Instaweek #30; Dikke buiken en kerstige sferen

Oh oeps, maandag zomaar voorbij. De instaweek dus op dinsdag deze keer. Voor wie daar überhaupt al op zou letten. Mijn tijdsbesef is een beetje in de war. Zeker nu de vakantie is aangebroken moet je mij niet vragen welke dag of datum het is. Gewoon een druilerige dag net als alle anderen. Saai, somber, grijs. En nog steeds met baby in buik en dito humeur. Eentje die wat mij betreft wel voorbij mag zonder dat ik er iets van zal merken. Liefst slijt ik mijn dagen in bed of onder een loei hete douche, maar tja. Gezinsleven he. En ook wel saai natuurlijk. Ik besef me dat ik klink als een depressieve moeke. Nope, alleen zwanger en heeeel erg aan het cocoonen.

Vanzelfsprekend maakte ik dus van de wat minder hoogte punten deze week ook wat minder foto’s.  Neemt niet weg dat ik het toch leuk vind ze ook een plekje op mijn blog te geven. Mocht je me nog niet volgen op instagram en dat wel graag willen, dat kan hier.

De week begon triestig. De cavia van de kleine meid overleed net toen zij aan het logeren was bij opa en oma. Gelukkig konden we de eenzame achterblijver snel weer wat gezelschap bieden in de vorm van twee mini’s. Te cute toch? Dat heeft de kleine meid ook goed gedaan maar feit blijft dat zo’n beestje zelfs al bij een vier jarige niet zomaar te vervangen is en dat dood gaan al een diepe indruk achterlaat. Dagelijks krijg ik vragen over dood gaan en meldt ze aan iedereen die ze tegenkomt dat haar caviaatje er niet meer is. In tegenstelling tot de kleine man, die vat het allemaal bijzonder luchtig op.

Die houdt zich liever bezig met toekomstige zaken als baby’s enzo. Dokter Melle. Even luisteren of alles nog in orde is met de baby. Er wordt hier goed voor mij gezorgd.

En zowaar vond hij het ook zomaar weer eens een goed plan een dutje te doen. En ben ik de beroerdste niet daar direct gebruik van te maken. Aangezien we wat aan de late kant waren, besloot ik dat samen slapen de beste optie was. Dit heb ik af en toe zo ontzettend nodig. Heerlijk, dat warme gloeiende kleine lijfje tegen mijn diepvries koude lijf.

De tijd vliegt. Hier alweer 36 weken. Die zelfde avond raakte ik ineens in een soort van paniek omdat ik me besefte dat ik inmiddels al een volgroeide baby in mijn buik had. De op een volgende harde buiken deden mij beseffen dat het niet heel erg lang meer ging duren voor we ons gezinnetje kunnen verreiken met een nieuwe wereldburger en in alle haast moest ineens van alles worden klaargezet. Inmiddels is de rust weer terug gekeerd. Ik schreef er een stukje over. Klik.

Het kan er hier af en toe behoorlijk hard tegen hard aan toegaan. Met name na de avond maaltijd als de suikerspiegel weer een piek in het bloed heeft bereikt hoop ik dat de buren de tv gewoon een tandje harder zetten. Ik laat ze altijd graag even uitrazen zodat ze lekker uitgeput hun mandjes in gaan. Stiekem wil ik heel graag een salon tafel maar het feit dat ik daarmee de ruimte van de kinderen ernstig beperk houdt me tegen. Zie je het al voor je, straks drie van die kleine lijven die op onder en doorelkaar heen vallen en als bezeten honden achter elkaar aan racen?

‘Wil je ook zo’n prinsessenjurk voor mij maken?’ En dat uit het mondje van het leukste, liefste nichtje. Wat kan je daar nou anders dan ‘JA’ op zeggen. Werk aan de winkel dus.

Ik geef echt de hormonen de schuld. Ik ben niet zo’n kerstig typje. Wat mij betreft komt er hier geen kerstversiering in huis. Liever maak ik het gezellig zonder dat ik alle troep straks over een paar weken weer moet opruimen. Man en kinderen denken daar uiteraard anders over. Die snappen blijkbaar duidelijk een stuk beter hoe je feestdagen hoort te vieren. Maar deze keer kreeg ik het ineens op mijn heupen en nam ik de kinderen mee naar het tuincentrum om wat kerstversiering te halen. Toen ik thuis man vertelde dat ik een kerststalletje had gekocht omdat ik het leuk vond de kinderen de gedachte achter kerst bij te brengen, piste hij zowat in zijn broek. En later deed een vriendin hetzelfde. Nou ja, dat dus.

En nu de kleine meid een echte kleuter is kan een kerstdiner op school niet ontbreken. En dat is spannend. Zie dat bekkie. Waar ik op internet allemaal moeders hoor stressen over wat ze maken en hoe dat zo leuk mogelijk opgefleurd kan worden, werd ons gewoon een aftekenlijst voor onze neus gehouden en kwamen wij voor de heuse opdracht een pizza in 10 stukjes te staan. Bij ons in groep 1 en 2 nog geen moederlijke concurrentie wie het meest mooie, spannende, lekkere kunstwerk heeft gemaakt. Toch vond ik alleen maar in stukjes snijden toch een beetje saai en flanste een soort van kerstboom in elkaar. Daarmee won ik stiekem in één klap. HA. Maar wat hebben ze het leuk gehad. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat zij naar binnen werkte wat ze zei dat ze naar binnen had gewerkt.

Als afsluiter werd een toneelstukje opgevoerd en kerstliedjes gezongen. Net als alle andere ouders verschool ik me achter mijn camera om het gebeuren op de film vast te leggen zodat niemand de emoties van mijn gezicht af zou lezen. Wederom hormonen mensen. Echt.

Volg je mij al? Bloglovin of Facebook