Groot v.s. klein

Ineens drong het tot me door. Melle is nu net zo oud als Fenne toen zij een broertje kreeg. Tussen de 19 en 20 maanden. Vanaf dat moment was Fenne groot. Ik kon het me niet voorstellen voor de geboorte van mijn mannetje. Toen was zij nog een hummeltje, mijn kleine allesje. Een dag later was het ineens een hele meid. Een kind. Geen spoortje baby meer aan te herkennen. De baby lag in mijn armen. Het verschil was zo groot.

Vanaf dat moment moest zij leren delen. De aandacht van mama (en papa) was niet meer alleen op haar gericht. Ze moest behalve de helft van haar volledige mama tijd inleveren, ineens ook dealen met een broertje. Dat leek gelukkig vanzelf te gaan. Ze mocht helpen met alles. Wassen, kleertjes klaar leggen, baby op schoot, speelgoed aandragen, samen in bad… Maar soms was dat moeilijk. Al heeft ze nooit een jaloerse periode gekend, iedereen moest zijn nieuwe plekje in het gezin even herontdekken.

Het gekke is, rond dezelfde leeftijd werd zij groot maar is hij nog klein. Behalve dat ik van allebei zielsveel hou, kijk ik dus anders naar hem als naar haar. Hij is de kleinste thuis. Dat zal hij voorlopig nog wel blijven. Hij heeft altijd een grotere zus ter vergelijking en zij altijd een kleinere broer. Soms sta ik verbazend te kijken naar wat hij allemaal al kan. Is hij op sommige momenten ineens toch groter dan mijn gevoel zegt, terwijl het voor ons bij haar vanzelfsprekend was. Zij kon alles zelfs nog veel sneller dan hij. Bij haar zagen we geen seconde van haar ontwikkeling over het hoofd. Zij was alleen, we waren met al onze aandacht bij haar. Hij maakt daarentegen voor ons gevoel soms ineens immens grote sprongen.

Worden we tegenwoordig zo opgeslokt door het ouderschap, het drukke gezinsleven, de vermoeidheid en alles daarom heen dat we de kleine stapjes niet meer zien? Ben ik hel benieuwd hoe we er tegen aankijken als Melle straks 3 jaar is….