Een iphone voor mijn zevenjarige

Zij de zeven jarige: Mam, mag ik een telefoon?

Ik: Een telefoon? Waarvoor precies?

Zij de zevenjarige: Nou, dan kan ik ook van die spelletjes doen…

Ze menen het serieus?! Ze willen hier tegenwoordig een telefoon. Zij van zeven en hij van vijf. Wacht, we spoelen even terug. Ik was een jaar of veertien. VEERTIEN. In de vierde! De eerste van mijn vriendinnen kwam met een klein apparaatje binnen. Een mobiel. Nou wil ik mezelf niet heel erg hopeloos ouderwets noemen maar mijn ouders hadden toevallig nog twee van die grijze met draaischijven. Misschien was dat eerder. Ik zou eens aan de kinders moeten vragen wat ze daar mee zouden kunnen. In ieder geval geen spelletjes mee spelen. Ja, willekeurige nummers draaien. Stiekem, doodeng. En dat er dan nog eens iemand opnam. Serieus, dat waren eens spannende tijden zeg, toen we gewoon nog belden met telefoons. De tijd van 06-11. Maar… tijden veranderen. Dus.

Oke oke, mijn ouders hadden ook gewoon zo’n ding waar de draad allang niet meer aan zat hoor. Hoe oud denk je dat ik ben. Ik mocht de telefoon van die vriendin wel eens lenen. Zat ik stiekem een onder de wiskunde les een record snake te verbreken. Jep, ik wilde ook zo’n ding. Of, ik wilde minstens dat spelletje. Toch duurde het nog (in mijn gedachten) jaren voor ik zo’n eigen apparaat aanschafte, hekkensluiter in de rij, ik behoorde tot die jeugdgroep die zich afzette tegen dat mobiele ding. Die jeugd bestond toen. Blijkbaar. Het werd uiteindelijk een Swing, grijs met wit. Met kaart. Leeg is leeg dan he. Toen we nog aan kleiner kleiner dachten voor we weer terug naar groter groter gingen.

Ik: ‘Nee schat, je mag geen telefoon.’

De zevenjarige: ‘Ja maar, zij en zij uit mijn klas hebben er ook een.’

Ik: ‘Je mag hem kopen als je hem zelf kan betalen, kost 2 jaar zakgeld. En dan elke maand beltegoed.’ He wat flauw weer nou

De eerste keer dat mijn ogen als schoteltjes uit mijn hersenpan vielen voor zo’n ding was op de verjaardag van een tienjarige. Nee, geen Swing maar een iphone. Belachelijk, een verjaardagscadeautje van 600 euro. Das normaal Maai, alle 10jarige hebben zo’n ding. Aha. Maar tien, dus nog heul ver van mijn bed.

Of toch niet. Want inmiddels hebben twee van haar zeven- achtjarige vriendinnen zo’n ding. Die dan bij mij achterin de auto even op youtube opzoeken hoe ze slijm moeten maken. Serieus, je bent acht en hebt een iphone met internet tot je beschikking, de hele dag??? Ja doei, Nee Nee Nee. Die gaat er voorlopig niet inkomen hier, ik kan geen enkele reden bedenken waarom ze die nodig zou hebben de komende tijd. Bovendien…. uhhh centjesdingetje…. Heb drie kinderen hier he, die willen allemaal wel spelletjes spelen. Als ze een spelletje wil spelen, mag ze me komen uitdagen met kwartet. Thuis gewoon, niet onder schooltijd.

Man doet braaf elke dag verslag over de verslaafde iphone generatie in zijn klassen, kinderen die zich geen 30 seconden kunnen concentreren op hun werk voor hun vinger weer gedachteloos naar hun mobiel gaat. Ff checken. Kinderen die compleet flippen als ze hun mobiel niet mogen gebruiken. Generatie koekwaus. We houden het nog even buiten de deur. ZO LANG MOGELIJK!

Oke, nu even serieus. Ik ben echt heel heel erg benieuwd wat jullie hier van vinden. En laat je vooral niet afschrikken door mijn hopeloos ouderwetse gezwam. Hebben jullie kinderen een telefoon (en waarom)? Hoe oud waren ze?