Ik kan me nog herinneren dat ik bij Fenne niet kon wachten tot de eerste zes maanden voorbij waren. Met Fenne was ik zo enthousiast dat ik een beetje vergat dat ze maar zo kort klein zijn. Liefst keek ik haar vooruit. Hup hup, zitten, kruipen, staan, eten, praten, ik was zo trots op mijn knappe vluggertje. En pfff jeetje, nu zit ze ineens op de kleuterschool al weer in groep twee en gaat het me allemaal veel te hard.
Bij Melle had ik dat al een beetje minder, al kan ik me door de hardnekkige vermoeidheid de eerste twee jaren van zijn leventje een heleboel dingen helemaal niet meer terug halen. Wat ik trouwens echt heel erg vind. Zo fijn dat ik zo’n beetje dag tot dag vast leg in foto’s 🙂
Bij Siem gaat het helemaal anders. Hij heeft overal behoorlijke haast mee, ik bedoel het kind wil gewoon eigenlijk al lopen (maar kan dat gelukkig nog niet). Van mij mag hij nog wel een jaartje of wat een beetje baby blijven. Nu al schieten af en toe de tranen in mijn ogen als ik me besef dat hij eigenlijk al echt een jongen aan het worden is en het baby zijn er zo’n beetje vanaf aan het raken is. Echt babyvetjes heeft hij ook al niet. Officieel is hij uiteraard nog wel even mijn baby, de meest zachte, snoezigste, leukste zelfs, onofficieel trekt hij steeds meer zijn eigen plan.
Hij kruipt, staat af en toe per ongeluk los, loopt aan de hand al wat stapjes. Af en toe moet je dat bekkie zien. Alsof hij doorheeft wat hij aan het uitvreten a.k.a. ontdekken is. Hij schuift rustig alles naar binnen wat je hem voorhoudt en laat zich niet afschepen als ik iets in mijn mond stop wat hij best ziet zitten. En dat gaat met vallen en opstaan en mijn gave perzik baby heeft er zomaar wat bulten en plekken bij. Begrijp me niet verkeerd, ik weet echt wel dat het alleen maar leuker wordt. Jaja, maar diep in mij hart….
Stom is dat. Soms ben ik zo moe dat ik zou willen dat we een periode kunnen vooruitspoelen. Zodat ik misschien weer een beetje tijd voor mezelf heb en de kinderen zich zelf even kunnen vermaken. Ik misschien weer eens wat uren slaap zou kunnen inhalen. En soms kijk ik naar mijn kroost en voel ik de tranen achter mijn ogen prikken. Dat is van mij jongens, dat gouden drietal. En dan wil ik ze het liefst aan me vast binden of hun geurtjes, stemmetjes, uitdrukkingen in een potje bewaren zodat ik het straks als ze wat groter zijn nog eens kan openmaken. Laten we het maar even niet over de fotoboeken hebben.
12 Comments
Roos
13 oktober, 2015 at 08:31Zo herkenbaar dit! Ayden keek ik ook groot het eerste jaar, en Kenji die mocht van mij lekker lang baby blijven en die gaat juist als een speer. Eigenwijze kinders 😉
Judith
13 oktober, 2015 at 09:46Herkenbaar van de tijd dat mijn jongste een baby was, wat wou ik graag dat ze voor altijd een baby bleef, zij was ook overal snel mee. Maar nu wordt ze in januari alweer 6 en wat is het leuk en gezellig met de grote kinderen, de oudste is 13 met nog 2 ertussen in. En wat ben ik blij dat er geen baby meer komt, daar heb ik de eerste twee jaar best heimwee naar gehad, maar het was zomaar ineens over. Ze worden zelfstandiger, ik kan mezelf weer ontplooien, ik had echt het gevoel stil te blijven staan vanaf de geboorte van de jongste tot de jongste naar school ging, nu gaat het ook weer om mijzelf en dat is ook erg prettig. Maar voorlopig kun jij nog genieten van de heerlijke baby, peuter en kleuter.
Puck
13 oktober, 2015 at 10:06Ik wil ook graag dat ze opgroeien en klein blijven tegelijkertijd! Zo dubbel!
Mama Kip
13 oktober, 2015 at 10:08Oh die heerlijke geur, die alleen je eigen kroost heeft, dat zou ik de hele dag kunnen snuiven. En dat kleine mini lijfje als ze met je knuffelen, helaas is de periode inderdaad veel te snel voorbij, maar nu ze iets groter is, mijn kuiken is 4, hebben ze weer andere dingen. Even gezellig samen tv kijken, samen een spelletje doen. En stiekem snuffel ik dan nog steeds aan d’r hoor…
Sanderijn
13 oktober, 2015 at 10:17Weet je wat het leuke is? Als dit je laatste is, blijft hij altijd je jongste. Mijn jongste wordt over drie weken 2, en hij voelt nog steeds heel erg als mijn kleine mannetje. Hoe snel het verder ook gaat. eens per week komt ons kleine nichtje van 3,5 maand bij ons, en dan snuffel en ruik ik de hele dag aan haar. En besef hoe weinig ik gedaan krijg zo’n dag. Hoeveel je moet regelen om überhaupt de deur uit te kunnen. En hoe heerlijk ik het vind dat ik de rest van de week mijn handen echt al meer vrij heb. Geniet van het nu, maar geniet ook van het groter worden. Het blijft zo mooi om te zien!
Vlijtig Liesje
13 oktober, 2015 at 11:02Dat gevoel herken ik. Soms kun je het geestelijk en emotioneel gewoon bijna niet bijbenen!
Mama van Vesper
13 oktober, 2015 at 12:20hier hetzelfde gevoel!
Dina
14 oktober, 2015 at 07:18Ik kan me niet voorstellen hoe dat voelt als mama en dat je naar je kinderen kijkt en je afvraagt waar de tijd toch blijft. Als ik naar mijn neefje en nichtje kijk, dan voelt het alsof ik ze gisteren nog voor het eerst knuffelde, maar dat is toch echt alweer een paar jaar geleden.
Jeanine
14 oktober, 2015 at 08:50Ik herken je gevoel helemaal. Ik heb het nu met mijn jongste die in April naar de basisschool gaat. Zeeën van tijd, maar wat zal het stil zijn. Vind het zo veel gezelliger.
Kim
14 oktober, 2015 at 11:15Oh, ik kan het me heel goed voorstellen.. Het gaat allemaal zo hard. Ik heb natuurlijk zelf nog geen kinderen, maar ik vind ‘t al met mijn neefje en nichtje.
Joke
14 oktober, 2015 at 15:52zo herkenbaar! Had helemaal dezelfde er ervaring met mijn kids!
Daniëlle
14 oktober, 2015 at 19:07Och, wat is dit ongelooflijk herkenbaar! Zowel dat de tijd zo hard gaat als dat ik zou willen dat ik graag weer eens wat tijd voor mezelf zou hebben..