Als ik (heel) moe ben, bekijk ik dingen anders dan ik zou willen, duhh. Dan ben ik niet wie ik wil zijn en dat vind ik jammer. Want, als ik moe ben heb ik het juist zo hard nodig dat ik wat liever voor mezelf ben en ik mezelf de tijd gun wat aan die vermoeidheid te doen. Want één ding is zeker, vermoeidheid lost niet vanzelf op en wordt zeker ook niet minder door gewoon maar door te gaan. Ergens kom je jezelf tegen. Iemand zei net tegen mij:
Als je lijf fluistert, luister daar dan naar. Doe je dat niet, gaat het vanzelf harder schreeuwen tot het de regie over neemt.
Wij moeders zijn er heel goed in gewoon door te gaan
En dat is soms moeilijk. Ik ken weinig moeders die heel goed naar zichzelf luisteren, die weten waar de grenzen liggen, daar niet pas achter komen als ze er overheen gekukeld zijn. Des te meer moeders die hun wallen op de enkels hebben hangen en vinden dat het nooit goed genoeg is. En dat is waar ik de laatste tijd kei hard tegen aan loop. Ik kan er zo verdrietig om zijn dat de kleinste telg hier in huis zo ontzettend snel groeit en ontwikkeld en ik zo snel afscheid moet nemen van de baby periode terwijl ik daar voor mijn gevoel helemaal niet van heb kunnen genieten, terwijl ik dat zo zo zo graag wil omdat het waarschijnlijk de laatste keer is. Ik heb nogal eens geroepen hoe oneerlijk ik het vind dat zo’n bijzondere periode af en toe zo overschaduwd wordt door je niet goed voelen, herstellen van een aanslag op je lijf en vermoeidheid van het eerste jaar. Dood zonde toch?
Ik had daar dus net een klein gesprekje over. Dat ik zo moe ben. Dat het me niet lukt te doen wat ik wil. Dit kreeg ik terug: ‘ kijk eens wat jij allemaal meer doet dan ik. Veel gezonder eten, veel meer creatief bezig, je sport veel meer. Ik zou het ook wel willen maar het lukt me niet en ik probeer dat oke te vinden. Zie je eigenlijk wel dat er ook mensen zijn die wat jij normaal vindt al 150% vinden?’
Het duurde even voor mijn kwartje viel. Voor ik snapte wat ze er mee wilde zeggen. In eerste instantie schoot ik in de verdediging. Klopt het beeld wat zij van mij heeft wel? Ik ben misschien wel heel creatief, ik sport en ik probeer gezond te koken maar daarentegen heb ik een huishouden van JanSteen. Wil ik wel graag fietsen maar ben ik vaak zo moe dat ik toch maar de auto pak, wil ik hardlopen om mijn conditie wat op te schroeven maar doe het niet en zitten mijn kinderen veel te vaak voor een beeldscherm.
Maar wat zij eigenlijk bedoelde was, leg ik de lat voor mezelf niet te hoog.
Kijk eens naar wat je wel doet en ben daar trots op.
En ze heeft natuurlijk gewoon gelijk. Ik kan niet ontkennen dat ik moe ben omdat ik gewoonweg te weinig slaap. Ik ga te laat naar bed omdat ik vind dat ik nog van alles moet doen. Ik voel me overdag schuldig als ik een stukje voor mijn blog tik terwijl mijn peuter voor de tv hangt. Ik voel me schuldig als ik een dag niet met de jongens naar buiten ga. Als ik het huis niet op orde heb, als er geen boodschappen in huis is en we weer eens brood eten. Ik voel me schuldig als ik niet gezellig ben, als ik geen tijd heb voor mijn vrienden en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik wil zo veel maar het lukt niet.
Als ik moe ben ben ik ontevreden over mezelf, vind ik mezelf geen goede moeder, geen goede partner, niet sociaal, sportief, creatief genoeg…. en komt er steeds minder uit mijn handen. In vergelijking met anderen. Kijken we niet veel te veel naar die ander? Ik wel, terwijl mijn situatie in vergelijking met die ander helemaal niet dezelfde is. En hoor ik ook wel eens vriendinnen op die zelfde manier tegen mij praten. Dat ik dingen doe die zij zouden willen. Maar het lukt niet.
Ik hoef dus niet.
Want daar gaat het volgens mij fout. Ik hoef niet net zo creatief, sportief, sociaal, gezellig en leuk te zijn als die ene vriendin. Jij ook niet. Het is echt niet erg als het huis niet glimt, een dagje brood eten overleven we met zijn allen best, een keer een dagje voor de tv ook wel. Ik hoef niet perse morgen weer in die ene jeans en mijn blog wacht ook wel. Het zijn allemaal dingen die ik mezelf heb opgelegd. Allemaal dingen die ik moet. Allemaal dingen die dus niet moeten… maar mogen. En dat wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen, dat is heus niet zo vanzelfsprekend, daar mag je af en toe best trots op terug kijken.
Als ik voor mezelf de lat wat lager zou leggen, en moetjes als magjes zou gaan zien, zou dat niet alleen heel veel invloed hebben op mijn niveau en stresslevel maar zou er waarschijnlijk ook ineens meer tijd over blijven om te slapen bijvoorbeeld. Dat is moeilijk, maar het is het proberen waard nietwaar?
Dit stukje over moetjes en magjes van Lobke zette me eerder deze week aan het denken.
Laat een reactie achter