Eén maand mama van vier

Elin is inmiddels alweer ruim een maand. Dat voelt alsof ze gisteren is geboren en tegelijkertijd alsof het nooit anders is geweest. Ik weet niet of we kunnen zeggen dat we al helemaal gewend zijn aan dit nieuwe mooie mensje binnen ons gezin maar toch loopt het allemaal best dik op rolletjes.

Laat ik zeggen dat het een maand vol tegenstrijdige emoties was. Een enorm vermoeiende maand bovenal. Het is niet niks weer gebroken nachten te moeten verslaan en daarnaast een druk gezin en huishouden te runnen. En te moeten herstellen na een zwangerschap en bevalling.

Ik doe mezelf af en toe geloven dat ik het allemaal wel weer kan. Dat ik het leven weer kan oppakken zoals waar ik gebleven was voor ik mama van vier werd. En ik vergeet te vaak dat ik nog pas een maand geleden een kind ter wereld bracht.

De hormonen gieren nog door mijn lijf en samen met vermoeidheid, kunnen er soms vanuit het niets dikke tranen over mijn wangen rollen. Ik ben dan niet eens zo zeer verdrietig maar word overvallen door emoties die er zo nu en dan uit moeten. Ik kan dan niet eens bedenken wat ik nu eigenlijk voel. Een mix van schuldgevoelens, onzekerheid, verdriet, dankbaarheid, pure liefde en intens geluk. Het is ook overweldigend allemaal.

We moeten in onze handen knijpen met een cadeautje als Elin. Zo’n relaxt vierde kindje hadden we nooit durven dromen. Ze doet het op alle vlakken goed. Ze lacht naar ieder van ons. Ze wordt op tien handen gedragen en kwam direct in alle hartjes binnen. Ze wordt bedolven onder zoveel liefde en aandacht, we moeten er zo nu en dan een rem op zetten zodat ze nog af en toe wat rust krijgt. Ze is zo rustig en ze sliep de afgelopen maand zo veel, dat we elkaar wel eens hardop vroegen of dit wel normaal is.

Toch, mijn potje zit nog sneller dan normaal overvol. Ik vind het heerlijk zo nu en dan weer onder mensen te begeven, me op het schoolplein of in de sporthal te vertonen. Ik heb dat ook nodig om me weer goed te voelen maar voel mijn metertje dan wel drastisch terug lopen. Ik wil te veel en bovenal te snel.

De belangrijkste les die de kleine Elin me dan al bracht was dat mama van vier zijn betekent dat je keuzes maakt. Niet alle ballen kunnen tegelijkertijd in de lucht gehouden worden, er zitten nog altijd maar veel te weinig uren in een dag. Bovendien heb ik mezelf beloofd en ben ik het mijn gezin zo enorm schuldig goed voor mezelf te zorgen deze vierde keer. Vier kindjes in een gezin is prioriteiten stellen.

Dus loslaten. En loslaten is niet mijn sterkste eigenschap. Loslaten wat anderen allemaal zullen kunnen denken, loslaten dat een dag maar 24 uren heeft, loslaten dat ik nog niet kan wat ik kon. Het is zoals het is en ik ben daar enorm gelukkig mee!

Wil je Mamamaai volgen? Facebook, instagram