De eerste schooldag, één groot avontuur

Mijlpaal, mijlpaal!!! Al dagen zijn we hier aan het voorbereiden. Zo hoort dat toch, als je kind iets nieuws, groots, spannends gaat doen? Dan vertel je ongeveer zo in detail mogelijk wat ze te wachten staat. En ik was er druk mee. Riep ik eerst nog stoer dat ik me geen enkele zorgen maakte, raakte ik iet wat ‘overstressed’ toen de eerste schooldag ook echt begon te naderen. Ineens vlogen er allerlei doembeelden op me af. Wat nou als ze niet zou durven zeggen dat ze moest plassen bijvoorbeeld? Maar hoe zenuwachtig ik ook ging doen, kind interesseerde zich helemaal niks voor mijn zorgen en maakte zich zelf ook allerminst druk. Ze had er heus wel zin in, maar ze was er gewoon niet mee bezig.

 
Man en ik daarentegen organiseerde alles tot in den puntjes zodat de ochtend vlekkeloos zou verlopen. Gelukkig, het eerste wat ze zei toen papa haar ging wakker maken was ‘ik mag naar school vandaag’. En ze sprong uit bed waarna ze zich huppelend aankleedde waarna ze met haar ontbijt in de tv wegzakte en het hele gebeuren al lang en breed weer vergeten leek. Tja.

En daar ging ze. Met haar rugzakje, aaahhhww. Zwaar teleurgesteld toen de deur van school nog dicht was en ze zeker vijf minuten moest wachten. Stoer stapte ze vervolgens op de juf af, deed braaf wat er van haar verwacht werd, sprak zonder pardon andere kindjes aan en ging met een brede glimlach op haar plekje zitten. Zwaaide even en papa en mama konden gaan. Slik. Ik heb hoofdpijn. Van de stress vrees ik.

Half 12. Ik kon haar weer komen halen. Op de fiets besloot ik. Klein kwartiertje fietsen, ik deed het rustig aan. Stiekem gluur ik de klas in en zie mijn kleine meisje druk aan het strijken met een ander meisje in de poppenhoek. Dan spot ze mij en blèrt door de stille klas ‘Juf, mijn mama is er’. Oeps. Het belletje gaat en alle kindjes stoppen prompt waar ze mee bezig zijn en steken de handjes in de lucht. Behalve die van mij. Ze is te druk en heeft geen idee wat er achter haar rug om afspeelt. Tot het haar wordt uitgelegd. Omdat ze het niet kan zien wringt ze zich voor een ander meisje en gaat staan luisteren. Het is tijd om te gaan opruimen.

En dit zei kleine meid: ‘en er was een meisje en dat praat en praat en praat en praat en was TE lief tegen mij (met de nadruk op TE) en daarom heb ik niet met haar gespeeld. ‘En toen we moesten opruimen heb ik lekker niet opgeruimd’. Maar Fenne, als de juf dat vraagt moet je wel luisteren toch? ‘Maar ik had het niet gehoord’ *grijns*. Jaja.

En dit zei de juf na de eerste ochtend: ‘het is een pittig meisje, voelt zich vrij en weet al heel veel. Weet zelfs dat zij nummer 16 in de rij is. Ze doet met alles goed mee. Ze maakte een tekening voor haar broertje met blauw want daar houdt hij van. Ze is er aan toe.’ Ja, dat klopt wel. Een pittig meisje inderdaad. Er zit niks kwaads in maar juf krijgt er nog wel wat mee te stellen vrees ik.

Op de fiets terug naar huis. Ik weet een shortcut en besluit die te nemen. Maar ergens mis ik iets en voor we thuis zijn ben ik een ruim uurtje verder. Ik kan nu officieel zeggen dat ik niet geboren ben met een richtingsgevoel. Gelukkig had ik in die verlate drie uur met alleen kleine man een uur gewandeld en gestoeid in de speeltuin. Mijn batterij is echt helemaal leeg.

Die van mij wel. Kleine meid neemt een uurtje rust in de vorm van de ipad terwijl broer een dutje doet, heel pedagogisch verantwoord, I know en is daarna weer als herboren. Een springlevend kind drentelt om me heen. Hoezo uitgeput en overprikkeld in slaap vallen op de bank. De rest van de dag horen we in flarden wat ze heeft gedaan. Uit alles blijkt dat ze het heel erg naar haar zin heeft gehad.

Morgen mag ze weer. Oh mensen wat wordt ze groot. Maar nee echt, alsof ze in een dag ineens zoveel ouder is geworden.

Eén groot avontuur.