Langzaam aan krabbel ik weer uit mijn sociaal isolement. De vakantie en trouwvoorbereidingen zijn voorbij en ik viel daarna zo’n beetje in een gat. Ik kon mijn draai niet vinden. Geen puf en energie voor meer dan het door komen van de dag aan mijn hoofd. Leek wel nog vermoeider dan daar voor. Het slapen wilde niet lukken, sprongetjes, kiezen, tranen en snottebellen voerden hier in huis een strijd. De dagen duurden lang, de muren vlogen me aan, ik telde de seconden tot de slaapjes en vervolgens tot ik de kinderen weer kon overdragen aan mijn Lief. Saggerijnig, verdrietig, zonder geduld en ongezellig. Om me daar dan eindeloos schuldig over te voelen. Mezelf er van te overtuigend dat ik echt de aller, aller slechtste, saaiste en vervelendste moeder was die de kinderen konden treffen. Dat dan naar mijn lief te appen met een serie treurige smiletjes ernaast om me dan ook nog af te vragen met wat voor hoopje ellende mijn Lief wel niet is getrouwd.
Maar oke. Er moest dus wat ondernomen worden. Sporten hier en daar, mét maar vooral ook zonder kinderen, de deur uit, sociale contacten voor mij en kleine meid opschroeven, kleine man gewoon mee in het geheel.
Het gaat weer wat beter. Het lijkt er op dat de oren van kleine meid toch niet helemaal stuk zijn, de kiezen van kleine man hun weg hebben gevonden, mama haar draai een beetje heeft hervonden, de sfeer in huis lijkt zowaar weer gezellig. Snot en ander leed zullen we voorlopig de deur nog niet kunnen wijzen. Iets met een ‘R’ in de maand. Bah. Geef mij zomer.
Komt er een vriendinnetje spelen, zie ik mezelf gewoon ‘de tijd vliegt vandaag’ naar Lief toe appen. Ongelofelijk maar waar. Hallo daar, happy me! Kom binnen…
8 Comments
Mirjam
12 september, 2013 at 14:30Hè toch, wat naar…. Gelukkig krabbelen jullie weer op!
Sterkte verder, groetjes van Mirjam.
Syl
12 september, 2013 at 14:38Nou, dat klinkt als herkenbaar. Ik vind mezelf zo af en toe ook helemaal niet leuk. En gisteren heb ik ook weer een beslissing genomen die misschien niet slim is maar wel beter voelt. Ik zal er nog wel wat over bloggen.
Goed dat het wat beter met je gaat. Het ligt ook vast een beetje aan het weer, daar wordt toch niemand vrolijk van.
Maddy
12 september, 2013 at 15:01ooooo…je moest eens weten hoe vaak ik mezelf een ‘butmoeder’ heb gevonden…hahaha. Kinderen vragen gewoon enorm veel van je en het kost zoveel energie om jezelf altijd maar weg te moeten cijferen, hoeveel je ook van ze houd! Fijn dat je jezelf weer een beetje happy terugvind…je doet het hartstikke goed hoor en geloof deze ‘oude’ muts maar, het moment dat je je eigen tijd weer kunt gaan indelen, is er sneller dan je denkt!! Grtzz..Maddy
ilona
12 september, 2013 at 15:10Ja heel herkenbaar hoor, iedere moeder heeft dat gevoel wel eens gehad. En als ze zeggen van niet, dan liegen ze. Kunnen moeders ook heel goed.
Mijn kinderen zijn ietsje groter dan die van jou, ze gaan beide naar school. En dan krijg je weer wat meer rust, gaat het meer vanzelf, minder zorgen of eigenlijk andere zorgen, echt het wordt steeds wat beter.
En ja, het is soms zwaar. Dat is nou eenmaal de waarheid.
Groetjes Ilona
Inge
12 september, 2013 at 16:36Voor iedere moeder denk ik heel herkenbaar.. Ook die berichtjes naar Lief.. Die echter veel liever thuis zal zijn dan op het werk.. (bij ons tenminste)
Wisselend per dag, of per uur?;) Die regen helpt dat ook niet..
Maar jij hebt tenminste een hoop kids om je heen om de kleintjes te vermaken;)
Doortje Dartel
13 september, 2013 at 09:43Echt bij iedere moeder zijn er periodes dat het minder gaat. Als je dit op tafel gooit hoor je opeens verhalen van anderen waar van je dacht dat het bij hun perfect ging, maar helaas.
Maar als je zelf er midden inzit dan baal je toch maar van.
Gelukkig het ziet er nu wat positiever uit! Volhouden maar!
Maris
13 september, 2013 at 11:12Mooi blogje meid. Zo gaat het leven, met ups en downs, ook het ouderschap en alles eromheen. Maar na regen komt zonneschijn. En fijn dat je dat beetje zonneschijn weer begint te zien en binnenlaat 🙂 Liefs en knuffel
Bee
16 september, 2013 at 20:02Zooo herkenbaar…mijn dochters zijn nu 13 en 10, een stuk zelfstandiger, en daardoor ook veel meer rust (soms) maar vooral ook ruimte voor mezelf. en er wordt niet meer constant een beroep op mama mama mama gedaan. Er zijn inderdaad fases waarin ik niets anders dan dat was, en dat was bij tijd en wijle soms helemaal niet fijn. Het is idd belangrijk om ook je andere “rollen” te kunnen spelen…partner, vriendin, JEZELF.
Enne ook nu valt dat niet altijd mee om daarnaast in te vinden. Bij mij helpt bloggen wel, ik probeer over de leuke belevenissen te bloggen en als ik dan terug scrol dan zie ik dat ik best wel veel leuks doe, terwijl ik me dat uit mezelf soms te weinig zo beleef als herinner..