Hoe gaat het met mij?

Jullie stellen me die vraag vaak. Of ik al wat beter slaap en dat vind ik zo lief. Maar ik durf er niet over te schrijven, ik durf het bijna niet hardop uit te spreken, dat voelt een beetje als de goden verzoeken. Alsof ik daarmee weer het slechte over me wil afroepen maar klinkklare onzin natuurlijk, I know, tenminste, ik hoop het van harte want ik ga het toch opschrijven. Dus wie weet volgende week weer een hele zielige klaag post. Voor nu ga ik het straks na dit bericht gewoon heel hard afkloppen onder onze houten tafel.

Hij slaapt door:
Het gaat hier in huis allemaal de goede kant op. Al een tijdje lijkt het tij te zijn gekeerd en daarvoor zou ik met alle liefde de vlag willen uithangen. Het van de daken schreeuwen, de kleine man slaapt hier door. Zo dat staat er maar. Officieel deed hij dat al heel lang als je uit gaat van de officiële vijf uur maar meestal waren dat voor mij vijf uren waarin ik mijn bed nog niet eens had bereikt of net. En wat is nou vijf uur achter elkaar slapen. Sorry hoor, het is misschien normaal voor kinderen (begrijp me niet verkeerd, daar heb ik ook geen probleem mee) maar doorslapen vind ik toch wat anders. Nu sinds een paar weken. Tussen 19 en 19.30 uur gaan we naar boven en over het algemeen liggen de kinderen voor 20.00 uur dan te slapen. Liefst eerder uiteraard. Kleine man trekt het steeds verder de ochtend in. Vanochtend was het 6.45 uur voor we hem voor de eerste keer hoorden. Joehoe!!! Soms zitten er nog dagen tussen dat hij wel midden in de nacht wakker wordt. En die dagen zijn killing. Maar hey, het blijven kinderen. Oke, ik begin vast met afkloppen.

En jij dan?
Jij sliep toch ook zo slecht? Ja dat klopt. Ik sliep slecht ondanks het steeds beter slapen van de kleine man. Ik lag uren wakker. Van vermoeidheid denk ik. Raar? Misschien maar de druk om te slapen was zo immens hoog geworden… Ik moest slapen. En dat wat moet lukt niet. Ik kan die uitknop bij mezelf nog steeds niet vinden maar het gaat beter. Ik merk zelfs dat ik soms wakker word omdat Merijn, kleine man naast me neer probeert te leggen. Ja hey, hallow, mag ik mijn ogen even open doen? Ik heb hem dan zelfs niet horen huilen. Ongelofelijk. Ik denk dat ik dus inmiddels ook weer wat dieper slaap. Nu nog een aantal uurtjes inhalen.

Punt is, ik lijk nu wel moeier dan ik was. Alsof mijn lijf het niet meer is gewend. Dat slapen. Gelukkig gaat ook dat de goede kant op. Ik merk dat mijn humeur beter wordt en dat ik meer kan hebben van de kinderen en dat is me zoveel waard. Ik heb zelfs weer veel meer zin en energie om leuke dingen met ze te doen. Dat voelt zo ontzettend goed.