En ik ben ook nog steeds bezet. Wie had dat ook anders bedacht? En de verloskundige wist me net na het lezen van haar glazen bol te vertellen dat de baby niet deze week geboren gaat worden. Staaltje knap werk waarzeggerij met mijn genetisch bepaalde olifantendracht. Dat dacht ik dus zelf ook nog niet. Niet dat ik daar nou echt iets van weet, maar de baby lijkt het nog aardig naar zijn zin te hebben in mijn steeds dikker wordende toeter. Neemt gewoon de ruimte die hij nodig heeft en trapt inmiddels mijn ribben bont en blauw. Het idee van een klein schattig babytje hebben we trouwens ook al laten varen, meneer blijkt al in het bezit van een aardig rondgevreten buikje en behoorlijke lange stelten. Geen wonder dus dat mijn binnenkant er zeer waarschijnlijk wat blauw paars aandoet. Maar ook daar kijken we met onze twee eerdere kiloknallers niet echt van op. En bovendien lijkt hij het fijn te vinden met zijn koppie steeds maar weer rondjes te draaien in mijn bekken, enig idee hoe dat voelt? Auw auw auw, zeer pijnlijk voor mama daar down under.
Überhaupt komt hij ook zeer waarschijnlijk niet tijdens de feestdagen. Geen kerstkindje dus. Iedereen die daarop had ingezet is af. Nah ja, voorlopig dan, want elke waarzegger maakt wel eens een foutje nietwaar? En dus bespraken we stiekem al wat opties van strippen en inleiden, juch… Voor het geval meneer echt serieus van plan was mij te gaan uitwonen tot de volledige termijn van 42 weken. Ik geloof ook nog niet dat ik er al helemaal klaar voor ben. Waar ik bij dikke buik 1 en 2 het behoorlijk zat was allemaal maar het hele gebeuren zeer relaxed tegemoet zag, zie ik er nu ineens tegenop. Zo nu en dan poppen er ineens allemaal doembeelden in mijn hoofd op en zie ik mezelf daar weer liggen. En dat terwijl de eerste bevalling het heftigste was, merkte man fijntjes op. En bedankt.
In ieder geval, we zijn weer goedgekeurd. Dat blijft toch prettig. Oh, en voor wie het wil weten; ik heb een mooie bescheiden buik. Aldus de verloskundige. Geen gekwetter meer dus over hoe dik ik wel niet ben. Ik ga dit nu als mantra op onze spiegel plakken. Dat ik het maar vaak genoeg zie. Het valt best mee Maai.
Trouwens, ik zie ineens dat er nog een Tony Karamel zeezout in mijn kast ligt. Gewoon in het zicht, hij ligt er al weken en ik heb er totaal geen gedachten over. Ongelofelijk toch? Blijft gek wat zo’n shot hormonen toch met een mens kan doen.
Ajuus, ik ga weer wachten. En cocoonen. En kijken wat ik allemaal nog kan schoonschrobben.
Laat een reactie achter