Voor mijn gevoel had ik het zo druk deze week, dat ik gewoon op sommige dagen vergat een fotootje te maken. Wat overigens natuurlijk geen wereld zonde is. Mijn kindjes kunnen straks als ze net zo oud zijn als ik bijna van uur tot uur terug kijken hoe ze er uit zagen, wat ze deden en wat de stemming thuis was. Vreemd idee als je bedenkt dat ik in mijn fotoalbum alleen maar hoogte punten van mijn leven heb, en dat met een moeder die net zo’n enorme foto tik heeft als ik. Ben dan stiekem ook wel benieuwd wat voor invloed dat heeft op herinneringen van kinderen. Waar ik voornamelijk vlagen en beelden van gebeurtenissen in mijn hoofd heb, weten zij het straks waarschijnlijk nog tot in detail.
Ik dwaal af. Mijn foto momentjes van deze week plaats ik graag op mijn blog. Als klein minidagboekje voor mezelf. Vind je het leuk mee te kijken in mijn instagram leventje? Schroom niet me te volgen, dat kan hier.
Onze poes Pip. Sinds mijn zwangerschap pakt ze elke gelegenheid aan op, onder of naast me te liggen. Zo dicht mogelijk bij mijn buik. Krijgt ze haar zin niet dan deelt ze een tik uit. Ai. Hier met pootje op mijn buik. Er is wat met katten en hormonen blijkbaar. Bij alle drie de zwangerschappen wist ik al dat ik zwanger was terwijl de testen elke keer negatief waren. Ik zag het aan het veranderde gedrag van de katten. Onder andere maar dat was bij zwangerschap 2 en 3 voor mij een bevestiging dat de testen niet klopten. En bij alle drie de keren kreeg ik gelijk. De katten werden er nog aanhankelijker door. Is er iemand die mij kan vertellen hoe dat zit? Ruiken ze het ofzo?
Lekker fris gewassen ventje aan het einde van de dag. Mijn kleine waterratjes zijn nooit te beroerd om gewassen te worden. Gelukkig. Niks heerlijkers dan deze door de dag heen smerig geworden draakjes weer fris ruikend in je armen te hebben. Nog even uitrazen in het water en daarna droog geföhnd worden door mama of papa voor je in je mandje belandt. Ik zou het ook wel weten geloof ik.
En nu de kleine meid de hele dag op school doorbrengt, vond ik dat ik niet meer een excuus had om papa de boodschappen te laten doen. Ik bedoel, met één kind is dat prima te doen natuurlijk. Ik nam me voor de verandering eens voor geen strijd aan te gaan met de kleine man als het mij niet snel genoeg ging allemaal. Verder toch geen plannen. Dat betekende dat ik uiteindelijk er de hele ochtend over heb gedaan, maar dat we samen wel een gezellige ochtend hadden, want zelfs bij de supermarkt valt genoeg te spelen en ontdekken natuurlijk. Even zwaaien naar papa!
En met dit weer en een dochter die elke woensdag vrij is, moet je natuurlijk zoveel mogelijk buiten vertoeven. Hoelang zouden we hier nog van mogen genieten? Kindjes uitlaten en een rondje speeltuinen hier in de buurt. Van kleine meid kreeg ik dit bosje bloemetjes. Zo lief!
Elke keer weer denk ik dat de buikbaby voor de kleine man nog niet zo leeft en elke keer word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Van de juf op school hoor ik dat de meiden in de klas het alleen maar over baby’s hebben. Niet zo gek met al die zwangeren en pasgeboren baby broertjes en zusjes. Ze hebben er ook de leeftijd voor het allemaal heel goed te snappen. Maar die kleine man…. Hier houdt hij een gesprek met de buikbaby door mijn navel. Hij kijkt ook regelmatig wel even door mijn navel of hij het handje al kan zien. Mijn buik wordt bij vlagen ook flink vertroeteld en op andere momenten heb ik twee verdrietige mopjes omdat ze geen broertje willen. Tja.
Het gaat me nog een keer gebeuren dat we met de kleine man op de eerste hulp belanden door inkt vergiftiging. Regelmatig worden hier viltstiften leeggezogen tot er geen spoortje meer uitkomt en de kleine meid met een wit inktpatroon blijft zitten. Deze keer pakte hij het wat groter aan en besloot een stempel stift onder handen te nemen. Je kan maar honger hebben….
Zoals ik al zei, meestal doet man in huis de boodschappen en probeert dan enigszins rekening te houden met mijn wensen wat praktisch onmogelijk is, zeker nu ik in zwangere toestand verkeer. Mijn smaak veranderd namelijk nog al vaak. Tegen de tijd dat man een hele lading van mijn lievelingsfood heeft ingeslagen lust ik het niet meer. Dus nu vond ik dat het mijn beurd was en eens wat van zijn lievelingsmaaltijden op tafel te zetten. Varkensvoer eet hij het liefst en zoals te zien zijn de kinderen daar ook niet vies van. Ik ook niet by the way.
En dan één keer raden van wie deze was? Ik had na het zien van deze afgekloven kolf de stille hoop dat ik kleine man niet met een schuurspons onder handen hoefde te nemen maar niks was minder waar. Overigens laat ik alles wat er met gewoon water niet af te krijgen is gewoon lekker zitten tot het er af slijt. Jep, zo zijn wij.
Ik liet me in de ecoplaza weer eens wat aansmeren. Eco-verantwoord kattenvoer. Serieus, ik wist niet dat het bestond, maar waarom zou ik wel over mijn eigen eten nadenken en mijn poezels vergeten. Niet zozeer dat ik denk dat deze rare beesten dat gaan eten, ze hebben zo hun principes en vreemde voorkeuren, maar dat er bijvoorbeeld geen plofkip in zit of andere beestjes in schrijnende omstandigheden hebben gezeten, en meneer de verkoper beweerde dat 80% van de katten dit pakje met smaak verorberen (ja right) en er weinig groente, suiker en vulmiddel in zit, daar wil ik dit pakje dan best eens voor proberen. Mocht het bevallen zal ik daar eens een post aan wijden.
En toen brak de dag van het kinderfeestje aan. Nog een uurtje stilte voor de storm.
En daarna, of heel eerlijk, dagen ervoor al, waren we helemaal afgebrand. Behalve deze dame die echt bij hoog en laag weigert om voor het avond eten haar bed te betreden. Onverstoorbaar gaat ze door met uitproberen en ontdekken van alle nieuwe aanwinsten hier in huis. Hierboven is ze bezig haar nieuwe schooltas in te kleuren. Briljant cadeau! Kan mama in ieder geval toch heel even met de pootjes omhoog.
We moeten nog even doorzetten komende weken, we zijn blijkbaar niet zo goed in plannen. Daarna, misschien, kunnen we een keertje bijkomen. Hoe was jullie week?
Geef een antwoord