Nou komt ie hoor, ik denk dat het inmiddels de meest gestelde vraag is. Is het nou drukker met drie kinderen in plaats van twee?
1. Ik denk eigenlijk dat dat heel persoonlijk is. Ik bedoel, de derde zal bijvoorbeeld een huilbaby zijn. En dat weet ik nog wel een aantal dingetjes op te noemen.
2. Je hebt natuurlijk weer een baby in huis en voor het gemak ook een net bevallen vrouw met hier en daar wat opspelende hormonen. Wat betekent dat ritmes en dergelijke weer compleet in de war geschopt worden. En zo cliché als het is, denk je een nieuw ritme gevonden te hebben, mooi niet dus. Of het nou de eerste of de tweede of de derde baby is, ik denk dat bijna alle kersverse moeders kunnen beamen dat de zorg voor een baby’tje in het begin heel wat energie vraagt. Alles is weer even nieuw.
3. Onze eerste werd vier en ging naar school. Overdag heb ik dus te kampen met alsnog maar twee kindjes het grootste gedeelte van de week. Al moet ik ergens toegeven dat het met grote zus in huis eigenlijk altijd wel relaxed is. Je kan al stiekem een klein beetje aan haar overlaten. Bijvoorbeeld om verslag uit te brengen als ik boven even een was in de machine prop. Peuter is daar niet van gediend, die wenst niet alleen gelaten te worden met zijn babybroertje, hoe lief hij hem ook vindt, hij voelt zich geen vader.
Nu we wat maandjes verder zijn, moet ik zeggen dat ik het niet schokkend vind. De overgang van geen naar één kind was groot. De overgang van één naar twee was een soort van aardverschuiving. Hoe in godsnaam neem je de verantwoordelijkheid en zorg voor twee! kleine frummeltjes op je. Van twee naar drie… easy peasy. We weten het allemaal nog. We draaien ons handen er niet meer voor om. We schrikken niet meer van elk huiltje, elk vlekje. We zijn zelfs tamelijk relaxed bij snotneuzen of nare hoest. De taken in huis verdelen zich schijnbaar zelf. Siem kwakkelt in ons niet-ritme mee. Hij moet wel maar accepteert dat ook prima. We zijn dodelijk vermoeid van het vooral niet slapen maar weten uit ervaring dat dat goed komt.
Wat vooral heel erg helpt is dat Siem de meest rustige baby is die je kan wensen. Hij vindt het af en toe heerlijk in de box te keutelen. Hij huilt bijzonder weinig, eigenlijk alleen bij kramp. En dat is dan nog even een dingetje. Hij geniet zichtbaar van de aandacht van broer en zus. Broer en zus op hun beurt zijn zo ontzettend lief dat wij dagelijks beseffen hoe ontzettend we het hebben getroffen met ons drietal. Vanaf het eerste moment helpen ze waar ze kunnen. Siem hoeft maar een kik te geven en er snelt er eentje naar de box om te kijken wat ze voor hem kunnen betekenen, om vervolgens tot in detail verslag uit te brengen aan mama.
Is het drukker met drie kindjes?
Is het drukker met drie kindjes? Voor ons niet echt. Het was bij ons altijd al druk. Peuter en kleuter weten samen prima hoe ze zich verstaanbaar kunnen maken tot achter in de wijk. Daar heeft een baby helemaal niks aan verandert. Ze zijn inmiddels zo oud dat ze hun handen vol hebben aan elkaar. Ze dagen elkaar graag uit en stoeien er op los. Dat is druk maar ik hoef me er over het algemeen niet mee te bemoeien. Ik gok zo dat als Siem straks oud genoeg is om mee te doen, de grote meid zich langzaam aan wat meer gaat terug trekken voor echte meiden dingen. En zo niet, ook prima. We zien het allemaal wel, we hebben er zin in! Ik denk vooral dat het niet drukker is maar het langer druk blijft. In jaren. Met twee zouden we nu in de fase zitten dat de jongste aardig zelfstandig begon te worden. Wij gaan nog even door.
Af en toe is het gekkenhuis. Dan weet ik van voor niet meer hoe ik het achter moet regelen. Dan heeft iedereen tegelijkertijd aandacht nodig. Is iedereen op hetzelfde moment dodelijk vermoeid. Heeft iedereen ineens berehonger of last van een theatraal virus. En tegelijkertijd komt man thuis met wilde verhalen over zijn pubers die de tent op school hebben weten af te breken. Dan wens ik mijzelf een groot glas wijn met een hangmat aan een palmboom op een heel ver heel warm eiland aan de blauwe zee te verdrinken in een fantastisch boek. Maar herkennen we dat niet allemaal?
Bovenal is de beslissing voor een derde de beste die we hadden kunnen maken. Ik ben zo onwijs trots als ik zie hoe veel broer en zus van hun mini broertje houden. Hoe lief ze voor hem zijn. Hoe ze, zo jong als ze zijn, de wereld voor hem over hebben. Ik weet zeker dat zij straks met z’n drieën een band voor het leven hebben, hoe waardevol is dat? Blijkbaar was er nog een groot stuk liefde te vergeven voor man en mij. De komst van Siem maakte mij nog gelukkiger.
Dus. Mocht je twijfelen voor een derde, DOEN! Absoluut.
Laat een reactie achter