De antipestclub

Als ik de school in loop aan het eind van de schooldag, tref ik mijn ventje in de gang. Net na de klapdeuren, in een bijna leeg schoolgebouw, hurkend met de tranen die over zijn wangen stromen. Net nog, vijf minuten geleden was hij uitgelaten buiten op het plein aan het spelen. Rennend achter zijn klasgenootjes, stoeiend, duwend zoals jongens kleuters dat doen. Ik kniel naast hem neer en sla mijn arm om hem heen. Hij begint ontroostbaar te huilen en spuugt onverstaanbaar een woordenstroom en een berg kwijl over mijn jas. ‘Hij zei dat ik een baby ben en dat ik dood moest. Hij zei dat ik er niet ben. En zijn grote broer ook. Ze waren samen.’ Ik slik mijn eigen tranen weg.

Een pestkop

In zijn klas, en het is niet de eerste keer en vast ook niet de laatste keer dat ik over hem en andere sterke schoolgenootjes hoor. Maar bovendien ook gewoon een jongetje waarmee hij best wel eens speelt. En voorzover ik dat nu kan inschatten, een eenmalig incidentje. Hoop ik. In elke klas, in elke groep, overal waar kinderen zijn, zullen kinderen zitten die het je af en toe lastig maken. Jonge kinderen kunnen keihard zijn. Het ene kind is net wat sterker dan het andere en mijn ventje mag wel wat sterker worden.

Jij mag dan niet meer op mijn verjaardag komen, jij bent mijn vriendin niet meer, ik wil nooit meer met jou spelen, jij bent stom, jij mag niet in mijn vriendenboekje, als ik mag uitdelen voor mijn verjaardag, moet je wel dit en dit doen anders kies ik jou niet… het eerste kleuter jaar werd ik er gek van. Te pas en te onpas riepen ze dit soort dingen naar elkaar om eerst in en in verdrietig te zijn en om elkaar vervolgens vijf minuten later of in ieder geval de volgende morgen weer hartelijk enthousiast en uitgelaten in de armen te vallen. Vergeten en vergeven. Misschien een meidending, bij jongens gaat het er duidelijk wat anders aan toe.

Mam, ik ben lid van een antipestclub

De dochter dus. Al tijden gaat het erover. Ze zit in een club. Door de hele school heen hangen door de kinderen zelf gemaakte postertjes over deze club. Blijkbaar zitten alle niet kleuters in die club. Wat is dat dan voor club? Wat moet je doen dan?

Nou, dan mag je drie dagen niet pesten en dan mag je in de club. En als je dan wel pest krijg je een streepje en bij drie streepjes moet je uit de club. Oké, dat klinkt goed. Zou ze daarmee bedoelen dat de clubgenoten dus letten op pestgedrag en elkaar daar op aanspreken? En ik heb nog geen streepjes mam.

Ik weet dat de dochter zelf ook niet helemaal brandschoon is. Bovengenoemde teksten hoorde ik ook wel eens uit haar mondje rollen. Ze laat perongeluk nog wel eens wat dingetjes vallen die bij ons in het verkeerde keelgat schieten. Nog tamelijk onschuldig maar niet leuk. Een goede aanleiding om er weer eens met z’n allen over te praten. Hoe ga je eigenlijk met elkaar om? En zo fijn dat ze er op school zo veel aandacht aan besteden. Want pesten is niet zomaar een dom grapje.