Waarom is hulp vragen zo moeilijk?

Gisteren was het weer eens zover. Ik werd platgeslagen door een enorme hamer in mijn hoofd en waar ik normaal zou doordenderen vroeg ik eens hulp. Aan oma. Het sudderde al een lange week. Jep, al een hele lange week kreeg ik signalen van mijn lijf dat ik weer eens aan het doordraaien was. Het begon de dag voor Siem drie jaar ging worden, het hele taart gebeuren en het feestgeruis moest zelfs nog beginnen. In plaats van hulp vragen stopte ik mezelf braaf vol met pijnstillers en negeerde zoals ik gewend ben de alarmsignalen van mijn lijf.

Signalen van mijn lijf negeren

Die hele koppijnellende hoort bij mij, helaas. Het is een behoorlijk duidelijk teken van mijn lichaam dat het weer tijd wordt mijn hoofd, mezelf, wat rust te gunnen. Ik kan me niet herinneren dat het er ooit niet is geweest. Gisteren was precies zo’n dag dat ik me afvroeg hoe ik het gezin draaiende moest gaan houden en die hamer en mijn slechte zicht te negeren. Meestal komt dat uiteraard niet zo gelegen. Een gezin met drie jonge kinderen draaiende houden laat weinig ruimte om even toe te geven aan een uurtje onder de dekens te kruipen. Rust in mijn hoofd, dat stond niet op de planning.

Al weer vijf jaar geleden zei ik mijn baan op om fulltime thuis te gaan blijven met de kinderen. Wij stonden en staan nog keihard achter deze keuze. Thuisblijven geeft voor ons rust in het gezin. Hoe hilarisch als ik dit tik. Rust ja. Een dikke andere kant die stiekem om de hoek kwam kijken, is dat we door deze keuze geen oppas meer nodig hadden. De gastouder zwaaiden we uit en oma kreeg tijd voor de twee nichtjes. Met een werkende mama hadden zij voorrang op de tijd van oma.

Het sluipt er langzaam in

De keuzes die wij maakten in onze opvoeding van de kinderen hadden behalve veel voordelen, natuurlijk ook wat nadelen. Zoals alle keuzes die je maakt voor en nadelen hebben. Ik ben er van overtuigd dat elke keus die je maakt consequenties heeft. Zowel in positieve als minder positieve zin.

Een paar voorbeelden? Onze tweede kreeg volledige borstvoeding. Doordat ik mijn baan opzegde was ik fulltime beschikbaar. Hartstikke handig bovendien een hele fijne, goedkope en gezonde keus. Gevolg? Hij werd een fles/speenweigereaar. Dat hoeft natuurlijk niet bij elk kindje wat fulltime aan de borst hangt te gebeuren maar wij hadden deze keer wel dat geluk. Bovendien was hij zeer eenkennig. Hij vond het maar helemaal niks als ik wat tijd voor me zelf nam in de vorm van een uurtje sporten en ik ben toevallig zo’n gevoelige moeder die onder invloed van hormonen en slaapgebrek het hart in duizend stukjes voelt breken bij een verdrietige baby. Oftewel, ik ging mezelf steeds meer opsluiten.

Door de vermoeidheid begon ik dingen minder helder te zien

Het lastige is dat als je zo moe bent, je de dingen niet meer zo helder bekijkt. Ik dacht echt dat er op dat moment geen oplossing was. Ik wilde best hulp maar kon het anderen niet aan doen mijn speenweigeraar die bovendien 20x per nacht (niet overdreven) wakker werd, aan iemand anders over te laten. Zo achteraf kijk ik daar heel anders naar (gelukkig)

Ik begon dus te geloven dat het allemaal niet anders kon. Dus ik (we) gingen door in de intensieve weg die we waren ingeslagen. Ver, veel te ver over onze grens.

Veel te ver over je grenzen

Toen werd baby drie geboren. We zouden een en ander anders gaan aanpakken. Dat deden we ook, dit kleine ventje dronk wel degelijk een fles en was bovendien fan van zijn speen. Ik besloot deze keer dat ik die paar uurtjes sporten als fulltime mama die letterlijk 24 uur per dag beschikbaar stond niet kon missen en liet mijn regelmatig krijsende baby achter bij zijn vader. Zijn vader loste dat uiteraard met veel liefde hartstikke goed op en het ging steeds beter tot zelfs heel goed.

