Ik maakte een echte Elsa jurk

Vanaf de dag dat Elsa en Anna hier het huis binnenkwamen, is de kleine meid verkocht. Liefst kijkt ze drie keer per dag Frozen achter de buis. Helaas heeft ze te kampen met een waardeloze moeder die dat soort dingen niet goedkeurt. Er is meer in een kinderleven dan Frozen kijken achter de buis. Bijvoorbeeld spelen met Anna en Elsa poppetjes die ze van de Sint heeft gehad. Elsa en Anna prinsessen kleuren, Let it go na zingen met haar vriendinnen of gewoon direct hele scenes uit de film na spelen.

Maar het kind had geen Elsa jurk en Emily haar vriendinnetje wel. ‘Niet eerlijk mama’. En zo besloot ik een Elsa jurk voor het kind te maken. Hoe moeilijk kan het zijn.

Ik toog mijn dikke lijf naar de stoffenwinkel en zocht daar onder streng toezicht van dochter herself wat glimmende blauwe lappen uit. Een mevrouw sprak mij aan. ‘Wat ga je daar mee doen?’ Ze bekeek mij en mijn collectie blauwe glimmende stoffen en vervolgens mijn doldwaze dochter, ‘Dat moet wel een prinsessenjurk worden’. Ja inderdaad. ‘En hoe was je dat van plan?’ ‘Nou uhm….’ stamelde ik. ‘Gewoon een rechte lap aan elkaar naaien voor het rokje. Een rechte lap voor het tule, dan heb je wel zo’n beetje een rokje. Dan een rechte lap voor het lijfje en zo wordt een jurkje geboren. Dacht ik zo.’ Ja juist. ‘Een rechte lap voor een rokje, een rechte lap voor een lijfje en zo wordt een jurkje geboren’ herhaalde de mevrouw iet wat sarcastisch. Nou succes dan maar. ‘Ja, en een voor mijn nichtje en een voor mijn andere nichtje’ tetterde ik haar achterna toch wat op mijn verkeerde been gezet.

De volgende morgen was ik het voorval vergeten en ging ik enthousiast aan de slag met mijn plan. Althans, plan… Dat was dus bovenstaande. De stof bleek toch minder rekbaar als ik dacht en ik besloot er nog een rits tussen te zetten. Omdat dochter zich bezig hield met veel belangrijkere zaken als school en dus niet beschikbaar was voor het opmeten van een fatsoenlijke omtrek, besloot ik een ander verkleedjurkje uit de bak te trekken en nam de maat van het lijfje maar dan iets ruimer. Kind was gegroeid de laatste tijd. Aan beide uiteinde naaide ik de rits erin vast en zo werd mijn lijfje geboren.

Ik nam een lange rechte lap lichtblauwe onderjurken stof, naaide ook hier de uiteinde aan elkaar vast. Reeg een draad door aan de bovenkant om hem te rimpelen en naaide deze vervolgens vast aan het lijfje. Serieus, het begon toch ergens al op een jurkje te lijken. Tule. Zonder Tule geen prinsessenjurk. Ook hiervan knipte ik een enorme rechte lap, naaide de uiteinde aan elkaar vast, speldde deze aan de rok en naaide vast. Toen moest er nog een band om heen. Werden direct de lelijke stokjes tule netjes weggewerkt.

Ah dochter is thuis. Even passen. Uhm ja…. morgen verder, ze doet hem niet meer uit vandaag.

Rest nog er bandjes aan vast te naaien want het schrielkippige kontje van mijn dochter was niet voldoende instaat de jurk netjes op zijn plaats te houden. En het onderkantje afwerken. Klaar.

Het was een verdrietig weekend voor dochter omdat haar caviaatje vrijdag avond is overleden. Nog nooit zag ik mijn meisje zo in en in verdrietig. Gelukkig hadden we de Elsa jurk die toch weer een hele grote glimlach op haar verdrietig toetje toverde. Ze is er heel blij mee. Gelukkig.

En eerlijk? Het was inderdaad zo simpel als ik had bedacht. Oke, voor de oplettende meelezende echte naaister… Als die überhaupt al niet pijn aan hun naaisters hart krijgen bij het lezen van dit stukje…. De rits. Jep. Die zet ik er volgende keer een kilometer lager in zodat ik ook daarvan de uiteindes netjes kan afwerken. Maar zo ben ik nou eenmaal mensen, ik doe dat hatseflats, zonder echte voorbereiding, zelfs zonder fatsoenlijk meetgerei. Ik bedenk ter plekken en los ter plekke op. Maar zo leert een mens weer, nietwaar. Voor een eerste draagbare (ver)kledingstuk vind ik het best geslaagd.