger stemmetje te hebben wat langzaam maar zeker steeds een beetje meer macht over dat duiveltje krijgt en kan zeggen dat iedereen op het strand of op het schoolplein veel te druk is met zich zelf om zich druk te maken over de vorm van mijn billen en me aanspoort om gewoon te genieten van wat ik aan het doen ben.
Is het de norm dat we ons moeten schamen?
Ik twijfelde echt heel erg of ik dit wel online wilde zetten. Het is nogal persoonlijk en kwetsbaar natuurlijk. De reden dat ik het toch doe is dat ik het jammer vind dat het de norm lijkt te zijn dat we ons moeten schamen voor hoe we eruit zien. En precies dat is waar wel eens verandering in mag komen. Weet je wat nou het stomme is, ik schaam me er bijna voor dat ik soms denk dat ik er best mag zijn. En toch wil ik ermee doorgaan er aan te werken mezelf met mijn uiterlijk te accepteren. Want ik denk dat ik leuker ben als vriendin, mama, vrouw als ik dat ook echt denk.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat we wat liever voor elkaar maar vooral voor onszelf worden en wat meer kijken naar de binnenkant in plaats van de buitenkant. Dat we naar onze kinderen uitstralen dat geluk niet gezocht moet worden in het uiterlijk maar vanbinnen en dat wie ze ook worden, hoe ze er ook uit zien, ze goed zijn zoals ze zijn. Maar daarvoor moeten we eerst zelf het goede voorbeeld geven.
NB: Inmiddels ben ik in Januari 2020 een groep gestart Happy mama – project leuker leven. Hierin deel ik alles wat ik weet, tips en mijn ervaring om een leuker leven te leiden, een echte Happy mama te zijn. Minder gestresst, minder het gevoel achter de tijd aan te lopen. Wil je erbij, klik op onderstaande afbeelding en beantwoord de 3 vragen. Voel je welkom, gezellig!
Vind je het leuk mij te volgen? Dat kan via mijn Facebookpagina of op instagram. Leuk!
Laat een reactie achter