Lieve mensen, ik leef nog en ik probeer te negeren dat ik vorige week ben bevallen, wat nog niet helemaal lukt aangezien ik nog steeds het gevoel heb dat ik met een knuppel ben bewerkt. Ach, als dat alles is… Ik probeerde de afgelopen dagen al eerder weer eens een teken van leven te geven. Ik dacht, kraamzorg weg, man weer aan het werk, mama thuis met drie kindjes, laat ik me weer eens aan een blogje wijden. Ik typte wel 2 hele regels toen de kleinste meneer het hier op een krijsen zette, de rest van de dag heb ik geen seconde tijd meer gehad om aan mijn blog te denken. De rest van de week trouwens ook niet. Wat een illusie…
Maar hij is er dus. Als het aan meneer zelf had gelegen hadden we kunnen wachten tot ik een ons woog. Of iets meer in mijn geval. De arts die mijn placenta bekeek en de hoeveelheid vruchtwater die uit mij stroomde in ogenschouw nam, dacht dat hij rustig nog wel een weekje (of wat) was blijven hokken. De boef. En maar groeien dat kind. Ik zou niet weten hoe ik hem er ooit nog had weten uit te persen als we de natuur lekker op zijn beloop hadden gelaten.
Met 42 weken precies vond deze mama het wel mooi geweest. En bovendien wilde ik nou eindelijk wel eens weten welk lekker ventje mijn ribben zo bont en blauw trapte. Siem dus. Kijk eens wat een prachtig lekker kereltje.
Inmiddels, dag 12, gaat alles de goede kant op. Ik heb me zelfs al staan verbijten op het schoolplein van de week. Stoer toch? Gewoon lief, leuk lachen, zeggen dat alles goed gaat, zo snel mogelijk de kinderen in de auto prakken en naar huis, nam ik me voor. Gelukkig is dochter zo enthousiast dat ze de klas even fijntjes mededeelde dat haar baby meegekomen was vandaag. Dus zo stond de hele klas, alle ouders inclusief kennel kuch in MIJN wagen te loeren naar MIJN kind een poging te doen hem aan te raken… Heeft je sociale netwerk een boost nodig, neem een kind!
Anyway, we genieten ons suf hier van ons kleinste, relaxte, mooie, wonderlijke en nu al veel en veel te hard ontwikkelende ventje. En af en toe gutsen hier ook nog wat tranen. Het is me (ons) ook nog al wat mensen, zo’n baby erbij. MAAR, dat hoort er allemaal bij.
Siem dus! 4280 gram prachtig kind schoon aan de haak. Met de geboorte dan he. Inmiddels al heel wat vetjes aan het kweken.
Geef een antwoord