Januari is pas een paar uur voorbij maar het lijkt af en toe al lente te worden. Ik zie al knoppen aan de bomen en struiken en strak blauwe luchten en zon, ik doe instant vreugdedansjes. Laat maar komen hoor, dan kom ik ook weer onder die steen vandaan.
Ik doe echt verwoede pogingen me weer fit te voelen. Ga braaf weer naar mijn sportavondjes en had daar dagen serieus last van. Wat een mens toch snel aftakelt met een maandje blessure. Oma Maai wil back in shape. Mijn lijf nam me vooral het kracht trainen niet in dank af. Of wel, maar hoe je het bekijkt hè.
Ik maak wel weer smoothys op verzoek van Melle en… smeer koekjes met pindakaas als lunch. Maar, er liggen nog twee van de drie bussen pringles onaangeraakt in de kast te roepen, ik zeg, goede poging 🙂 Nee, het ging nog niet zo lekker.
Hebben jullie dat ook? Ik zit echt hard na te denken hoe deze afgelopen week nu was. Wat heb ik eigenlijk gedaan? Het lijkt wel alsof de grijze cellen verloren zijn gegaan bij het werpen van drie kinderen.
Het was het eerste weekend zonder wedstrijd. Zeeën van tijd mensen, wat moet je er mee? Nee grapje natuurlijk. Zowaar kreeg ik een Appje of ik tijd had om pannenkoeken te komen lunchen bij Martin. Martin en ik waren ruim 10 jaar geleden twee handen op eèn buik. Onze levens scheidde zich, we startte gezinnen, hadden het druk. We zochten weer contact en zagen elkaar het weekend sinds hele lange tijd weer terug.
Dat is best raar. Een belangrijk deel van elkaars leven heb je gemist. Het deel waar nu alles omdraait. Toch, het voelde niks ongemakkelijk, helemaal als vanouds, we pakten de draad van kletsen op en probeerde de afgelopen 10 jaar in een paar uur te proppen.
Mijn vader is vandaag 60 geworden. Het weekend zijn we met het gezin en aanhang en inmiddels alweer vijf kleine kinderen gaan bowlen. De grap is, bij bowlen krijg ik stante pede stoffige ideeën. Maar eigenlijk is bowlen gewoon echt heel erg leuk. Fenne en Melle hebben de sterren van de hemel staan gooien (en een paar deuken in de baan). Zo genieten om die gespannen gezichtjes te zien en de ontlading en twee kleine vuistjes de lucht in als ze wat kegels raken. We besloten dat vaker te gaan doen. Überhaupt denk ik dat we eens wat vaker gewoon een uurtje extra quality time met het gezin best kunnen waarderen.
Let niet op waar de bal terecht komt. Ik kan best goed mikken hoor maar zo’n baby op je rig geeft een afwijking ;).
Helaas voor ons gaan we met dood vermoeide bleke toetjes aan de nieuwe week beginnen. Maar we gaan ervoor, ik heb er zin in. Er staan weer leuke dingen te wachten. Jullie leuke plannen?
En om de maand Januari in stijl af te sluiten, de best gelezen blogs deze maand:
- Blijf met je poten van mijn man af. Waarin ik schreef over de fase waarin we lijken te zijn aangekomen.
- 35x je hoeft je als moeder niet schuldig te voelen als. Stiekem natuurlijk een berichtje aan mezelf maar waar ik heel veel reacties kreeg dat het zo herkenbaar was. Goed om te horen dat ik toch niet de enige ben die af en toe niet zo perfect reageert.
- Vrouwengedachte; ongesteld. Tja, what can I say. Ik zou hem bijna weer kunnen plaatsen. Iemand tips hoe ik dat ellendige gevoel die dagen van de maand kan aanpakken?
Geef een antwoord