Diary #3: Verhuizen en toeleven naar de vakantie

Het is weer Maandag dus tijd voor de wekelijkse diary waar ik mee ben gestart. Of nou ja, vorige week sloeg ik hem alweer over, wat ben ik toch een kei in volhouden jongens ;). Die week was verre van spannend, net als deze week en ik kon de puf niet opbrengen er een spannend stukje uit te gooien, dus ik besloot gewoon om het niet te doen. Maar ik ben er weer.

Een weekje waarin we ontzettend toeleefden naar de vakantie en Fenne maar bleef verzuchten hoe druk ze het had. Leuk druk, het leven van een kleuter gaat al niet meer over roosjes. Sponsorloop (het kind liep gewoon even 2,7 km in een half uur, rete trotse moeder hier), speelgoeddag op school, speeldate, kinderfeestje…. Het met kleren aan zwemmen lieten we maar even schieten.

Mijn ouders zijn druk aan het verhuizen. Super leuk voor ze, ik gun ze echt een plek waar ze fijn heel erg oud kunnen worden samen. Maar stiekem vind ik het best moeilijk. Ik vind het een raar idee dat in het huis waar ik ben groot geworden, waar ik alle herinneringen van mijn jeugd heb gemaakt, straks bewoond is door een ander gezinnetje. Wat daar natuurlijk ook mooie herinneringen gaat maken, het is een fijn, kindvriendelijk plekje. Altijd als ik bij mijn ouders kwam, voelde ik me thuis. Dat heeft niet alleen met de plek te maken natuurlijk, maar in het nieuwe huis moet dat gevoel weer gaan groeien denk ik.

Jeetje, wat kan een mens moe zijn. En helaas knikker ik dan altijd direct weer een een vervelende vicieuze cirkel. Ik ben moe, voel me niet fit, geen energie, vind dat ik een reep chocola verdien, geen puf om te koken, bij lange na geen puf meer om te sporten… Zo moeilijk altijd om dat te doorbreken. Maar het zonnetje liet zich weer wat vaker zien dus besloot ik met de mannen wat vaker buiten een rondje te lopen en te zorgen dat ik voor de klok van 22 uur netjes in mijn bedje belandde. Of dat deed man voor mij. Als ik eenmaal met mijn gat op de bank zit ’s avonds, blijf ik daar het liefste de nacht vertoeven. Het vooruit zicht dat ik moet opstaan, tanden poetsen, omkleden, baby voeden….  Laat maar ik zit hier goed. Maar het helpt echt. Een nachtje net een uurtje meer slaap doet zoveel met je lijf.

Halverwege de week werd Fenne op de valreep uitgenodigd voor een kinderfeestje. Wat betekende dat we de zwemles zouden overslaan. Ik heb helemaal geen hekel aan zwemmen maar als het niet hoeft, dat gehannes met drie kindjes, vind ik dat zeker ook geen ramp. We probeerden rustig aan te doen en s middags bracht ik een stuiterend kind naar het feestje en nam een hyperactief, doodvermoeid kind weer mee naar huis.

Vrijdag had Merijn een dagje vrij. Wat heerlijk om op die manier de vakantie te beginnen. We besloten een enorme stapel bakken in alle maten in te slaan zodat we nu eindelijk weer eens wat vorderingen konden maken met opruimen. Met de mannen lunchen bij de Hema. Ik dronk voor het eerst sinds tijden weer eens een enorme latte macchiato, mijlpaal. En Siem at poffertjes. We hebben nog geen enkel vlekje of spoortje van extreme buikpijn kunnen ontdekken dus langzaam gaan we concluderen dat hij wellicht over zijn melkallergie aan het heen groeien is. Halleluja.

Zaterdag schopte ik man naar mijn ouders om dozen te gaan sjouwen en werd ik nog even snel geconfronteerd met een leeg ouderlijk huis. Ik sprak met de kinderen af bij Martin. Heerlijk om te merken dat er na al die jaren zo weinig is verandert. Behalve die berg kinderen, lijken we de draad weer op te pakken waar we hem toen hebben laten liggen. Mijn plan was om met de kinderen de vakantie in te luiden met het bakken van cakejes maar dat was nooit zo’n feest geworden als bij hun. Zo leuk om te zien dat Melle zulke grote stappen aan het maken is, langzaam aan gaat het hem steeds makkelijker af in sociale situaties en word ik wat minder bang om hem straks op school af te leveren. Wie weet gaat het allemaal reuze meevallen, ik krijg wat hoop.

En nu, VAKANTIE!!!! Gaan jullie wat leuks doen?