En zowaar zijn we ineens over de helft van mijn zwangerschap. Of zoals ik al eerder zei, bijna over de helft, want je gaat mij niet wijs maken dat deze spruit van plan is er voor de 40 weken uit te komen. Blijkbaar is het genetisch bepaald dat wij hier aan olifanten dracht doen en kleine reusjes ter wereld brengen. Ja heel fijn voor mama inderdaad. Ik hoop ook echt de schade een beetje te beperken. Maar zoals de echoscopiste zei, ‘beter even wat in de kreukels voor en na, dan ineens een kleiner kind’. Tja, dat was ik dan gedeeltelijk met haar eens. Een kind wat ineens een stuk kleiner zou zijn dan broer en zus met die termijn, zou toch wel wat medische alarmbellen doen rinkelen. Dat willen we natuurlijk niet. Maar een wat kleinere kop zou op zich voor mij wel wat beter uitpakken denk ik, maar dat was helaas, of gelukkig, niet het geval. De omvang van zijn kop loopt een weekje voor, de rest is keurig op schema. Hadden we dat anders verwacht? Nee eigenlijk niet.
Maar we kunnen weer opgelucht ademhalen. Voor zover ze alles kunnen beoordelen is alles goedgekeurd. Toch wel even zweten hoor, zo’n echo. Daar had ik overigens bij nummer één en twee weinig last van. Ik ging er gewoon vanuit dat wij gezonde ouders, een heel gezond kind op de wereld gingen zetten en vooral geslacht was eigenlijk belangrijk. Beetje naïef misschien. We waren heus wel op de hoogte van wat er allemaal mis kon gaan, hoe kan het ook anders met mijn medische achtergrond, maar dat zou ons gewoon niet gebeuren. Zoals een collega ooit tegen mij zei, ‘ik werk al met kinderen die zeldzame ziektes hebben dus hoe groot is de kans dat dat mij overkomt?’ Niet heel groot maar de kans is er, helaas. Je moet je ergens aan vast houden toch? En gelukkig kregen we daarin gelijk. Bij de derde lijkt het ineens een stuk minder vanzelf sprekend. Ineens waren we ons ervan bewust wat voor impact een ziek kindje op ons gezin zou hebben. Wat het met ons zou kunnen doen. Dat schijnt normaal te zijn hoor ik van alle medische kanalen. Ouders maken zich bij een derde ineens een stuk drukker. Het zal.
En wat zal het zijn? Tussen de regels door is het misschien al een beetje opgevallen. Liefst had ik een leuk filmpje gemaakt waarin de kindjes het aankondigen maar kleine meid heeft daar vooral geen zin in want die is namelijk flink teleurgesteld. Ik had de kleine man kunnen opnemen omdat het zo ontzettend schattig is om te horen als hij het grote nieuws wereldkundig maakt. Maar dat deed ik dus niet. Wie weet houden jullie nog een filmpje tegoed dat hij het de overgroot oma’s mag vertellen, die lezen immers geen blog.
Deze knappert hier is het kleine broertje van Fenne en Melle. Melle 2.0 zullen we maar zeggen want op de echo is een kloontje van de kleine man te zien. Precies zo’n lipje. Precies zo’n kinnetje. Bijna eng die gelijkenis. Het zal mij weinig verbazen als ik er straks precies zo’n ventje uitpoep.
Geef een antwoord