Wat gaan we doen; Familiekunst maken bij Jacksart Apeldoorn

Ik sta nog helemaal na te stuiteren en vanochtend opende ik de foto’s van mijn camera en ik word er weer zo blij van. A. ze zijn gelukt, oef dat is altijd wel even een momentje hoor en b. het was zo’n fijne dag. Dat gaat een mooie herinnering zijn, en nog een heel tastbare ook. Eentje waar we vanaf volgende week elk moment naar kunnen kijken want hij gaat een ereplekje boven de bank midden in de huiskamer krijgen. Ons zelfgemaakte gezinspronkstuk, familiekunst bij Jacksart in Apeldoorn.

Wie mij een klein beetje kent zou kunnen weten dat ik ergens een passie voor schilderen verstopt heb liggen. Dat ik er veel te weinig mee doe wegens tijd en ruimte gebrek. Dat laatste vooral wat ik schilder nog al graag grof en groot en de gevaartes moeten ergens kunnen drogen zonder kleine vingertjes en kattenpootafdrukken en bovendien hebben we nergens een plekje in huis waar we verfspetters op de muur wel kunnen waarderen. Maar ergens droom ik er nog van er eens mijn werk van te kunnen maken (wil ik teveel?). Groot dromen mag he ;). In onze huiskamer prijken dus dit moment nog mijn eigen exemplaren die er op wachten ooit vervangen te worden door nieuwe aanwinsten.

We mochten komen direct op een zondag nadat ik gereageerd had op een actie op Facebook. Oef zo snel al, in een periode die eigenlijk helemaal niet uitkomt want verjaardagsstress, drukte op school, kinderen in uhm… bepaalde fases maar ik appte Merijn en we besloten het te doen. We zouden uit ons zelf nooit deze keus gemaakt hebben maar soms heb je gewoon een keihard zetje nodig, het pakte zo leuk uit.

Komen we aan in een enorme loods, overal verf niet alleen in de emmers, overal gekleurde doeken, onder gespetterde meubels… Jazeker, mijn hart in iedergeval gaat daar veel sneller van kloppen. Je zou toch eigenaar zijn van zoiets, ik zou er precies hetzelfde mee doen.

Na de uitleg staan we, ik met name, te draaien voor die doeken. Nee maai, het moet wel in de auto passen. Doe die kleine, dan kunnen we hem mee nemen. Ik zie jou niet van de week weer een uur heen en terug naar Apeldoorn rijden voor alleen dat doek, wel dan? Ja maar, uuhhmm… Nou je zal gelijk hebben. Die kleine doen we. Met zijn vijven mevrouw? Dat is best aan de krappe kant met drie kinderen. Speciaal daarvoor hebben we die familiedoeken. Ja maar… ja maar… Ik snap het mevrouw. Die kleine voor jullie.

Nee echt Merijn, ik wil die grote. Stel nou dat het heel mooi wordt, dan moet ie boven de bank. Schat deze is net zo groot als die nu boven de bank hangt. Nee echt, dat is te klein dus, we moeten hem ruilen, we gaan voor de grote. En mijn wil is wet dus het werd die grote.

Oh mijn god wat ben ik goed in keuzes maken. Hij werd zo gaaf. Echt wel dat ik al die best wel veel centjes ervoor over had want het hele gevaarte van 1 bij 1,50m moest natuurlijk dus bezorgd worden. Stiekem was ik hartstikke benauwd dat het een groot fiasco zou worden. Mijn kinderen kennende zou het een doek vol bruine poep worden. Die gaan normaal gesproken net zo lang door met mengen van de kleuren tot er geen fatsoenlijke kleur meer over is. Maar ze hebben goed opgelet en bovendien was het smijten met verf veel leuker dan het mengen. Pfieeuuww.

Mam, mag ik nog een keer met die gele gooien. Tuurlijk schat pas wel op voor…. Maahaam, Fenne gooide zo alle gele verf in mijn gezicht en op mijn kleren en op mijn schoenen. Mahaaam, en ook op die van mij…. je broertjes. Gelukkig hadden we een plekje op het podium gevonden en konden de mensen om ons heen hun lachen niet voor zich houden. Lieverd, je moet wel even opletten voor de mensen die naast je staan he 😉

Anyway, ik kneep mijn billen samen toen ik zag hoe ze begonnen. Nee natuurlijk deden ze echt hun best en voor kinderkunst was het echt wel wat maar uhm… voor die prijs en boven de bank? Moppie pas op anders….. val je dus midden op het doek met je gat. Ons eigen doek gelukkig, ik was als de dood dat een van mijn ongeleide projectielen een uitglijder zou maken over het kunstwerk van iemand anders. Echt, we zagen een peuter in keiharde vaart onderuit glijden over zijn eigen doekje, zo sneu. Het hadden die van mij kunnen zijn. Sterker, het was dus mijn zevenjarige die haar laars en handafdruk op ons exemplaar achterliet. En daar gaan we later keihard om lachen. Weet je nog schatje…

Van de week gaat hij bezorgd worden en mogen we nadenken hoe we dit gevaarte fatsoenlijk boven de bank gaan hangen, ik kan niet wachten.

Familie in een hartje is misschien niet het meest creatieve wat we konden bedenken he maar je staat onder lichte tijdsdruk en bovendien mochten een peuter, een kleuter en zevenjarige meebeslissen. Weet je wat we er op hadden moeten zetten Maai? Samen. Ja schat samen was echt een veel beter idee geweest maar tis met tijdnood he. Heb het er voor over mensen, ga! Maak zo’n stuk familiekunst en mooie herinneringen 🙂

Ik ben ook te vinden op Facebook en Pinterest. Fijn als je me komt volgen 🙂