Het wordt met de week leuker om op deze manier mij instagram fotootjes te verzamelen. Als een soort mini fotoboekje op mijn blog. Een klein dagboekje. Mocht je me nog niet volgen op instagram maar dat wel graag willen, dat kan hier. De week vloog om. Niet zo gek. Wel heel jammer. Kijk mee.
Soms is het zo fijn dat er moeders zijn die net zo’n terror dreumes in huis hebben als wij. Begrijp me niet verkeerd, het is het meest fantastische kind wat je kan wensen en ik zou hem nooit nooit nooit inruilen voor een minder slopend mak exemplaar, hoogstens af en toe achter een dikke rol behang plakken of hem een dagje bij papa achter laten.
Ik beloofde Jess van ‘in a flow around the world’ af en toe ook eens een actie online te zetten. Leed vermaak, lotgenoten, van dat soort. Maar de eerste vergat ik al direct te maken, of nou ja, vergat… ik durfde niet onder toeziend oog van mijn mams. Kleine Sam nam met zijn kleren aan een frisse duik in het zwembad. Om Jess te troosten postte ik onder haar berichtje het voorval, dat mijn kleine man die middag een heus paaltje had gepoept in de tuin van oma. Daar kon zij wel weer overheen. Sam had een nog smeriger poep verhaal. Vraag Jess herself. Te hilarisch, daar is leedvermaak dus voor. Om man ook in het geheel te betrekken las ik onze conversatie voor.
Antwoord van man: ‘uhm… oh, kleine man heeft de punt van de thermometer geprobeerd in de bank te duwen.’ Zie hier, krak!
Nou zat hij gelukkig net tegen een oorontsteking aan. Het moet voorbedachte raden zijn.
En toen zaten we eindelijk op de boot richting Terschelling. Te starten met prachtig zonnig weer.
Om de week nog wel iets te melden te hebben maakte ik nog deze foto. Net een schilderij dat uitzicht. Ik stuurde hem naar mijn mams om haar de ogen uit te steken. Gemeen he?
Lekker samen aan de bar hangen zat er niet meer in ’s avonds. Behalve dat elke keer één van ons te schijterig was om de kinderen in de kamer achter te laten (stel nou dat….) was ook elke keer één van ons ook wel veel te moe om überhaupt nog een stap over de drempel te zetten en dus hingen we heel gezellig, heel romantisch samen naast de ronkende kinderen om en in een bed. Om de romantiek nog wat te verhogen haalde ik toch snel alle kleuren Pringles en een kop thee en ging man uiteindelijk toch naar beneden voor de halve finale van het WK. Tja.
De volgende morgen was het wat minder stralend weer maar wel droog. We speurden de braderie af en ik kocht dit paar warme, handgemaakte, echte Terschellingse sokjes. De eerste aankoop voor de buikbaby van Januari. En omdat ik me niet kon inhouden en het nodig vond alle principes deze paar dagen over boord te gooien, ook nog een stel handgemaakte poppenkleertjes voor niks en een echte poppendraagzak. Loop ik straks in ieder geval niet allen, kan het kleine moedertje vast oefenen.
Perfect plaatje. Althans, de kwaliteit van mijn iphone is wel eens beter en daarom had ik ook met name mijn Canon in de handen. Maar perfect. Zand, zee, zon en twee van mijn drie grote liefdes.
En die middag sliepen we van 13.00 uur tot 16.45 uur. Ongelofelijk maar we hadden het nodig. Omdat we rond etenstijd wakker werden en het onze laatste Terschelling avond was besloten we maximaal uit eten te gaan. Uit eten met de kindjes was nog nooit zo leuk.
Maar uitgerust waren we nog zeer zeker niet. De tocht terug naar huis was zwaar.
Bij zwangerschap 1 en 2 nam man elke week heel trouw buikfoto’s. Te leuk om de vorderingen te zien, vooral achteraf. Buik 3 brengt het er tot nu toe schaars af. Ik wil het wel maar tegelijkertijd heb ik een haat liefde verhouding met mijn uitdijende lijf. Elke foto waar ik op sta wordt resoluut afgekeurd. Eentje zonder hoofd dan maar. Stiekem genomen in de spiegel, meer past er dus ook eigenlijk niet op. Mijn 13 weken buikje.
En omdat we allemaal een enorme berg snot mee naar huis namen en we een teveel aan zon en tekort aan vitamines opliepen besloot ik zelf maar weer eens een soepje te maken. Dat gaat er tenminste bij iedereen in. En ja, ik speel vals op deze foto. Omdat de foto zo vreselijk saai was en ik de vraag naar het recept kreeg (bij deze dus zuster P) besloot ik dat maar te combineren. Pompoensoep ala Maai. Ik doe altijd maar wat. Dan weer deze kruiden, dan weer die. Het koste me dus even terug te halen wat hier ook al weer in zat. Maar het is gelukt.
En tot slot liet ik op IG weten dat onze Terschelling tijd fantastisch was en dat jullie dat allemaal moesten lezen. Hier en Hier.
Laat een reactie achter