Het betere sloopwerk

Ik weet niet of het er aan ligt dat ik er een jongen heb uitgepoept, maar wat ik wel weet, mijn meisje doet dat niet. Dat slopen. Echt alles wat hij in zijn handen krijgt. Tot twee jaar geleden hadden wij een keurige speelgoedkast. Wel rommelig zo nu en dan omdat kasten worden leeg gehaald en ik niet direct zin had om met slaapgebrek alles op de juiste plek terug te zetten, maar boekjes bijvoorbeeld zagen er altijd keurig uit. Wel alsof ze grijs gelezen werden maar in ieder geval waren er nog geen hele stukken uit weg gevreten. Net als verpakkingen van puzzels, verkleedkleren, spelletjes…. noem maar op.

Maar daar was hij dan. Onze lieve onschuldige kleine man. De eerste paar maanden gingen voorbij en hij leerde zich verplaatsen. Hij leerde grijpen, pakken en scheuren. Boeken überhaupt waren niet meer veilig. Papieren boekjes werden in no time van alle bladzijdes ontdaan. Mijn geliefde boekjes. Die hangen diep treurig met plakband nog aan elkaar. Gisteren zelfs kwam het zomaar dat er ineens in werd geverfd (een milliseconde knipperde ik met mijn ogen….). Kartonnen boekjes werden in zijn geheel opgevreten. Rustig scheurt hij als ik hem een seconde uit beeld laat verdwijnen hele speelgoeddozen aan flarden of trekt alle zuur gespaarde bloemen uit mijn bakken. Hij gooit graag, met speelgoed wat hard aankomt bij voorkeur, hij schopt nog liever, tekent op alles behalve op papier, krijt op de ruiten, trekt zeer graag de keukenkasten leeg (pasta all over the place is geen feest)…. En op dit moment lijmt hij mijn keukentafel, de hork.

Wat is dat toch? Is dat typisch jongentjes? Moet ik daar maar gewoon mee dealen? Of hoe hou ik hem in het gareel? Hoe in vredes naam zorg ik ervoor dat de kleine man zijn slopers energie kwijt kan, maar dat niet uit op mijn inboedel? Of die van zijn zus, het arme kind roept de hele dag, ‘maar daar ben ik zuinig op’.