Toen ik net mijn studie afrondde en ik mij officieel verpleegkundige mocht noemen, lagen de banen helaas niet voor het oprapen. Er was een plekje vrij op de PAAZ in de buurt en aangezien ik het op mijn psychiatrie stages enorm naar mijn zin had gehad, besloot ik te solliciteren en werd ook nog aangenomen. Ik. Toen net twintig jaar.
Ik heb het geprobeerd. Echt. Maar psychiatrie bleek niet mijn sterke kant. Ik voelde mij niet de verpleegkundige die je daar moet zijn. Zelfverzekerd, sterk, stevig met de benen op de grond en niet uit het veld te slaan door wat er dan ook allemaal naar je wordt geroepen. In tegendeel. Ik werd daar steeds kleiner en onzekerder en sommigen waren zo door de wol geverfd dat ze binnen een poep en een scheet mijn zwakke plekken hadden gevonden. Alsof er een tekstballon boven mijn harses zweefde met mijn zwakke plekken. Ik begon te geloven dat ik niet geschikt was al verpleegkundige.
Jongens, dat ik ooit de moed heb gehad die baan achter me te laten en de keuze te maken een nieuwe opleiding te starten was de beste ooit. Toch heeft de PAAZ die korte tijd me veel laten zien en heb ik er veel geleerd en zou ik het achteraf als ervaring nooit willen missen.
Van de week las ik het boek PAAZ. Het verhaal van Myrthe van de Meer. Op waarheid gebaseerd. Alsof ik weer even terug geworpen werd naar mijn plekje daar waar ik me nooit thuis voelde.
Paaz van Myrthe vd Meer
Emma lijkt het allemaal goed voor elkaar te hebben. Ze heeft een leuke vriend en een goede baan als redactrice. Plotseling wordt ze opgenomen op een psychiatrische afdeling. Dat kan niet kloppen. Natuurlijk, ze wil al haar hele leven dood, maar dat is normaal toch? Ze hoort daar niet, ze is niet ziek en houdt een bed bezet voor mensen die het echt nodig hebben.
Op de Paaz stapt ze in een totaal onbekende, niet te bevatte wereld van pillen, psychologen, psychiaters, therapeuten, therapieën, verpleegkundigen en (gevaarlijke) medepatienten waar met sommigen een waardevolle vriendschap uit groeit. Ze komt zichzelf keihard tegen en beseft langzaam maar zeker dat het goed is waar ze zit.
Schokkend vond ik het om te lezen. Het klopt allemaal al was ik me tien jaar geleden nog niet bewust van de chaos waar een nieuw opname in terecht komt. Wat voor verwarring er bij de toch al hopeloze situatie bijkomt. Gewoon direct mee in het dagelijkse ritme. Behandeling hier, gesprekje en therapie daar. Dagen vol met regels. Pillen. Verpleging die het op een gegeven moment niet meer weet en het soms ook domweg zat zijn. Psychiaters die het een zeggen, psychologen die het andere zeggen, therapeuten die er een mening over hebben….
Ik kan me nog levendig de angst voor me halen die ik af en toe bij bepaalde patiënten voelde. Dat ik me liever zo vaak het kon terug trok in de verpleegpost waar we gewoon de deur op slot trokken. Hoe we aan het wachten waren op politie versterking om met het hele aanwezige team een patiënt plat te spuiten en ‘op te sluiten’. Hoe afschuwelijk moet dat zijn voor de medepatiënten. Hoe machteloos je je ook als verpleging voelt als je een patiënt moet vastbinden aan het bed voor zijn eigen veiligheid. Hoe mensonterend dat is. Ik kan me ook nog levendig voor de geest halen dat ik soms gewoon niet wist wat ik met bepaalde mensen aan moest. Noem het een hele berg ervaring die ik miste. En ook wat kennis. Ik kon het niet en ik heb diep diep respect voor de mensen die hier dagelijks tegenover staan en daarmee de rotsen van heel wat mensen zijn.
Waardevol verhaal
Ik denk dat Myrthe met haar boek een waardevol verhaal te vertellen heeft. Mensen met een psychiatrische aandoening zijn ook maar mensen. Soms met een heel heftig verleden waardoor ze zich voelen en gedragen zoals ze doen. Dat het over het algemeen niet mensen zijn waar je bang voor moet zijn. Dat het niet mensen zijn die zich aanstellen maar ook al zie je het niet van de buitenkant, wel degelijk heel ziek zijn. Mensen die er vaak alleen voor staan.
Ik vind dat dit een boek is wat door heel veel mensen gelezen moet worden. Alle hulpverleners in de psychiatrie en verpleging kunnen hier hun voordeel uit halen. Het boek geeft je een kijkje binnen een wereld die voor veel mensen onbekend is en gesloten blijft.
Wat mij betreft lezen. Ik klik snel het vervolg UP naar huis.
En deze vind je vast ook leuk: Dansen met herinneringen
[bol_product_links block_id=”bol_55ae11d366e5a_selected-products” products=”9200000036272910″ name=”paaz” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
Als je via deze link naar Bol wat besteld, krijg ik daar een mini percentage van, lief!
Laat een reactie achter