Maar we kwamen er ook achter dat je principes toch wel je principes blijven en dat je zeer makkelijk een stapje over je grenzen gaat. En dan nog een, en nog een en nog een. Dit nieuwe ventje was natuurlijk niet zijn broertje of zusje, maar gewoon een andere genen mix met een ander karaktertje en zijn eigen probleempjes.

Steeds opnieuw hulp vragen

Ik zat ooit zelfs eens bij de huisarts om toe te gaan geven dat ik als mama zonder baan het niet meer trok. Belachelijk voelde dat. Kei hard strafte ik mezelf af. Ik vond dat ik alles zelf moest kunnen oplossen, vond dat ik door de vermoeidheid heen moest bijten want dat was ik mijn gezin verschuldigd. Ik kon anderen niet opzadelen met mijn problemen en vond het zelfs falen als ik zou toe gaan geven dat ik het zwaar vond of het zelfs misschien niet meer zou aan kunnen op de manier zoals we deden.

Eenmaal al mijn moed verzameld had ik het verkeerde moment uitgekozen en een huisarts die zelf graag praatte waardoor ik als een hondje met de staart tussen de benen weer afdroop. Ik schaamde me dood. Had geen werk. Deed precies wat zoveel vrouwen deden en zelfs nog minder. Ik had alleen een huishouden te draaien en zelfs dat lukte me niet.

Inmiddels ben ik (zijn we) zover dat we denken dat we een ander voorbeeld aan de kinderen moeten geven. Dat het voor hun belangrijk is dat ze zien dat niet alles om hun draait. Dat ze mogen leren dat zij als ze later mama of papa zijn, net zo belangrijk zijn als hun eigen kindjes en dat ze goed voor zich zelf moeten zorgen. Wat betekend dat ze hun grens aangeven en moeten zorgen dat ze lekker in hun vel zitten. En daar werken we aan, echt.

Toegeven dat we hulp nodig hadden was een enorm obstakel

Regelmatig sprak ik met Merijn en oma af dat we de kinderen wat vaker een ochtend, middag of dagje aan iemand anders zouden overlaten, zodat we weer wat onszelf zouden worden maar tot op de dag van vandaag hebben we altijd het gevoel gehad dat het niet kon. Dat andere mensen die hulp meer nodig hadden dan wij.

Tot gisteren. Door omstandigheden kon Merijn geen vrij nemen van zijn werk. Maai, misschien moet je oma even vragen. Ik negeerde alle excuses die ik voor haar kon verzinnen en appte of ze me kon helpen. Het stomme is dat ik ervan overtuigd ben dat ze me direct terug appte dat ze niet kon en dat ik daar met ‘oke’ op heb gereageerd. De werkelijkheid is dat ze me probeerde te bellen om te zeggen dat ze eraan kwam en dat ik die andere reactie nergens in mijn appgeschiedenis kan terug vinden. Hoe idioot kan dat brein soms werken he? Maar hoe fijn dat ze dat direct voor mij deed…

Hulp vragen is zo moeilijk, hulp geven is hartstikke fijn

Gevolg? Oma heeft een heerlijke dag gehad met mijn kinderen en mijn kindjes met haar. Voor Fenne was het de ultieme verrassing dat ze door oma opgewacht werd uit school en bovendien s middags met z’n allen gingen lunchen in de snackbar. Zij hebben met z’n allen een fijne herinnering gemaakt terwijl ik in mijn bed lag in plaats van doordenderde zodat ik vandaag weer enigszins normaal voor mijn eigen gezin kan zorgen en niet zoals gewoonlijk nog wat dagen extra had kunnen genieten van onweer in mijn brein.

Ik ben oma ontzettend dankbaar dat ze direct in de auto sprong en bij ons op de stoep stond en ik realiseer me dat het voor iedereen fijn was. Toegeven dat het allemaal niet alleen lukt is geen schande. En hulp kunnen geven is  zelfs hartstikke fijn.

Wij (ik) hebben hierin nog een hele lange weg te gaan, maar ik denk dat we al een stap zetten door te beseffen wat de gevolgen zijn als je alles altijd alleen wil oplossen en dat hulp vragen geen schande is. Sheila schreef naar aanleiding van dit stuk een hele mooie blog hoe zij er over denkt en ik raad je aan dat nog even te lezen. Ben jij net zo slecht in hulp vragen als ik, dan gaat dat je zeker helpen. –> Hulp vragen moeilijk? 8 Manieren om er anders naar te kijken <–

Wil je Mamamaai blijven volgen? Dat kan via de facebookpagina of via instagram.