Ik zit thuis. Bij mijn kinderen. Het is mijn eigen keuze dus ik mag niet klagen. Het is de mooiste baan die er is, echt! De rijkste baan, maar ook een zware. Vele zouden met mij willen ruilen maar kunnen het zich niet veroorloven of stellen anderen prioriteiten. Ik weet het, ik weet het.
Ik mag dus niet klagen over het feit dat ik niet word betaald. Ik word wel betaald. In liefde. Hele hopen liefde. Ik koop er alleen geen nieuwe outfit van.
Ik mag ook niet klagen over het feit dat mijn baan niet stopt om 17 uur ’s avonds, ik niet ongestoord na mijn werk met een glaasje wijn op de bank voor de tv kan, überhaupt vrije tijd een luxe is, er is namelijk geen na mijn werk. Ik ben mijn werk.
Ik mag niet klagen over mijn dag, avond en lood zware nachtdiensten aan één stuk, de cao laat dat hier allemaal gewoon toe.
Net zo hard mag ik ook niet klagen over het feit dat ik geen weekenden, vrije dagen of vakantie heb. Sterker nog, de vrije dagen, weekenden en vakanties zijn soms wel harder werken in mijn functie. Laat ik het een en ander even hangen, komt het dubbel en dwars op mijn eigen bordje terecht.
Ik mag niet klagen over het feit dat mijn functie als mama gecombineerd wordt met de fulltime baan huishouden. Die kreeg ik er zomaar bij. Gratis en voor niks.
Ik mag ook echt niet klagen over het feit dat de muren hier op mij af vliegen.
En ik mag al helemaal niet klagen over dat thuis zitten met kinderen soms echt hels zwaar is. Dat ik inmiddels struikel over mijn wallen. Ik af en toe knettergek word van alle rotzooi, gezeur en getier. Ik zo langzamerhand steeds meer aan geduld verlies, mezelf daar enorm voor veroordeel….
Ik koos er namelijk zelf voor. Vele hebben het vele malen zwaarder of zouden wel met mij willen ruilen….
Oh nou deed ik het toch.
Laat een reactie achter