Eindelijk was het zover. 28 weken zwanger en we mochten binnen spieken in mijn buik. Gewoon voor de lol. Dat dat überhaupt mogelijk is…
En was ik nog niet verliefd op mini 3.0, ik ben nu bezeten. Het had van mij nog wel uren mogen duren, in plaats daarvan staar ik nu eindeloos naar de foto. Liefst zo lang mogelijk blijven zitten uiteraard, lekker groeien, maar ik kan stiekem niet wachten hem in mijn armen te hebben. Alles er weer op en er aan. Wederom vijf vingertjes aan elk handje, vijf teentjes aan elk voetje. Spekkige armpjes, ontzettend knuffelbaar. Nogmaals horen wat een prachtige zoon wij gaan krijgen, hoe kan het ook anders. Een gesloten ruggetje, een beeldschoon snoetje met een wipneusje en volle lipjes. Wat een koppie. Zelfs al met haartjes van een halve centimeter lang. Weer zo’n dons kopje dus, I love it. Het hartje weer gehoord, mini is weer goedgekeurd en groeit volledig gemiddeld volgens de curve. Naar schatting alweer zo’n 1100 gram. Zoals het er nu uit ziet is de voorspelling dat mini de 4 kg die zijn broer en zus over gingen niet zal gaan halen maar tja. Zeven pond gaat het worden als alles volgens de planning verloopt. Eerst zien, dan geloven. Kleine meid werd geschat tussen de 3 en 3,5 kg en woog bij binnenkomst maar liefst een schone 4260 gram. Oeps.
Ik blijf het een godswonder vinden dat van één zaadje en één cel een compleet nieuw mensje kan worden gevormd. Dat ondanks ik mijn lijf regelmatig vervloek, het gewoon doet wat het moet doen om dat klompje cellen te beschermen en de meest ideale omstandigheden weet te bieden om te functioneren als broedoven, waar straks een prachtig gebakken baby uit komt. Bizar toch? Net zo bizar als dat mijn lichaam een jongens wezentje kan maken. Dat er überhaupt een levend wezen in mijn binnenste huisvest waarover ik geen enkele controle heb. Mijn buik leidt een eigen leven, ik voel, kijk en verwonder.
Geen enkel kind op de wereld haalt het bij mijn één, twee en nu ook drie.
Geef een antwoord