En dan ga ik het zwanger zijn nog missen ook

Ik ben gewoon af en toe ook echt wel een beetje een doos. Is er dan echt helemaal niks leuk aan het zwanger zijn? Jawel, echt wel. Sterker nog, er zijn zelfs een aantal, hoop, dingen die ik echt oprecht ga missen. Hoe stom ik zwanger zijn ook vind, ik kan er net zo verdrietig van worden dat ik dit nooit meer ga meemaken. Want stom, ja. Maar speciaal is het ook zeker.

♥ Mijn buik. Sorry wat? Je buik? Maar je schreef… ja ik weet het. En toch ga ik mijn buik missen. Want er zijn ook echt momenten dat ik voor de spiegel sta en trots ben. Dat mijn lijf een nieuw leventje maakt. En dat voor zover we nu weten ook alles goed gaat. Een wonder van de natuur vind ik dat. Ik kan echt schaamteloos en ver in gedachten verzonken eindeloos over mijn steeds dikker wordende toeter staan aaien. Geen gezicht ik weet het. Sorry voor dat. Maar ik vind het echt super bijzonder dat er gewoon verborgen in mij een kleine nieuw mensje aan het groeien is.

♥ Het gekriebel, gewiebel en getrappel vanbinnen. En alleen ik die dat voelt. Of in ieder geval voelt op deze speciale manier. Het is mijn kleine geheimpje. Oh mensen, dat ga ik denk ik wel het meeste missen van alles. Ik roep nu al te pas en te onpas naar man, ‘ja maar kijk dan hoe hij tekeer gaat, nee, voel nou eens….’ Man ervaart dat heel duidelijk anders dan ik.

♥ Hoe trots kleine meid en man nu al zijn. Hoe ze langzaam toeleven naar een nieuw broertje. Hoe ze vechten om van wie dat broertje nu eigenlijk is. Hoe ze vechten om wie mijn buik mag knuffelen. De onderonsjes die de kleine man nu al heeft met zijn broertje. Hoe hij mijn shirt omhoog trekt en dan de baby gaat voorlezen. Zo zacht, dat ik het niet kan horen. Hoe hij eindeloos kusjes geeft en mijn navel probeert in te turen of hij al een glimp kan opvangen. En kleine meid die aan echt iedereen vertelt die het horen wil dat er een baby in mijn buik zit en af en toe vanuit het niets ineens mijn buik zit te strelen. Ze zijn zo trots. Nu al.

♥ Het wachten. Dat we niet weten wat het wordt voor kindje. Nog even en we kunnen ons niet meer voorstellen dat we het niet wisten. 3 jaar geleden liep ik net zo rond met de kleine man in mijn buik. Nog een volledige verassing wat het zou worden. Nu kan ik me werkelijk niet meer voorstellen dat er ooit een moment was dat we niet wisten dat dit ons kleine mannetje zou worden. En dat gaan we waarschijnlijk nooit meer meemaken. Dat fantaseren over zijn karaktertje. Welke kleur haartjes. Op wie zou hij lijken. Op papa hoogst waarschijnlijk, man bezit aardig dominante genen.

♥ Het discussiëren over de naam. Waarschijnlijk voor het laatst en wat zal ik blij zijn als we er uit zijn want wat is het frustrerend. Man heeft met zijn carrière als docent werkelijk bij elke naam een associatie. Met mij als kinderverpleegkundige werkt het al niet veel beter. Zo vallen er al snel hele hordes namen af. Het is moeilijk iets te vinden wat bij ons past. Een naam waarvan straks niet 6 kindjes in een klasje zitten. Maar het is voor het laatst en ik ga het missen.

♥ Het huis baby klaar maken, baby kleertjes uitzoeken, het eerste baby wasje, het kamertje leuk aan kleden. Er door heen lopen en fantaseren dat er straks een nieuw jongetje in het bedje zal liggen, ohhh….. hormonen.

♥ Het houden van en verlangen naar een kindje wat je nog nooit hebt gezien.

Nog 9 weekjes voor ik de uitgerekende datum ga verstrijken. Dat zal er wel in zitten maar uiteindelijk blijft het natuurlijk toch afwachten wanneer de kleine man zich gaat aandienen. Nog even een paar keer extra stil staan dus bij die leuke momentjes voordat het weer voorbij is.

Ook leuk: Wat je NIET tegen een zwangere zegt of Wat je juist WEL tegen een zwangere zegt