Het lucht op dat het hoge woord eruit is. Eindelijk kan ik weer schrijven/ zeuren/ klagen over wat ik wil en wat er in mij opkomt. Super leuk al die lieve felicitaties en geluk wensen. Een aantal van jullie hadden het al lang en breed zien aankomen, grappig. Ik maakte deze week meer foto’s dan normaal. Het zit er wel in dat mijn diary’s elke week langer zullen worden. Mocht je me trouwens nog niet volgen via instagram, schroom vooral niet. Hier alweer mijn diary nummer 6! Een dagje later dan normaal.
Dit vond ik nou bijzonder. Van het eerste tweeling eitje werd ik al enthousiast, maar gewoon twee tweeling eitjes in mijn pannetje… Schattig toch. Vraag ik me af, als hier nou een haan bij had gezeten, zouden er dan ook echt twee kuikens uit het ei komen? Later bleek het hele doosje vol te zitten met tweeling eitjes. En bleek uit de reacties ook dat het helemaal niet zo bijzonder was. Nou. Laat mij.
Het was al bijna bedtijd en we besloten de kinderen voor op het grasveld nog even uit te laten. Omdat het warm was en er geen romper in de buurt was, stuurde ik kleine man in alleen een korte broek en shirt naar buiten. Terwijl ik even stond te praten met de buren, sniekte kleine man achter de auto tussen de fietsen. Toen de buuf besloot te gaan kijken, bleek mijn snotneus doodleuk tegen hun Croozer aan te staan pinkelen. Met zijn kletsnatte broek open en zijn luier op half zes kwam meneer voldaan achter de auto weg. Tja, hier het bewijs.
Taart als ontbijt. Het kan hier allemaal. Mama werd 31. Zei ik dat echt? Verassend genoeg gaat taart op de leeg gegooide maag er blijkbaar beter in dan welk ander ontbijt dan ook. Dat wordt voorlopig elke ochtend taart vrees ik. Iedereen vond het trouwens best aardig te verstouwen.
En dit was mijn cadeau. Twee blauwe kralen en het schelpje met ster erop. Staan voor zee, lucht en dieren. Man kent mij inmiddels aardig.
En terwijl ik met mijn luie donder weer eens neerstrijk in de tuinstoel, geeft mijn prinses de tuin een sopje. Sommige dingen kan je maar beter stimuleren.
Ik schaam me dood voor onze keuken. De plannen zijn er ook echt om daar op korte termijn wat aan te doen. Niet uitgebreid deze foto gaan bestuderen dus. Ik ontdeed de vensterbak van allemaal troepjes, potjes, plantjes, speelgoed en weet ik wat en fleurde de boel op met allemaal de zelfde potjes met kleine plantjes. Echt veel en veel beter. Stuk rustiger voor het oog zo. Mijn zintuigen zijn op het moment overgevoelig. Ik heb de komende maanden gewoon een heerlijk excuus om voor alles mijn hormonen de schuld te geven. De potjes kleurde ik zelf en schreef ik ook nog een super simpele DIY voor, klik!
Ik vond dat het tijd werd zonnebrillen en petjes voor het kroost aan te schaffen. Ik las toevallig van de week dat kinderen altijd, altijd met een pet de zon in moeten. Nou dan doen we dat dus braaf. Tenminste, we schaffen ze aan. Wat de kinderen er uit eindelijk mee doen, kan ik nu al wel raden. Dit is standaard hoe mijn mannen naast, voor, achter ons lopen. Boef louncht op papa. Zie dat dan zitten.
En deze is wel heel blij met de nieuwe aanschaf. Net mijn kleine floddertje. Inmiddels zitten er een haarband, zonnebril en pet op haar hoofd. Wie had dat ooit gedacht.
Ik besloot bij oma te crashen met de kinderen. Even een kiekje van mijn knappe toekomstige surf dude met zijn nieuwe shirt.
Oma zette het badje op en we hadden de rest van de dag geen kind meer aan ze. Hier doen we trouwens niet zo moeilijk over kleine bloterikjes. Punt is wel dat kleine man ineens een paaltje had zitten poepen bij oma in de tuin. En ik heb dat niet eens vast gelegd. Die kunnen we in ieder geval afstrepen. Dat krijg je dan.
De volgende ochtend vroeg besloot ik dat het tijd was om eens wat aan beweging te doen. Ik voel mij nog al uitdijen tot formaat nijlpaard. Ja nu al. Dus, grote en kleine beentjes trainen. Het werd anderhalf uur van speeltuin naar speeltuin sjokken. Waarom kleine man ineens perse sokken in zijn sandalen moest met deze temperaturen??? Het zal zijn gevoel voor fashion zijn.
Anderhalf uur zelf lopen is een unicum voor deze dame. Lopen houdt ze niet van. Klimmen, klauteren, rennen, springen is overigens van een heel andere orde. Dat kan ze als de beste. Maar ze heeft het volbracht zonder piepen en mopperen. Mama trots! Eenmaal thuis bleek anderhalf uur toch iets te veel van het goede. Nah ja, we moeten er ook aan wennen he…
En van mijn oma ontving ik centjes om wat leuks voor de kinderen te kopen. Ik besloot weer eens een oude hobby op te pakken en professionele grim aan te schaffen. En zo nu en dan ben ik dan ook aan de kinderen verschuldigd daar iets mee te doen. Zie resultaat, ik ben er best blij om. En kleine meid helemaal. Jammer dat er binnen een half uur weinig meer dan een grote zwarte vlek van over was. Ach.
Hoe was jullie week?
Geef een antwoord