♥ Een paar dagen oud ♥
♥ Bijna 1 jaar ♥
♥ Op haar 2de verjaardag ♥
♥ Op haar 3de verjaardag ♥
♥ Bijna 4!!! ♥
♥ Mijn meisje ♥
Vandaag vier jaar geleden alweer werd ik moeder. Iets dat nog zo helder op mijn netvlies staat, dat zal ik mijn leven niet meer vergeten. 2 September zou ik worden ingeleid omdat ik dan 42 weken zwanger was. De schatting was dat ik een kindje in mijn armen zou krijgen van 3 tot 3,5 kilo. Een kleintje, zeiden ze nog. Prima dacht ik. Klein maar fijn. Dat inleiden hebben we nooit gehaald. ’s Avonds de dag ervoor begonnen de weeën zwaar te worden en ’s nachts werd deze kleine dame geboren. Toch op 2 September. Schoon 4265 gram aan de haak. Niet echt klein dus, wel fijn. Lang en dun vooral. En prachtig. Mijn kind. Mijn meisje. Direct een oogje open wat wijs, aandachtig en rustig de nieuwe wereld in keek. Onbeschrijfelijk om voor het eerst je kind vast te hebben. Om voor het eerst te ervaren wat onvoorwaardelijk houden van is vanaf de eerste seconde dat ik haar zag. Met haar werd ook een tijger geboren. Een moeder die alles voor haar kinderen zou geven.
Wie had ooit kunnen denken dat wij zo’n prachtig kind mochten krijgen. Een hele makkelijke lieve baby. Een pienter meisje wat in sneltrein vaart ontwikkelde. Wat van af het eerste begin graag bij mama maar ook graag bij anderen op schoot zit. Die vanaf dat ze kon lachen, dat naar iedereen deed en nog. Met iedereen, waar dan ook aan het sjansen sloeg. Een kind wat graag onder de mensen is en heel graag met andere kindjes speelt. Eentje die vanaf het eerste moment ieders hart veroverd. Als baby al eentje die open de wereld in kijkt. Nieuwsgierig naar alles om zich heen. Heel vrij.
Die lieve speciale kleine baby ontwikkelde zich verder tot een wijs, levenslustig meisje. Eentje die nooit genoeg te weten is gekomen. Die alsmaar blijft doorvragen. Die nooit te beroerd is haar handje naar anderen uit te steken, het verzorgen zit haar in het bloed. Een meisje wat altijd en overal binnen een paar seconden contact heeft gelegd. Die altijd overal een vriend of vriendin weet te vinden. Eentje die opkomt voor haar broertje. Eentje met een sociale gave.
Mijn meisje. Mijn speciale mooie meisje. Wie had ooit gedacht dat er geen grenzen bestaan aan houden van. Dat houden van met de dag groeit als het gaat om je eigen bloed. Al weer vier jaar lang ben ik een moeder. Een moeder van het meest prachtige kind wat er bestaat. Inmiddels geen baby meer maar een kleuter. Een nieuwe fase is aangebroken. Een nieuwe wereld open gegaan. En die pak je met beide handen aan. Wat heb je er een zin in.
Een grote stap in loslaten. Maar het gaat zo goed. Ik heb er alle vertrouwen in. Het kan niet anders dan goed komen. Mijn meisje.
Geef een antwoord