Hoe maak je kinderen weerbaar?

Ik had vanochtend een gesprek met Romina op instagram naar aanleiding van een foto die zij plaatse. Over kinderen die zich zelf moeten mogen zijn en dat het onze taak is ze weerbaar te maken tegen wat anderen daar van vinden. Hartstikke moeilijk dit. Hoe maak je kinderen weerbaar dan? Een onderwerp om nog heel lang over na te denken en ik besloot ook me er eens in te gaan verdiepen. Want ik sta helemaal achter haar punt maar jongens, die kinderen kunnen zo kwetsbaar zijn en je wilt ze al die pijn besparen toch? Even mijn gedachten gang hierover deze morgen…

Blote truitjes en korte rokjes

Ik maakte een jurkje voor Fenne waar ze opslag verliefd op werd maar er bekroop me een gevoel. Een gevoel wat ik liever niet zou hebben of zou willen kunnen negeren in het opvoeden van mijn kinderen maar het is er nou eenmaal en ik leerde dat gevoel negeren niet goed is. Er moet dus wat mee. Al toen ze het voor de eerste keer aantrok en trots showde was daar die flard gedachten. Het is te strak, het is te kort. Het is te… Oh man, het is tè.

Ze ontwikkeld haar smaak. En ik geef haar regelmatig gelijk in haar keuze, niet altijd, ik heb ook nog een hele hoop bij te leren hierin. Maar ik probeer me er bij neer te leggen, het is haar keuze. Al heel jong proberen we ons niet te veel te bemoeien met wat ze aantrekken en kiezen ze hun eigen kleding. Of wel, ik koop de kleding en zij kiezen wat ze uit de kast trekken. Maar goed, ze worden ook eens ouder en dealen niet altijd met wat mama voor ze shopt. Ik zie mezelf nog staan als jong meisje en trok het liefst ook de korte topjes en zwierige rokjes uit de stapel. Zij loopt het liefste met een blote buik en toegegeven het staat haar. Ze kan het allemaal heel goed hebben en bovendien straalt ze van tot tot teen. Hoe mooi is dat?

Mijn gevoel zegt dat dat niet kan

En toch en toch. Als ik naar mijn gevoel luister, draagt ze die korte dingetjes bij voorkeur thuis en niet op school. Want wat zal iedereen wel denken? Hoe ik mijn dochter er bij laat lopen. Is het niet te ordinair of te sexy voor haar leeftijd? Kan dat wel zo bloot? Ja, tuurlijk kan dat. Dat vind ik echt. Het is een meisje van acht die zonder bijbedoelingen gewoon aantrekt wat ze leuk vindt. Daar zouden we een voorbeeld aan mogen nemen.

Beschermdrang

Maar wat zit me dan zo dwars? Terwijl mijn kleine vrolijke meisje als vier, vijf, zesjarige rondhuppelde in haar flodderjurkjes en haar onderbroekje zichtbaar werd op het schoolplein als ze ondersteboven op de rekstok hing, vroegen wij als moeders ons wel eens samen af hoelang dat nog geaccepteerd zou zijn. We waren het er allemaal over eens dat het belachelijk is dat we over deze vraag nadenken, maar ja… je hoort te veel deze tijd nietwaar? Daar duikt toch die enorme beschermdrang naar onze kinderen op. We kleden onze dochters om ze te beschermen naar de mogelijke gedachtes en intenties van andere mensen.

Ik wil als moeder zo graag voorkomen dat zij de pijn van een afwijzing voelen als ze een keus maken en daarmee buiten de groep vallen omdat ze niet voldoen aan de norm. En zo ontzettend graag voorkomen dat ze misschien gepest zouden worden met hun keuzes. Ik wil het aller liefste voorkomen dat mijn dochter ten prooi valt aan wat dan ook. En ik besef me heel goed, en we maakten helaas al mee, dat acht een leeftijd is waarop je kwetsbaar bent. Het is ontzettend moeilijk om je eigen weg te kiezen en er tegelijkertijd bij te horen. Het is zo enorm lastig om weerstand te bieden aan je leeftijdsgenoten.

Jonge meisjes vragen er om onjuist behandeld te worden als ze een kort rokje dragen

Maar ik ben het er dus niet mee eens. In deze tijd waar iedereen zo ongelofelijk wordt beoordeeld op het uiterlijk. Het is een maatschappij geworden waar het de norm is dat we ons schamen voor ons uiterlijk, de nadruk ligt vooral op wat niet goed is. Überhaupt moeten we vanalles. En we willen wel heel graag dat onze kinderen jonge sterke volwassenen worden, maar aan de andere kant laten we ze niet hu eigen zelfstandige keuzes maken en de gevolgen ervaren. Ik ben het er ook helemaal niet mee eens dat onze dochters hun kledingsmaak moeten aanpassen omdat anderen zich niet kunnen gedragen. Jonge meisjes wordt verteld dat ze er om vragen als ze onjuist behandeld worden. Dat ze dan maar niet zo’n kort rokje moeten dragen. Serieus? Daar gaat het mis toch?

