En dan ben je eindelijk bevallen, maar dan ben je er nog niet. Nope. De eerste week loop je misschien nog een beetje moeilijk. ‘Ga lekker zitten’. ‘Nee bedankt, ik blijf liever even staan’. De boel beneden is nog al bewerkt en doet pijn. Maar dat gaat over. Redelijk snel. Je buik hangt en flubbert en je kreeg er wat tijger strepen bij. Bye bye slank lijntje, hallo love handles…. Maar he, dat mag. Je hebt tenslotte één, twee, drie of nog meer kinderen op de wereld gezet. Van nu af aan is dat altijd je beste excuus. Een excuus om zo zo ZO trots op te zijn! Maar hier en daar veranderd meer.
Je gedrag bijvoorbeeld. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar zelf ga ik nog zeker een jaar mijn hormonen overal de schuld van geven. Bijvoorbeeld van:
♦ De chaos in je hoofd. De alles overheersende verwarring. Melk in de servieskast zetten. Dertig keer naar boven lopen, van alles mee naar beneden slepen maar niet datgene wat je eigenlijk zocht. Je sleutels in het autocontact laten zitten. Lunch voor de kinderen maken maar na dertig keer vragen nog niet weten wat ze op hun brood willen (overigens ligt dat niet altijd aan mama). Luiers vergeten als je op stap gaat. LUIERS, PRIORITEIT NUMMER 1!!!!
♦ Afasie. Je wil van alles zeggen, je bedoelt van alles ook goed maar het komt er een beetje verrot uit. Normale zinnen spreken is lastig. Hakkelen en stoten it isss. Als je begint met een woord, ben je alweer vergeten wat je punt was. Je praat wel maar je hoofd is al driehonderd stappen verder. Wat zei ik ook al weer?
♦ Apraxie. Gewone handelingen zijn best ingewikkeld. Koffie zetten bijvoorbeeld. Minuten lang in de koelkast kijken en bedenken wat je daar ook al weer nodig had, niks inderdaad. De auto parkeren en je afvragen welke handelingen ook al weer in welke volgorde uitgevoerd moeten worden.
♦ Concentratie is ver ver ver te zoeken. Waarschijnlijk zou je tijd over houden als je niet steeds weer moest bedenken wat je ook al weer aan het doen was. Of niet steeds andere ook heel erg belangrijke zaken tegen kwam. Snotneuzen, poepluiers, erg dringende vragen of mededelingen (en ze hebben weer eens water nodig voor hun moddertaart). Goed, waar was ik?
♦ Dementie. Volgens verschillende onderzoeken onzin. Maar wij zwangeren en pas bevallen vrouwen weten beter. Het geheugen is een zeef (en we zijn met ons hoofd bij hele andere zaken). To do lijstjes zijn best handig maar vergeet niet er op te kijken.
♦ Emotionele rollercoaster. We zijn blij, we zijn blij, we zijn blij, knal voor je hoofd, janken…… Jantje lacht, jantje huilt. Emoties komen drie keer zo hard binnen. Intens gelukkig, intens verdrietig, intens onzeker…. Gewoon normaal bestaat even niet meer. Overigens hoorde ik hier en daar al dat dat nooit meer over gaat. Langleven het moeder worden…
♦ Opvliegers. Warm, koud, warm, koud, geen pijl op te trekken. Help, ik heb een ‘ik verlies veel te veel vocht’ aanval. Ineens begrijp ik je mam!
En dan verandert er nog:
♦ Je haar. Beetje jammer. Daar gaat je prachtige glanzende volle bos weer. Haren los dragen is gegarandeerd haren op je zwarte jas, haren in je bh, haren op je baby, haren in het douchputje, haren overal….
♦ Je kleding maat. Ja, dat is natuurlijk wel de bedoeling, maar wat moet ik in de tussentijd aan dan???
♦ Je huid. Bye bye zorgeloos chocolade eten…
Eerlijk is eerlijk, ik vraag me af of dit ooit nog gaat goedkomen. Is er iets herkenbaar? Een klein beetje misschien… Ik ben hier niet de enige in toch?
Laat een reactie achter