Ik telde tot tien en het was niet genoeg. Ik telde door tot duizend en er gebeurde werkelijk echt totaal helemaal niks. Mijn frustratie was er nog, ik was kneiter sacherijnig en gefrustreerd tegelijk. Kunnen ze nou voor een keer niet eens zonder gezanik doen wat ik van ze vraag in plaats van de driehonderdste keer nog steeds niet?
Of tenminste gewoon eens gezamenlijk lekker rustig een uurtje op de bank, mij part staren ze naar een scherm maar hou toch eens die bijdehante brutale klep. Of doe maar gewoon direct een hele middag alsjeblieft? Ik mag daar niet over zeuren denk ik dan he want ik koos toch zeker zelf zo’n enorme zooi kinderen.
Ik zou een stap terug moeten doen, adem in, adem uit, tel tot tien of duizend dus maar het helpt niet. Ik wil het liefst een keihard potje janken of mee stampen of al mijn servies eens door de kamer smijten. Man wat zou dat opluchten. Ik zou ze eens goed de waarheid kunnen zeggen, de dekens ver over mijn kop trekken en de dag goedendag zeggen maar het zal dan niet ineens plots zo lopen dat de terroristen zichzelf een maaltje voorschotelen, misschien kunnen we dat in twijfel trekken als we niet zo secuur kijken, hun onderbroeken wassen, of in hun bedjes zouden gaan liggen zonder verdere acties. Het gaat gewoon door hier, ook als ik er even geen zin meer in heb.
Ik check toch altijd nog snel even of de tuin deur open staat als ik eens mijn stem verhef want ik weet dat ik te ver ga maar voel me tegelijkertijd ook hartstikke schuldig, mijn buren zullen inmiddels wel beter weten. En ik vraag me af hoeveel huizen verder het geschreeuw eigenlijk door de muren waait. Wanneer er eens iemand voor de deur staat om te controleren of alles nog leeft.
Ik vraag me ook wel eens af hoelang de muren het überhaupt kunnen houden als ze met de deuren smijten of wanneer ze eens door de trap zakken als ze hun punt duidelijk willen maken. Het mag een wonder zijn dat de kamer van onze kleine heren überhaupt nog geen grote schade heeft opgelopen.
Gelukkig ben ik ook nog gezegend met kinderen die hun gevoelens lekker raak weten te uiten en doodleuk terug schreeuwen dat ze me haten. Dat ze zo’n enorm rot leven hebben. En dan ben ik ook echt de beroerdste niet ze aan te bieden langs de deuren te gaan lopen om te kijken of ze een beter stel ouders kunnen vinden. Tot op heden lieten ze dat nog zitten.
Nee echt, ik zou ze op marktplaats aanbieden of terug stoppen als het kon.
Mag ik dit wel zeggen? Nee natuurlijk niet. Ik zou nu waarschijnlijk wel een stukje moeten tikken over dat ik het allemaal niet meen. Dat ik zielsveel van mijn schatjes houd en dat het een moment opnamen is he. Dat ik ze daarna natuurlijk weer helemaal doodknuffel, heel veel sorry en love you’s roep, dat ik ze nooit van mijn leven kwijt wil, tot ver over de maan en weer terug. Dat we allemaal vredig weer gaan slapen en elkaar beterschap beloven. Morgen doen we weer onze keiharden besties. Dat het meestal echt een geschenk is zulke mooie exemplaren op te voeden.
Maar ik doe het niet. Het hoort erbij he, het hoort erbij. Adem in adem uit, het is een fase het is een fase het is een fase…. De waarheid mag ook wel eens gezegd worden.
Nog meer waarheid lezen?
Laat een reactie achter