Heldendaad van vandaag

Ach, ik heb weer een heldendaad op mijn naam staan voor vandaag. Samen met mijn buurman. Deed ik vanochtend de gordijnen open, zag ik iets raars bij het raam van de overburen. Het was een duif. Ik weet het, heb misschien een bril nodig. Anyway, de duif zat vast. Onder een rolluik. En bewoog, dus leefde nog. He jak. Daar kan ik dus niet tegen. Het arme beest heeft daar de hele nacht in zijn benarde positie gezeten. Kan niet anders.

Keek ik Merijn, die op het punt van vertrekken stond, smekend aan of hij er niet even langs kon. Voor ik zelf mijn nog niet gefatsoeneerde, net uit bed kroost fatsoenlijk de drempel kon laten uitstappen… Wat is nou belangrijk? Buren deden niet open. Boehoe, ik held, wat nu?

Dierenambulance. Die waren druk maar beloofden langs te komen. Eén klein probleempje. Me mogen de tuin niet in. En heb jij toevallig een ladder? Uhm… nee dus. We bellen terug.

Kinderen dus toch op sleeptouw. In de pyjama’s met ochtend luiers nog om de billen langs de deuren, belandde we bij DE buren. Nee, zij hadden ook geen ladder maar wilden wel graag mee op avontuur.

In gedachten hadden we onszelf al een proces verbaal op onze namen aangemeten voor het betreden van privé terrein, inbraak en het slopen van een rolluik.

De ladder werd gevonden en de overbuurman bleek toch thuis. Met z’n allen bevrijdden we de duif die vast zat met zijn pootje. Hij deed het nog. Pffieeuw. Lang leven ons team work. Oh, en onze buren. Die niet vies zijn van een beetje avontuur.