Er had ook echt niet nog iets op mijn pad moeten komen of ik was finaal ter aarde gestort deze week. Dat denk ik echt. Het was een bewogen week. Maar wat graag had ik met mijn dikke lijf gewoon gedaan alsof ik in mijn verlof periode zat. Beetje hangen, beetje rond banjeren, beetje badderen. Theetjes drinken. Beetje uitslapen, wat dutjes hier en daar…. Beetje genieten nog of zo. Ik bedoel, als dik 39 weken zwangere mag dat wel, toch? Maar nope.
De vakantie stopte natuurlijk gewoon 5 Januari, wat betekende dat dochter weer op en neer naar school gebracht moest worden met midden in de nacht opstaan om het zootje netjes op tijd in het klaslokaal af te leveren en dito ochtend gezeur. Eet je brood op. Wat wil je in je bakje? Eet nou eens door. Trek ondertussen even je schoenen aan. Nee niet je slippers, gewoon je laarzen of je gympen. Eerst sokken. Eet even door. Kleine man eet je brood op. Trek je schoenen aan. Nee ik ga ze niet pakken, dat ga jij doen. Ook je sokken. Nee niet die, die passen niet in je schoenen. Ga je thee op drinken. Is je brood al op? Kom je tanden poetsen. Eet dan even door. Over 10 minuten gaan we weg. Ga je jas pakken. Nu je tanden komen poetsen. Jammer dan van je brood. Als je nu je schoenen niet aan doet, ga je maar op je bloten voeten naar school. Moet ik je haar nog doen? Neem je tas mee. Ook je gymtas.
Tot zover. De ochtend. Midden in de nacht dus. Zonder koffie want die is dus al tijden op.
En dan nog wat. Onze cavia werd ziek. En niet een beetje ziek. En dus maakte ik netjes elke dag deze week een ritje naar de dierenarts. Eerst nam ik hem netjes weer mee naar huis. Mocht ik braaf elk uur een dikke spuit dwangvoer naar binnen werken maar het beest werd er alleen maar ellendiger van. En we kennen het klappen van de zweep inmiddels nadat het beestje van de kleine meid 2 weken geleden was overleden. Wederom zo’n tranendal moesten we zien te voorkomen en dus dropte ik het beest voor opname. Phoe, dat scheelt wel even zeg. Maar nee. De baby’s (8 weken) leken er ineens ook geen zin meer in te hebben. En daar gingen we weer. Lading medicijnen mee naar huis, en ook deze priegels elk uur dwangvoeren. Het is dat mijn kinderen erbij waren anders had ik een potje gaan staan janken daar. Ik was ook in staat die lieve dierenarts over de toonbank te trekken of ze wel zag dat ik met een voldragen baby in mijn buik rond loop en strak sta van de hormonen. Tot overmaat van ramp mocht ik de dag erna de eerste cavia weer komen halen. Eén hoopje ellende, ik zag het zeer somber in. Maar wat moet je? Ik maakte een strak medicatie en voer schema (pijnstilling, darmstimulatie, antiparasietentroep, antibiotica, vitamines) Daar ben ik goed in gelukkig. Alsof ik zowaar al in de kraamweek was beland. De baby’s knapte op. En om een heel traag en lang verhaal wat korter te maken, de oudste cavia heeft het ook gered. Hoe is het mogelijk?
Inmiddels zijn mijn handen droog als gort. Van het elke vijf minuten wassen uiteraard. Bleken de cavia’s parasieten te hebben als enge bezoekers en daar boven op schurft terwijl we ze al behandelde voor schimmel (dat hadden ze dus niet). Werd er in de klas bij kleine meid luizen gevonden. Smakelijk he? Dus heb ik nu elke nacht nachtmerries over allerlei vieze beesten. Heb ik de hele dag overal psychische jeuk en maak ik me toch wel zorgen om mijn handen. Misschien heb ik ook wel schurft en ik moet straks een baby baren….
En ohja. Ook nog. Ten tijde van dit alles liep ik rond met voorhoofdholte ontsteking en pijnlijke oren en was er nog een peuter die aandacht en energie op eiste. Maar echt, dat was de minste prioriteit van al. Je begrijpt, er werd wat af gejankt, geklaagd en gemopperd deze week maar we zijn er nog. En het gaat beter. Behalve man. Die is nu aan de beurd. Eerlijk zullen we alles delen.
Laat een reactie achter