Lastig lastig. Want misschien is het wel niet mijn taak om ze voor alles te beschermen maar juist om ze te leren met situaties om te gaan. Lopen leerde ook niemand zonder heel heel vaak te vallen. Natuurlijk zou ik alle mogelijke pijn die ze zouden kunnen tegen komen willen wegnemen van hun pad, maar wat leren ze daar dan van, en waar kom je zonder vallen? Bovendien, ik heb ook geen glazen bol dus ik weet net zo goed niet wat er gebeurd en hoe andere mensen zullen reageren. En ook niet hoe mijn kleine meisje daar op reageert. Misschien is ze veel sterker dan ik denk??

Bodypositief en acceptatie

Ik ben inmiddels op 35 jarige leeftijd een andere weg ingeslagen. Het is enorm moeilijk maar ik doe mijn best mezelf volledig te accepteren, positief en met liefde naar mijn eigen lijf en binnenkant te kijken en eens goed na te denken over wat ik nou wil in plaats van in deze keuzes rekening te houden met de rest van de wereld. Terwijl ik ondertussen mijn dochter onbewust en heel erg onbedoeld mee geef dat ze zich moet schamen voor haar keuzes en lijf. Dat ze geen korte rokjes uit de kast mag trekken omdat anderen daar wat van zouden kunnen denken en ze mensen daar misschien wel een vrijbrief mee geeft om dingen te doen die ze niet wil. Dat ze dus niet mag zijn wie ze wil en dat ze zich moet aanpassen naar de omgeving. Terwijl ik het zelf zo vervelend vind dat ik mijn keuzes altijd aanpas aan anderen.

NEE!

Je eigen keuzes maken zonder veroordeeld te worden

Ik vind het echt belachelijk dat meisjes en vrouwen, en net zo goed mannen en jongens, er niet meer mogen bijlopen zoals ze dat willen zonder daarop veroordeeld te worden. Ik heb een peuter, bijna kleuter die heel graag in zijn prinsessenjurk rond loopt. Als hij in de winkel staat trekt hij een roze rokje uit de schappen wat hij graag zou meenemen. Hij vind het mooi. En geef hem eens ongelijk. Net zo graag draagt hij alle kleurtjes nagellak, zijn grote zus doet dat tenslotte ook. Hij zal in de loop der jaren zijn keuzes ook gaan aanpassen. Ik gok zomaar dat hij als hij straks op de basisschool zit, geen interesse meer heeft in roze rokjes.  Dat rokje rokje maakt hem niet tot iets, veroordeeld hem niet tot een bepaalde groep. Hij vindt het gewoon mooi.

Ik laat mijn 7 jarige dochter er niet als meisje van 16 bijlopen

Nog een voorbeeld. Fenne kreeg voor haar verjaardag een koffer vol make-up. Kindermake-up, don’t worry. Ik werd netjes gevraagd of ik dat als moeder goed vond. Dat was het moment dat ik erover ging nadenken want nee, liever niet. Ik laat mijn toen zeven jarige dochter er niet als een meisje van 16 bij lopen. Ho, wacht, stop!

Ik sta zelf elke dag voor de spiegel. Niet uitgebreid, de liefde voor make up en mooie kleren heeft ze niet van mij maar ik begrijp hem wel. Ik snap heel goed dat het leuk is om jezelf mooi te maken. Om te experimenteren. Ze stapt hier tegenwoordig nog al eens de deur uit met haar vriendin om buiten te gaan flaneren met hun rode lippenstift. Ze doen mij heel hard denken aan zestien jarige meiden maar ze zijn het niet. Het zijn gewoon twee vriendinnetjes van acht die het leuk vinden zich mooi te maken en ze hebben daarmee helemaal geen intenties en willen daar al helemaal niks mee over zich zelf af roepen. Welk meisje vond het vroeger niet leuk de jurk en hakken van mama aan te trekken?

Dubbel gevoel

Dat dubbele gevoel daarbij, het is zo zo ontzettend moeilijk. En wat ik dus eigenlijk het aller aller liefste wil is dat ik mijn kinderen zo weerbaar mogelijk kon maken tegen de reacties van anderen over hun zijn. Over de keuzes die ze maken. Maar hoe leren we onze kinderen dat ze dat? Ik denk niet door ze van jongs af aan te vertellen wat ze niet mogen dragen omdat wij daar een ongemakkelijk gevoel van krijgen en ze aan te leren dat ze zich volledig moeten aanpassen naar de mening van anderen.

Maar hoe dan wel? Hoe maak je kinderen weerbaar? Ik vind het zo enorm moeilijk. Niemand zei ooit dat kinderen groot brengen makkelijk was wel? Ik hoor heel graag als je tips hebt. Of lees tips? Artikels die daar over gaan. En, ik ben ook heel benieuwd hoe je hierover denkt.

Romina gaf me alvast de tip het boek ‘bedtijd verhalen voor rebelse meisjes‘ aan te schaffen. Binnenkort wordt zelfs al deel 2 verwacht, die is al te reserveren. En dat ga ik doen. Dank voor de tip. Voor ons gaat een van deze in de zak van de goede man.

Wil je Mamamaai blijven volgen? Dat kan via de facebookpagina of op instagram. Op Pinterest heb ik een hoop artikels opgeslagen over ouders zijn waaronder kinderen weerbaar maken. 

Dit artikel bevat affiliate links. Als je via deze link wat koopt, krijg ik daar een kleine vergoeding voor, daarvoor betaal jij niks extra’s