Vanochtend brak niet mijn hart. Halleluja. Als de zoon eens zou weten hoeveel kopzorgen hij zijn moeder de laatste maanden heeft bezorgd. Er zijn 2 dingen die ik geleerd heb van deze dag.
- Mijn kinderen zijn sterk(er dan ik soms denk). Ik moet ze niet onderschatten.
- Nachten wakker liggen om je zorgen te maken heeft geen enkele zin. Het loopt altijd anders dan je in je hoofd hebt.
Dat mag duidelijk zijn.
Nee, het tweede kind is niet een stuk makkelijker. Het tweede kind bracht me een stuk meer van mijn stuk. Het ligt vooral niet aan de ‘keer’, maar aan het karakter van je kind. Denk ik.
En dan naar school
Maar wat ging het fantastisch, boven verwachting goed. De zoon sprong zijn bed uit, koos zelf zijn kleren uit (whut?!), at zijn brood (huh?!), pakte zijn tas en kon amper wachten tot we behoorlijk de zus aan de juf hadden afgeleverd. En toen begon het avontuur.
Mijn scharminkeltje hangt in het ‘kleuters met ouders en verdwaalde broertjes en zusjes mieren nest’ netjes zijn jasje aan zijn haakje. Wat is hij nog klein. Hij pakt zijn tas uit, geeft papa een kus, trekt zijn sloffen aan en pakt mijn hand. Hij weet hoe het gaat. Geeft dapper ZIJN juf een handje, loopt naar zijn plekje waar een ander kindje hem mag helpen zijn kleedje op te vouwen en zijn tafel te poetsen. En dan is het tijd voor mama om weg te gaan.
Een gespannen gezichtje. Oh, zie hem daar nou zitten in zijn upje.
Wacht even, zie ik dat goed? Binnen een paar minuten heeft hij een werkje gekozen en is in gesprek met nieuwsgierige klasgenootjes. En dan gaan we weg.
Loslaten
Ik ben thuis met de kleinste man die volop mijn aandacht in beslag probeert te nemen, ik doe klusjes waar ik nooit tijd voor had en hoor elke seconde op de klok voorbij gaan. Nog even app ik zelfs naar man, ‘de tranen zitten me hoog, het is spanning denk ik’. Loslaten was nooit mijn sterkste eigenschap.
Hij staat niet aan de juf geplakt of verloren alleen ergens in een hoekje op het schoolplein, zoals in één van mijn bezorgde nachten
Eindelijk is het tijd om hem op te halen. Ik kom aanrijden op het schoolplein en zie dat mijn kleine ventje groot aan het worden is. Hij staat niet aan de juf geplakt of verloren alleen ergens in een hoekje op het schoolplein, zoals in één van mijn bezorgde nachten. Hij is druk aan het kletsen met een klasgenootje, komt enthousiast naar me toe lopen als hij me ziet. Merkt op dat zijn tas nog binnen is en besluit deze zelf te gaan halen.
Hij is enthousiast, hyper, hij stuiter de dag verder door, hij wil weer.
Een pak van mijn hart wat zo enorm overloopt van trots.
Meer stukjes die ik schreef over school:
Laat een reactie achter