Dertig is zo…. volwassen

Noem me een aansteller. Dat mag. Ik kan gewoon nog steeds niet wennen aan dat suffe getal 30! Heel suf, I know. Ik kan het niet helpen. Het is niet dat ik bang ben om ouder te worden. Ergens vind ik het heerlijk. Al ben ik daarentegen wel bang om echt oud te worden. Zo oud dat je allerlei mensen om je heen verliest en als enige over blijft. Dat lijkt me zo intens verdrietig. Dat je psychisch nog heel goed bij bent maar je lichaam je langzaam in de steek laat, dat lijkt me vreselijk. En dat elke dag het zelfde is…. Dat duurt gelukkig nog heel lang. Hoop ik.

Ik vind het eigenlijk ook maar niks dat er hier en daar wat rimpeltjes verschijnen (heel belangrijk). Ja echt, kijk maar als ik lach (zoek maar een oude foto, ik ga er nu natuurlijk niet even de nadruk op leggen he). Niet dat ik rimpeltjes zo erg vind, ik vind ze prachtig, ze tekenen een gezicht. Maar rimpeltjes en pukkeltjes horen niet samen, pukkeltjes staan voor jeugdig (kijk, mooi is het misschien niet maar het is wel jeugdig, jeej) maar ze verraden wel mijn leeftijd al ben ik ervan overtuigd dat mijn rimpeltjes zijn ontstaan na het krijgen van mijn kinderen. Die hebben dus eigenlijk helemaal niks met mijn leeftijd te maken. Misschien moet ik dat er gewoon elke keer bij vertellen als ik mensen zie staren. En daarbij wijzen naar mijn pukkeltjes? Ik geef graag van alles mijn kinderen de schuld, lekker makkelijk. Ook van mijn wallen.  Hebben ook niks met mijn leeftijd te maken. En ook vind ik het maar niks dat ik niet meer zomaar een hele reep chocola en nog een zonder gevolgen (ik bedoel niet de pukkeltjes. Die hebben een andere meer hormonale reden, boehoe) naar binnen kan werken. Dat ik ineens toch iets meer moet opletten wat ik eet. Of nog harder moet sporten om het een beetje in evenwicht te houden allemaal.

Maar verder vind ik ouder worden echt niet erg. Als in dat ik me wat minder aantrek van wat anderen van me denken, dat is zooo fijn. Dat ik wat meer mijn eigen plan durf te trekken. Dat ik af en toe hardop mijn dromen durf uit te spreken ook al denk ik dat anderen me daarbij voor gek zullen verklaren, lekker boeiuhhh. Ik durf zelfs steeds meer mijn mening te geven, jeej, daar moet je dus eerst dertig voor worden. Misschien dat ik bij veertig dus echt van alles wat ik denk de wereld in ga smijten, we zullen zien. Word ik ooit nog een pittige tante, ha!

Maar even, negenentwintig klinkt gewoon nog jong. Nog zo, uhm…. twintiger. Ik was trots als ik zei dat ik negenentwintig was (en al twee kinderen had). En nu ben ik ineens dertig. Al een tijdje. En ik dacht echt dat ik gewoon moest wennen. Net zoals je je nog wel eens verspreekt als je net verjaard. Maar nee, ik kan er maar niet aan wennen. Dertig klinkt dan weer zo… dertig. Zo volwassen. Zo oud. Ja sorry hoor. Alsof ik als dertiger niet meer bij de twintigers mag. Dat je als twintiger nog kan zeggen… als ik later groot ben (nah, nee, dat kan eigenlijk ook niet meer) maar als dertiger klinkt dat wel heel erg vreemd.

Maar als ik er over nadenk… Van 9 naar tien is ook een enorme stap. Van 19 naar 20 ook (al is 16 of 18 worden denk ik grootser). Van 39 naar 40, ik moet er maar niet aan denken. Van 49 naar 50. Ik denk dat het alleen maar steeds erger wordt. Die stap naar een nieuw tiental. Of wie weet wordt dat ook juist met de jaren minder (en de wijsheid meer). Wie weet voel ik me straks als ik 31 wordt weer een beetje waar ik thuis hoor. Gewoon… een dertiger (jak)