Doe mij nog een kleurplaat

Het voelt echt een beetje achterlijk dat gekleur in mijn kleurboek. Een kleurboek speciaal zelfs nog wel voor volwassenen. Maar het voelt zo ontzettend niet volwassen. Met een stift in je hand eindeloos een plaatje inkleuren. En dan weer de volgende. Balen als ik buiten de lijntjes ga of iemand aan tafel niet kan stil zitten. Alsof het als volwassen vrouw niet geoorloofd is. Want kleurplaten zijn toch voor kinderen niet waar?

Maar ik ben aangestoken door al die kleurende bloggers.Het enige echte kleurboek voor volwassenen wat ik zelfs ver weg houd bij de kleine meid, die maar wat graag met me mee zou kleuren. Maar nee, mama haar eigen plaatje, zij haar eigen plaatje. Delen kan ik blijkbaar niet, oeps. Ik wil er mijn eigen kunstwerkjes van maken. Ik kocht er zelfs nieuwe speciale hele dure stiften bij. En ook die wil ik niet delen. Zo zitten we dus met z’n drieën aan tafel, met alle drie een kleurplaat voor onze neus. Kleine meid en kleine man delen heel gebroederlijk een bak stiften en potloden en mama heeft een doos stiften EN een doos potloden voor zichzelf. Hebberd. Inmiddels heeft kleine meid zich neergelegd bij haar lot en probeert wat dichter bij te komen door mij de kleurtjes aan te geven. Ongeduldig zit ze naast me, met haar billen boven op tafel omdat ze het anders niet goed kan zien, te wachten tot ik besloten heb welke kleur de volgende is.

Het is alsof ik aan een lang verloren hobby ben begonnen. Ik kleurde vroeger altijd graag. Liever zelfs nog tekende ik. Vroeger kon ik zelfs aardig tekenen, blijkbaar kan je talenten toch verleren. Later, toen ik nog thuis woonde zat ik ’s avonds samen met mijn moeder aan de keukentafel mandala’s in te kleuren. In het kleurboek van mijn moeder. Zij kon blijkbaar wel delen.

Eigenlijk kleur ik het liefst met potloden. Voor mijn gevoel kan je meer effect aanbrengen. Door hard of zacht op je potlood te drukken of kleuren door elkaar… En ja, ik kleur het liefst aan de rechterkant van het boek.

Maar nu met mijn nieuwe stiften, ik lijk wel gek geworden. Zodra ik de kans krijg zit ik te kleuren. Het huishouden blijft liggen. Plaat na plaat gaat er door heen. Zelfs aan het ontbijt vanochtend en gisteren avond het laatste wat ik deed. Maar het is zen mensen. Ik ga er helemaal in op. En het kan me werkelijk niks schelen wat iemand daar van denkt. Ik ben aan het socializen met mijn kinderen. Laat mij lekker het kind in mij herontdekken. En al die vrolijke kleurtjes… ik zou er nog bijna een goed humeur van krijgen.